Είσαι η κίνηση,
το στάσιμο νερό τής ρίζας μου.
Είσαι η διάφανη σκέψη μου,
η εικόνα μου,
η ουσία της νύχτας,
το δάκρυ του μεσημεριού.
Είσαι αυτό που είμαι και δεν είμαι!
Τώρα επιστρέφω στο δικό σου σώμα,
στην αίσθηση μιας ξαφνικής καλοκαιρίας
που καθυστέρησε ραγίζοντας το τζάμι.
Τώρα επιστρέφω στην ανάγκη να μιλήσουμε όσο ποτέ,
μακραίνοντας την τρυφερή αναμονή διακριτικά
καθώς εκείνοι που μας έλειψαν έγιναν διάφανοι απ’ την πολλή χρήση της σκέψης.
Και περιμένω διακλαδίζοντας το αίμα μου σε μια ακατάσχετη ροή στο ίδιο τέλμα.
Είναι όμως αργά;
Υπάρχει έστω και μια χαραμάδα;
Αν δεν έχουμε ελπίδα, δεν υπάρχει ελπίδα
Κι εγώ; Τι ’ναι αυτό που αγκαλιάζω;
Κοίταξες τα μάτια μου μορφή απροσπέλαστη.
Θα φύγω.
Εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και φώτα,
σ’ ένα φάρο που όλο και ξεμακραίνει
Για να φωτίζω ταξιδιώτες
Θα θυμάμαι όμως πόσο κρύο κάνει σ’ αυτόν τον παράξενο τόπο που κατοικείς
Δεν έχω τίποτ’ άλλο
Μόνο δάκρυα που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου
Όχι για μένα
Για σένα που δεν με είδες!
• Επικοινωνήστε με τη δημιουργό:
https://web.facebook.com/lia.ev.7?ref=br_rs
