Η Τέχνη έχει ένα πρόσωπο!
Όπως δε μπορούν να τοποθετηθούν επακριβώς σε λέξεις (ούτε από τους εμπειρότερους λογοτέχνες) η έκσταση της έκφρασης, η ανάγκη της δημιουργίας και η ικανοποίηση του αποτελέσματος, ομοίως θεωρώ, δε θα έπρεπε να υπάρχει και η ‘’μάχη για τη κατηγοριοποίησή της’’. Η ενασχόληση με την Τέχνη είναι μία σχεδόν μεταφυσική εμπειρία, η οποία ακολουθεί μεν παρόμοιους μηχανισμούς σε κάθε έκφανσή της και σε κάθε υπηρέτη της, μα δε θα μπορούσε να αιχμαλωτιστεί από κατηγορίες, τη στιγμή που υπάρχουν μύρια μέσα προσέγγισής της.
Από λογοτεχνία μέχρι μόδα, από ζωγραφική μέχρι διαφήμιση, από μουσική μέχρι κομμωτική, από χορό μέχρι βιντεοπαιχνίδια… όλα είναι ένα!
Είμαι παθιασμένος θιασώτης της Τέχνης σε κάθε μορφή της και ίσως κάποιοι να μη συμφωνήσουν με το ακόλουθο κείμενο, μα θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα. H γνώμη μου πιθανότατα να έρχεται κόντρα στη δική σας, μα δώστε μου μια ευκαιρία…
Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι είμαστε το κατώτερο ον στο πλανήτη. Ότι η ανάγκη μας για πολιτισμό, εξέλιξη και κληρονομία είναι πενιχρά χαρακτηριστικά, ενός όντος που έχει ανάγκη την καταγραφή και την ιστορία για να μην ξεχάσει από πού έρχεται, τι είναι και που πάει. Ας υποθέσουμε ότι όλα τα υπόλοιπα όντα, αυτά που ονομάζουμε γενικώς “ζώα”, είναι πάνσοφα. Έχουν επιτεύξει το singularity, δρουν με τα ένστικτά τους, ζουν πάντα στο τώρα, δεν επηρεάζουν το πλανήτη περαιτέρω από όσο χρειάζεται για την επιβίωσή τους.
Η λειτουργία της σκέψης είναι ένας ιός, περιπλέκει τα πάντα και όσο οι ουσιαστικοί εξωτερικοί κίνδυνοι μειώνονται και κλειδωνόμαστε στο κεφάλι μας, ο ιός πολλαπλασιάζεται. Το είδος μας λοιπόν, τα μολυσμένα δίποδα από τη μάστιγα της νοημοσύνης, είναι κατώτερο, παλεύοντας να κατανοήσει τα ένστικτά του, να μάθει να ζει στο παρόν, ενώ δεν ξέρει πώς ουσιαστικά να συνδεθεί με κάποιον πέρα από τον ίδιο.
Στη φύση υπάρχει η επιβολή του ισχυρότερου για την επιβίωση.
Στα δίποδα υπάρχει η εξύμνηση ή η κατακραυγή του πιο ευάλωτου.
Δηλαδή, στη προκειμένη περίπτωση, του καλλιτέχνη…
Η Τέχνη είναι Τέχνη λοιπόν. Ελίτ, mainstream και underground είναι απλά ορολογίες, κατασκευασμένες για να διαχωρίσουν τους ρόλους της αγέλης των πιο ευάλωτων δίποδων, των αλλοπαρμένων που θεωρούν ότι ένιωσαν το άγγιγμα του θείου και της μούσας. Των μισάνθρωπων-φιλάνθρωπων, που ενώ θεωρούν ότι δεν ανήκουν στο σύνολο, θέλουν να επηρεάσουν ομάδες με τα όνειρά τους. Είτε από αγαθοεργία, είτε από ανάγκη να θρέψουν τον εγωισμό τους, είτε από ένα σύμπλεγμα των δύο. Αυτό θαρρώ είναι ίδιο είτε ανήκει κάποιος στη πρώτη ομάδα, είτε στη δεύτερη, είτε στη τρίτη.
Οπότε εφόσον εντοπίζεται η ομοιογένεια, δε θα έπρεπε να υπάρχουν διαχωρισμοί. Γιατί; Γιατί όπως ένα απαίδευτο μάτι, βλέποντας μια αγέλη λύκων, δύσκολα θα ξεχωρίσει τον γηραιό, τον αρχηγό και τον αδύναμο λύκο, όμοια κι ένας “ακαλλιέργητος”, θα πει απλά “καλλιτέχνης”, είτε μιλάει για την Αμπράμοβιτς, είτε για την Γκάγκα, είτε για την Πάολα!
Ίσως να μειδιάσατε, μα αυτοί οι “ακαλλιέργητοι” ώρες ώρες έχουν τη μεγαλύτερη σοφία, με την πληθώρα των γνωμικών του λαού να αποδίδεται κυρίως σε εκείνους και όχι στους καλαμαράδες…
Και δεν επέλεξα τυχαία την αγέλη λύκων, διότι αυτό συμβαίνει και με τους καλλιτέχνες. Έχουν μια τάση να τρώγονται, νιώθοντας ότι απειλείται η μοναδικότητά τους, νιώθοντας ότι ο καθένας πρέπει να ξεχωρίσει έναντι των άλλων.
Ας εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ. Λατρεύω τη Τέχνη, με όλο μου το είναι! Δε μπορώ να το τοποθετήσω πιο απλά και ξεκάθαρα. Θαυμάζω κάθε καλλιτέχνη, μελετώ τους μηχανισμούς δράσης τους και προσπαθώ να καταλάβω την φύση τους. Ποιος είναι όμως ο πυρήνας της αγέλης μας; Όχι μόνο της Αγέλης της Τέχνης, μα των δίποδων γενικά; Η Δημιουργία! Το καθ’ ομοίωση για τους θρήσκους άλλοτε. Από το να χτίσεις ένα σπίτι, μέχρι να κάνεις ένα πίνακα.
Οπότε, οι τρεις άνωθεν εκπρόσωποι που ονομάστηκαν, είναι ουσιαστικά υπηρέτες της ίδιας έκφρασης, μα διαφορετικής πτυχής της. Όσο ψυχοφθόρο είναι για την Αμπράμοβιτς να κάθεται σε ένα δωμάτιο και να διατηρεί οπτική επαφή με κάποιον παντελώς άγνωστο, έτσι και η Γκάγκα έχει λιώσει το σώμα της σε περιοδείες, όμοια και η Πάολα καταστρέφει την υγεία της δουλεύοντας αέναα βράδυ. Performance. Καταλαβαίνετε που το πάω; Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αριθμημένες αποδεκτές τέχνες, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κατηγορίες με βάση το κοινό, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κλειδοκράτορες του πνεύματος.
Μα να που το κοινό της πρώτης, θα σνόμπαρε και θα λασπολογούσε την τελευταία, καθώς ασυνείδητα και ένοχα, ίσως να έπιανε τον εαυτό του να μουρμουρά στίχους από το pokerface…
Όνειρό μου από πιτσιρίκι ήταν να μπω σε πνευματικούς χώρους και να συναναστραφώ καλλιτέχνες. Με τα χρόνια το κατάφερα και το συναίσθημα είναι σα δίκοπο μαχαίρι. Κάποιοι ίσως να με πουν βλάσφημο, μα από τη μία χαίρομαι που ζω το όνειρό μου, από την άλλη βρήκα έναν αόρατο πόλεμο: έλλειψη ηθικής, κρίση αξιών, απουσία σύμπνοιας. Βαριές ορολογίες, μα αν κοιτάξετε βαθιά μέσα σας, όσοι είστε του χώρου, θα το παραδεχτείτε.
Μα αυτό μπορεί να αλλάξει!
Ναι, είμαι τρελός να το λέω αυτό. Η λογική μου γνωρίζει τον εγωισμό κάθε καλλιτέχνη και το ακατόρθωτο της δήλωσης, μα η καρδιά μου θέλει να το πιστέψει. Γι αυτό και τοποθετήθηκε σε μία πρόταση, μονάχη της η δήλωση. Η λύση είναι απλή: οι νέοι να σέβονται τους παλαιούς, οι παλαιοί να δίνουν ώθηση στους νέους. Οι νέοι να παραμερίζουν την έπαρση και οι παλαιοί να δίνουν ευκαιρίες. Οι νέοι να μάθουν την υπομονή και οι παλαιοί να δείχνουν κατανόηση.
Η ποιότητα της κάθε δουλειάς θα κριθεί από τον κόσμο!
Αν όλοι οι δημιουργοί είναι μικροί θεοί, τότε το σφρίγος του πνεύματος δε θα έπρεπε να επηρεάζεται από τη φυλακή της σάρκας. Η γήρανση δεν οφείλει να οδηγεί στη γεροντοκρατία της σκέψης. Είμαστε όλοι εξίσου ευάλωτοι, όταν γυμνώνουμε το είναι μας και το μοιράζουμε στο κόσμο. Ανεξάρτητα από το μέσο, δεχόμαστε κυρίως πυρά και σπανίως μνείες. Αν η Αμπράμοβιτς συνεργαζόταν με την Πάολα, θα ήταν μία βόμβα στη νόησή μας! Δε θα κατανοούσαμε, θα απορούσαμε, μα κάποιοι σίγουρα θα ακολουθούσαν αγελαία με παρόμοιες κινήσεις. Δε χρειαζόμαστε παράδειγμα όμως για να ακολουθήσουμε, είμαστε πιο έξυπνοι από αυτό… ας το δείξουμε!
Ξεκινήστε τώρα, καλλιτέχνες έχουμε, καλλιτεχνική ενότητα μας λείπει!
• Ο Γιώργος Μπελαούρης γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα, έχει σπουδάσει Μουσειολογία και ξεκίνησε να γράφει στα 7 του. Πρώτη φορά παρουσίασε κείμενό του στο 5ο Διεθνές Συνέδριο Λογοτεχνίας το 2011 κι έκτοτε είναι μόνιμα ενεργός στον καλλιτεχνικό χώρο. Κατά την διάρκεια της 27μηνης δράσης του blog του, ανάρτησε 9 βιβλία του, προς ελεύθερη ανάγνωση. Έχουν ανέβει 16 θεατρικά κείμενά του σε σκηνές της Αθήνας και της Μυτιλήνης, με τα περισσότερα σε σκηνοθεσία του ιδίου. Έχουν δημοσιευτεί 3 κείμενά του, 2 πρόλογοί του για κόμικ, έχει οργανώσει μία φωτογραφική έκθεση, έχει δώσει δύο διαλέξεις με θέμα την Αρ Νουβώ και την Αρ Ντεκό, ενώ έχει διαβάσει 15 κείμενά του σε διάφορες θεματικές βραδιές. Αυτή τη στιγμή έχει 93 ανέκδοτα διηγήματα, 3 ανέκδοτα μυθιστορήματα, 3 ανέκδοτες νουβέλες και 2 θεατρικά έργα που ακόμη δεν έχουν ανέβει. Είναι ο «μπαμπάς/βιογράφος» της Λενόρ Κορπς, ο δημιουργός της μυθολογίας ψυχοπλάνης και του art project LC DLVI, στο οποίο μέχρι στιγμής έχουν συμμετάσχει 73 γκεστ καλλιτέχνες.
Τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Rising Star:
-Ψυχοπλάνης Φαινόμενα (συλλογικό, ανθολογία διηγημάτων βασισμένα στη μυθολογία του, Οκτώβριος 2016)
-Ερεβώδης Λειμώνας (ανθολογία διηγημάτων, Ιούνιος 2017)
Επικοινωνήστε με τον σύγγραφεα: https://www.facebook.com/dark.insaniac
Η σελίδα του: https://www.facebook.com/lc556/?ref=br_rs
• Το συνοδευτικό artwork είναι έργο της Lena Decay, δουλειά της μπορείτε να βρείτε στο: https://www.facebook.com/L556eggs/
