«Έχω δυο αγάπες, τη χώρα μου και το Παρίσι*», Κωνσταντία Γέροντα
*«J’ ai deux amours, mon pays et Paris», τραγούδι της Madeleine Peyroux
Σαν αίσθηση, η φωνή της Madeleine Peyroux, μου θυμίζει κάτι συννεφιασμένα απογεύματα στην Place d’ Italie (13ο διαμέρισμα), όπου τελείωνα το διάβασμα για το διδακτορικό μου και έβαζα έναν σταθμό γαλλικό στον υπολογιστή, που έπαιζε μόνο jazz και κλασική μουσική. Έμπαινε η φωνή της Billie Holiday, ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος κι εγώ, έβλεπα τους περαστικούς να περνούν (το σαλόνι ήταν στο ισόγειο και είχε παράθυρο που έβλεπε στο δρόμο). Τότε συνειδητοποίησα πως η jazz ταιριάζει στο Παρίσι. Πρέπει να έχεις ένα βάρος μέσα σου για να την καταλάβεις και να σου αρέσει, έτσι νομίζω. Όταν ο ήλιος λάμπει, πώς να νιώσεις την τρομπέτα του Miles Davis που σα βελούδο κινείται και επανέρχεται σε κύκλους; Είναι μουσική για το ημίφως, αυτό εννοώ, ακόμα κι όταν μιλάει για την Ισπανία (Sketches of Spain). Άκουγα Jamie Cullum και Django Reinhardt κι ήθελα να σηκωθώ να χορέψω μόνη στο δωμάτιο, ολομόναχη σε ένα άδειο σπίτι, με μόνη μου ιδιοκτησία τα ρούχα, τα βιβλία και τα cd (το σπίτι το νοίκιασα επιπλωμένο). Κι ένιωθα για δευτερόλεπτα όταν άκουγα jazz manouche πως έφευγαν τα βάρη κι ήθελα να χορέψω για να ξεχάσω το παγωμένο κρύο που φώλιαζε παντού…
Δεν ήταν όμως μόνο η jazz. Ήταν και τα στέκια μου, όπως η Butte-aux-Cailles (Λόφος με ορτύκια), μια παλιά παρισινή γειτονιά, όπου έγιναν μάχες κατά την περίοδο της Γαλλικής Κομούνας (1871), της εξέγερσης που κατάργησε για λίγο το κράτος, αλλά καταπνίγηκε στο αίμα από τον κυβερνητικό στρατό. Στο δρόμο Cinq Diamants (5 Διαμάντια), ήταν το βάσκικο εστιατόριο. Για να βρεις τραπέζι, περίμενες κάπου μια ώρα. Μέσα, μια βάσκικη σημαία των αυτονομιστών και γκαρσόν που σέρβιραν λέγοντας αστεία – μια φορά, μας μίλησαν ελληνικά. Πιο γνωστό πιάτο τους η βάσκικη σαλάτα, που είχε μέσα ό,τι μπορούσες να φανταστείς, μέχρι και τηγανητές πατάτες και μάτια αυγά. Σε έναν άλλο δρόμο, ήταν το Le temps de cérises, (Καιρός των κερασιών), εστιατόριο που το διαχειριζόταν μια κολεκτίβα. Το όνομα ήταν γνωστό τραγούδι της Κομούνας. Τα έσοδα του εστιατορίου, μοιραζόταν ισότιμα ανάμεσα στα μέλη, ενώ δούλευαν όλοι. Πιο δίπλα, ήταν μια τσαγερί με είδη τσαγιού απ’ όλο τον κόσμο, μέχρι και το Θιβέτ. Το καλοκαίρι πηγαίναμε για μπάνιο στην πισίνα της περιοχής και μετά για τσάι. Έτσι ξεγελούσαμε τον εαυτό μας γιατί μας έλειπε ο ήλιος και η θάλασσα.
Όσο ζούσα στο Παρίσι, δεν έκανε ποτέ καύσωνα ούτε είχε καλοκαίρι. Τα τελευταία όμως χρόνια, ο καιρός έχει αλλάξει. Βρέθηκα καλοκαίρι με 30ο βαθμούς (τόσο σημαίνει καύσωνας), φόρεσα γυαλιά ηλίου, καλοκαιρινό φουστάνι και πέδιλα. Αν μου λείπει κάτι; Οι φίλοι μου και η κουζίνα (η γαλλική, αλλά και τα κινέζικα). Όσο για τις συζητήσεις με τους φίλους μου, σκεφτείτε ότι μια φίλη ερευνήτρια, μου είχε εξηγήσει πώς οι Άγγλοι κατέστρεψαν την κουζίνα τους μετά τη βιομηχανική επανάσταση ή το θέμα για το οποίο διαφωνούσα με έναν άλλο φίλο ήταν το Παρίσι του 19ου και του 20ου αιώνα, δηλαδή το μοντέρνο και το μεταμοντέρνο. Γι’ αυτόν κάθε κτίσμα του 20ου στο Παρίσι ήταν κιτς (π.χ. το Κέντρο Πομπιντού ή η Εθνική Βιβλιοθήκη), πράγμα με το οποίο διαφωνούσα εγώ μια που η «μοντερνιά», δηλαδή η περίοδος του 20ου, ήταν η αγαπημένη μου περίοδος.
Το Κέντρο Πομπιντού, δηλαδή το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Παρισιού, είναι το αγαπημένο μου μουσείο. Πίσω έχει βιβλιοθήκη ανοιχτή για το κοινό όλη μέρα και πήγαινα επίσης συχνά. Το Μουσείο έχει την Κρήνη του Duchamp, Kandinsky κ.α. Μπροστά του, έχει μια πλατεία και πολλά καφέ. Στα δεξιά του, ήταν και είναι το αγαπημένο μου στέκι, ένα μπιστρό, με καφέ και φαγητά. Εκεί συναντώ όταν πάω ακόμη και τώρα τους φίλους μου. Εκεί έχω γράψει ποιήματα, έχω διαβάσει βιβλία, έχω βγάλει τα εσώψυχα μου σε πολύωρες συζητήσεις με φίλους/ες. Μπροστά του ακριβώς το σιντριβάνι του Stravinsky, άλλη «μοντερνιά» και στα αριστερά η εκκλησία Saint Merry (αυτή είναι παραδοσιακή). Καλλιτέχνες συχνά ζωγραφίζουν στις πλάκες της πλατείας και τα έργα σιγά-σιγά εξαφανίζονται απ’ τις βροχές. Άλλοι δίνουν συναυλίες ή κάνουν ζογκλερικά. Είναι η οδός Brisemiche…
Για χρόνια είχα δυο αγάπες, τη χώρα μου και το Παρίσι. Για χρόνια νοσταλγούσα το φως, τον ήλιο και τη θάλασσα. Επέστρεψα στο φως, αλλά έχω κρατήσει ένα μυστικό μέρος στη καρδιά μου για το σκοτάδι. Η «Πόλη του Φωτός» είναι γεμάτη ηλεκτρικό φως και ένα άλλο είδος φωτός, του πολιτισμού. Εξάλλου στα γαλλικά ο Διαφωτισμός είναι Lumières, (Φώτα). Κρατώ αυτό το Φως για να το συμφιλιώσω με το φως τού ήλιου στην Ελλάδα, μπας και συμφιλιώσω ποτέ αυτούς τους δύο αντίθετους κόσμους μέσα μου, το Φως και το Σκοτάδι…
Επικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/geronta.constantia?ref=br_rs
Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/poihsh/konstantia-geronta.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/kwneio.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/edo_gennietai.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/kathe-tou-leksi-enas-lygmos.html
