Εσύ μάζεψες όσες χρειαζόσουν
Πέτρες τις ονόμασαν οι άλλοι
Εφόδια για σένα
Τόσες όσες χρειάζονταν για το τείχος σου
Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά
Αλώβητος συνέχιζες
Και όλο έχτιζες
Μία και άλλη μία
Τρομερό οικοδόμημα αυτό της προστασίας σου
Στέκεσαι και το καμαρώνεις
Όπως όπως να τελειώνει
Λάσπη δεν χρειαζόσουν
Σου ‘φτανε αυτή που σου ‘ριξαν οι άλλοι
Αυτοί που σε αγάπησαν
Όπως όπως και γρήγορα
Μια στέγη για το κορμί σου
Ακάλυπτη η ψυχή…
Τα κατάφερες δε λέω
Μια στέγη για το κορμί σου γύρευες
Ύστερα άρχισες να θυμάσαι τα παραμύθια
Αυτά που η μητέρα σου πρόλαβε να σου εξιστορήσει.
Δεν είχαν σχέση με το οικοδόμημα σου, έτσι σκέφτηκες.
Μα δεν σκέφτηκες πόσο πολύτιμη είναι η λάσπη
Δένει τις πέτρες, δεν φοβούνται άνεμο, βροχή,
δεν έχουν χαραμάδες για να μπει το κρύο
Και εσύ κρυώνεις
Μα δεν υπάρχουν τα παραμύθια της μητέρας σου
Δεν υπάρχει εκείνη
Κι εσύ κρυώνεις
Τον εαυτό σου δεν προστάτευσες
Όσο- όσο να τελειώνεις πάλι
Μετά…
Οι πέτρες γκρεμίζονται
Δεν ωφελεί να τις μαζέψεις
Αν κάποιες απέμειναν, φρόντισε να τις δέσεις
Μην ακούς παραμύθια
Άνεμος είναι και θα κοπάσει
Όταν ξανάρθει όμως, να ‘σαι έτοιμος
Δεν ωφελεί να μαζεύεις πέτρες αλλά να τις δένεις
Μην σε βρει ξανά η ζωή ανέτοιμο.
• Επικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/maria.vouzouneraki
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nyxta.html
