Δεν ήταν εύκολη η ζωή, μα είναι ζωή ακόμα. Κι ακόμα δύσκολη. Μεγαλώνει ο άνθρωπος και ξοδεύεται τα πιο πολλά του χρόνια. Μα ετσι χρειάζεται να γίνει…
…για να μάθει να ξεχωρίζει αυτό που είναι και αυτό που δεν είναι του δρόμου του .
Και είναι πολλοί, που στην πορεία τους προς τη ζωή πιστεύουν, πώς δεν υπάρχει τέλος.
Και είναι άλλοι τόσοι, που πιστεύουν πως το αύριο είναι πιο σιμά απο το σήμερα.
Και είμαι κι εγώ, που τα όλα δεν μου φτάνουν και τα λίγα είναι πολλά. Αλλα τι να πώ κι εγώ που αν και δεν έμαθα να ζώ, έζησα τα πιό πολλά;
Κι έζησα τα πιο πολλά στο νού και σε γραμμένες σελίδες ζωών αλλωνών. Μα τώρα που έμαθα, χρειάζεται να το ξεχάσω. Να ξαναπάω εκεί απ’ όπου ξεκίνησα και να το πάρω αλλιώς κατά πως λένε., Τι τα θες όμως;
Περιμένοντας τις Άνοιξες, άφησα τους Χειμώνες να κρυώνουν τα όνειρά μου και να φεύγουν άκαρποι.
Δεν λυπάμαι κι ούτε μετανοώ. Ο,τι κι αν έγινε, έγινε και ήταν ό,τι μου αναλογούσε προφανώς, κοιτώντας τον πίνακα των συνοδοιπόρων.
Δεν είναι πολλοί οι αποχαιρετισμοί.
Είναι τόσοι, όσοι χρειάστηκαν για να πλουτίσουν αυτή τη ζωή με αγάπη και υπομονή. Είναι τα βλέμματα, που ζέσταναν την ψυχή μου, μα και τ’ αγγίγματα που έντυσαν σιγουριά την ύπαρξή μου ολάκερη.
Τι κι αν ως Οδυσσέα με είδαν, τιμονιέρη. Μια Πηνελόπη είχαν, ράφτρα των πανιών για να κρατούν στη ρότα το καΐκι. Ήταν τα ρούχα, τα κοντά μαλλιά και η σκληράδα των χεριώνμ που έκαναν, άλλα να φαίνονται κι άλλα να είναι. Και ήταν καλώς, ακόμα κι έτσι. Σύντροφοι όλοι, κατά πως έπρεπε και πρέπει. Κι οι σύντροφοι δεν αποχαιρετιούνται
«Καλή αντάμωση» λένε μονάχα, για κει που οι νέες μάχες γράφονται για τον καθένα Κι αυτούς που έφυγαν είναι για να συναντήσω. Καθώς οι μάχες μου, τελειώνουν. Κι άλλη κλωστή δεν έχω για το πανί που τρύπιο σφαδάζει στον αγέρα…
Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://web.facebook.com/lia.ev.7?ref=br_rs
