Ο δυνατός αέρας ανακάτεψε τα μαλλιά της. Δεν μπόρεσε να καταλάβει, αν η άμμος που την μαστίγωνε αλύπητα είχε εγκατασταθεί και στο κεφάλι της. Ήταν αδύνατο να την επισκεφτεί καμιά λογική αυτή τη ώρα!
Χιλιάδες λέξεις, πρόσωπα, εικόνες, στριφογύριζαν σε ό,τι μυαλό τής είχε απομείνει.
Κοίτα να δεις, που οι άνθρωποι σταματούν, μόνο όταν η ζωή αποφασίζει να ανακατέψει την τράπουλα και πάλι, σκέφτηκε.
Μπαίνουν τότε στην διαδικασία, να σκεφτούν την ματαιότητα των πράξεων τους, τον χαμένο χρόνο, αυτόν που τους απομένει, τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν.
Τι καλά! Άντε και αναθεωρούν. Τι κάνουν μετά; Τίποτα! Απολύτως τίποτα, δεν έχουν χρόνο για πολυτέλειες. Γιατί τέτοιες είναι τελικά. Εκείνη η ρημάδα η ζωή, τρέχει και δεν την νοιάζει αν εσύ αποφάσισες να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό, σε μια παραλία, χειμώνα καιρό γιατί χτύπησαν οι καμπάνες σου!
Η ώρα περνάει, νυχτώνει. Λες και βρίσκεται σε κυψέλη μελισσών, στέκεται ανήμπορη να κάνει ένα βήμα. Σκέφτεται τις περίφημες καμπάνες τής ζωής της. Όχι εκείνες τις χαρμόσυνες, αυτές τις θυμάται και γεμίζουν τα μάτια της, μα δεν την έκαναν ποτέ, να πάρει τους δρόμους με την νύχτα.
Η αλήθεια ήταν, πως πάντα το ποτήρι μισογεμάτο το έβλεπε. Όμως τώρα σαν να γονάτισε. Γυρνάει τον χρόνο πίσω… Στιγμές όλες, απ’ αυτές που σημαδεύουν και καθορίζουν όμως. Στιγμές που ένιωθε ,πως θα άκουγε τις περίφημες καμπάνες της ψυχής της.
Μια απώλεια, δύο απώλειες, πολλές απώλειες. Άνθρωποι, που ο χρόνος δεν φέρνει πίσω. Που τους αποχαιρετάς με αυτό τον οριστικό τρόπο.
Μετά, εκείνα τα δύσκολα χρόνια που ακολουθούν μια απώλεια… Μετά, η δύναμη που αντλείς και ανασκουμπώνεσαι για να συνεχίσεις. Μετά, η συνήθεια της καθημερινότητας, που ότι φέρνει σε κάνει να το υποβαθμίζεις. Λες και υποβαθμίζεται η ζωή! Λες και είσαι σίγουρη, πως αύριο θα είσαι εδώ.
«Συνεχίζουμε», έλεγε και προχωρούσε.
Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε εκείνο το «συνεχίζουμε». Μερικοί νόμισαν πως είχε σταματήσει να αισθάνεται. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε, πως βάζοντάς τα όλα στην ίδια ευθεία, την βοηθούσε να επιβιώσει.
Κανείς ποτέ. Ακόμα και εκείνοι που νόμιζαν πως την ήξεραν.
Δεν ονομάτισε ποτέ σπουδαία, τα όμορφα. Υπήρξαν φορές, που πίστεψε πως δεν τα άξιζε κιόλας. Έτσι, κάθε φορά ξέχναγε να τα ζήσει. Τόσο, που όλο παράπονα άκουγε.
Τοποθέτηση τον εαυτό της στην κατάψυξη σα να λέμε. Μόνο κάτι δυνατό θα την ξεπάγωνε.
Και ήρθε και προσπέρασε… Ο πάγος που έλιωσε, στο πέρασμά του, παρέσυρε όλα εκείνα τα όμορφα που είχε να δώσει.
Γιατί άνοιξε πάλι την ψυχή της και ας πίστευε πως δεν το αξίζει, μόνο που οι άλλοι είδαν την ανοιχτή πόρτα της και σκέφτηκαν, πως είναι ευκαιρία τους να λεηλατήσουν. Πήραν και ξαναπήραν και ζήτησαν, χωρίς έλεος. Χωρίς δεύτερη σκέψη και κανέναν οίκτο.
Στράγγιξε πάλι… Ξανακουμπώθηκε.
«Συνεχίζουμε», είπε… και προχώρησε!
Όμως να που απόψε, κάθεται στην άκρη του βράχου και αφήνει τον αέρα, να της ανακατεύει τα μαλλιά. Να που δεν δίνει σημασία στην άμμο που την μαστιγώνει ανελέητα.
Το Φθινόπωρο τελειώνει με μπουρίνι. Δεν ήταν επιλογή της να το ζήσει έτσι, δίπλα στην θάλασσα, ούτε για εκεί ξεκίνησε όταν έβαλε μπρος την μηχανή του αυτοκινήτου της. Να αποδράσει ήθελε. Από όλους και όλα. Να κλάψει με την ησυχία της σε εκείνον τον βράχο.
Όχι, δεν μοιρολογούσε. Πάντα έλεγε ότι το μοιρολόι δεν ταιριάζει στους ζωντανούς.
Όμως καμιά φορά, είναι λυτρωτικό.
Όταν η ζωή αποφασίζει να σου δείξει τον δρόμο, τα δάκρυα σε βοηθούν να συγχωρήσεις τον εαυτό σου. Και εκείνη, είχε ανάγκη μια τέτοια συγχώρεση. Γιατί η ζωή, της έδειχνε τον δρόμο με εκείνο τον δικό της μοναδικό τρόπο.
«Τέλος εποχής», ψιθύρισε. Είχε ζήσει πολλές εποχές. Της άρεσε η εναλλαγή των χρωμάτων του αττικού ουρανού.
Όμως αυτή την φορά, όσο και αν το χρώμα άλλαζε, εκείνη ήξερε τον τρόπο να το κάνει πιο φωτεινό, να αιχμαλωτίσει κάθε σταγόνα βροχής, να τραβήξει τις κουρτίνες για να μπει ο ήλιος…
Στα πόδια της το κύμα, ξέβρασε ένα μπουκάλι! Το πήρε δειλά στα χέρια της, με κόπο τράβηξε τον φελλό. Το κιτρινισμένο χαρτί είχε μία μόνο λέξη… Έγραφε, «Συνεχίζουμε!»
Επικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100000823022793&ref=br_rs
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nyxta.html
