Εγώ που λες σχεδίαζα ένα ταξίδι… Ώρες, μέρες, μήνες και κατέληξα να μετρώ χρόνια.
Κάθε φορά το ίδιο. Κάθε φορά, ερχόταν κάτι πιο σημαντικό να ανατρέψει τα σχέδια μου, κάτι που με ήθελε εκεί με το σώμα. Γιατί στην ψυχή, είχα αφήσει ένα κενό για χωρέσουν όλα εκείνα τα «πρέπει» των ανθρώπων που σε κρατούν δέσμιο τους και το υπόλοιπο το είχα αφιερώσει σε εκείνο το ταξίδι!
Η φυγή μου ήταν εκείνο το ταξίδι. Η φυγή από την πραγματικότητα. Δεν περίμενα ποτέ να αλλάξουν τα δεδομένα μου. Ήλπιζα μόνο πως θα ανέτρεπες εσύ τα δικά σου. Όπλιζα τον εαυτό μου με υπομονή και συνέχιζα.
Ένα ταξίδι, μια μικρή βαλίτσα αφημένη περίτεχνα σε μια γωνία. Κάθε που άλλαζε ο καιρός, κάτι αφαιρούσα, κάτι πρόσθετα.
Το μόνο που δεν άλλαζε ποτέ ήταν η ελπίδα και η προσμονή μου.
Την τελευταία φορά, τα είχα σχεδιάσει όλα με την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν μπορεί να ανατραπεί και τώρα, σκεφτόμουν. Δεν υπάρχουν πρέπει, δεν υπάρχουν γιατί, δεν υπάρχουν εξηγήσεις. Και αφού όλα για κάποιο λόγο γίνονται, ο λόγος τώρα είχε σάρκα και οστά.
Δεν περίμενα να ανατρέψεις τα δεδομένα σου. Άλλαξα τα δικά μου! Η βαλίτσα τώρα έκλεισε ερμητικά! Δεν με εμπόδισε ο καιρός να αποφασίσω. Όλα έτοιμα λοιπόν, εισιτήρια, διαμονή, συνοδοί, βαλίτσα. Έλειπε μόνο η ώρα της αναχώρησης, μα και αυτή πλησίαζε.
Δεν είχα πλέον δεδομένα! Στο μυαλό μου καιρό πριν, το ταξίδι αυτό, η φυγή αυτή, φάνταζε κάτι άπιαστο. Δημιουργούσα εμπόδια. Πότε αυτή η μηχανή που είχα ονειρευτεί να είμαι συνεπιβάτης πάθαινε βλάβη. Πότε η πτήση που σχεδίαζα να πάρω δεν είχε άλλες θέσεις. Πότε εκείνο, πότε τ’ άλλο, έπρεπε να δημιουργώ ένα πρόσχημα, κάθε φορά που δημιουργούσα εμπόδια.
Πώς το λένε αυτό που όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει; Ακριβώς έτσι το λένε! Σταμάτησα να δημιουργώ εμπόδια, σταμάτησα να προφασίζομαι δυσκολίες. Τι να τις κάνω;
Μπροστά μου είχα πλέον ένα σωρό δυσκολίες, ένα σωρό εμπόδια. Κι αυτά αληθινά, όχι προφάσεις. Τι και αν τα ‘χα σχεδιάσει όλα άψογα. Τι κι αν οι άνθρωποι μου, έλαμπαν από την χαρά τους.
Κάτι αόριστο ήρθε να χαλάσει την γιορτή. Σταμάτησα να ονειρεύομαι εκείνη την μηχανή, που θα με έπαιρνε μακριά. Σταμάτησα να ψάχνω πτήσεις!
Άρχισα να προσεύχομαι. Πάντα προσευχόμουν. Μα όχι για μένα. Δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα χρειαστεί να το κάνω. Όχι γιατί φοβάμαι, όχι.
Θέλω όμως να αδειάζω και να γεμίζω την βαλίτσα μου, ανάλογα με τον καιρό. Θέλω να ‘χω κάτι να περιμένω. Θέλω να μπορώ να ανατρέπω δεδομένα. Θέλω να είμαι εδώ, με ότι αυτό και αν σημαίνει.
Σχεδίασα εκείνη την μηχανή. Την έκανα εικόνα με ζωηρά χρώματα. Την τοποθέτησα σε χαρτί, πάνω από το κρεβάτι μου. Θέλω όταν ξυπνάω να σχεδιάζω μια φυγή μαζί της.
Αυτό ονομάζω εγώ ζωή!
Μια φυγή. Έναν λόγο να ονειρεύομαι. Έναν λόγο να γκρινιάζω με τις ανατροπές. Έναν λόγο να υπάρχω. Έναν λόγο στο «εδώ».
Δεν ήρθε ακόμα η ώρα που θα παραδώσω την βαλίτσα μου στον επόμενο. Έχω πολλά να κάνω, ακόμα και αν αυτό είναι μια φυγή!
Επικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100000823022793&ref=br_rs
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nyxta.html
