Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για την σημερινή ημέρα. Κάποιοι από εμάς θα παραμείνουμε… θα παραμείνουμε τα παιδιά που τους φώναζαν αλήτες. Όμορφοι, ψηλοί, μουσάτοι και ψηλοί καθώς θα ασπρίζουμε θα πέφτουμε όλο και πιο πολύ στην απογοήτευση να ψάχνουμε τα λόγια του ποιητή:
“Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη. Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, πού ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντες οι Άλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν. Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μία πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου.
Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Και χτυπούσανε όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα” (Οδ. Ελύτης, Αξίον Εστί, “Η Μεγάλη Έξοδος”).
Και σαν παιδί του δρόμου αλήτης κάπου εκεί – στα 1989, 1990 – στο λύκειο τραγουδούσαμε με μια φωνή απαγγέλλοντας τα ονόματα των ηρώων που μάς έδειξαν την ελευθερία. Μια ελευθερία που σαν το καβούκι της κλειδώθηκε σε τσιμεντένιες πόρτες και ασύμμετρους εγωισμούς, για να κοιτώ γύρω μου το σάπιο, το πρόστυχο κι ένα μίζερο χαμόγελο.
Κάθε δρόμος κι ένας Γολγοθάς, κάθε στενό και πόνος, βαδίζουμε να συναντήσουμε τις μυρτιές που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας.
Η μνήμη σας αιώνια:
Επέσατε Θύματα 17/11/1973
Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών
Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής
Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών
Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών
Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών
Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών
Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών
Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών
Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών
Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών
Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών
Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών
Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών
Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετώ
Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών
Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών
Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών
Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών
Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών
Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών
Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών
Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών
Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών
Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών
16/11/1980
Αυτού που ο πατέρας του διετέλεσε συνεργάτης των γερμανών και κατοχικός πρωθυπουργός της δωσίλογης κατοχικής κυβέρνησης, 7 Απρίλη 1943- 12 Οκτώβρη 1944, που στο έργο του περιλαμβάνεται η ίδρυση και οργάνωση των ταγμάτων ασφάλειας, αυτού ο γιος ονόματι Ιωάννης Ράλλης διατελεί πρωθυπουργός μιας “δημοκρατίας” και το Νοέμβρη του 1980 απαγορεύει την πορεία να φτάσει η στην Αμερικανική πρεσβεία και υποχρεώνει τους διαδηλωτές να διαλυθούν στο ύψος του Συντάγματος. Όταν μέρος της πορείας προσπαθεί να φτάσει στην πρεσβεία, η αστυνομία επιτίθεται με πρωτοφανή βιαιότητα εναντίον των διαδηλωτών. Η κατάπτυστη αγόρευση αυτού του πρωθυπουργού, με νεκρούς ήδη τους Σταματίνα Κανελλοπούλου και Ιάκωβο Κουμή ήταν: “Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη”.
Κανελλοπούλου Σταματίνα, 21 ετών
Κουμής Ιάκωβος, 24 ετών
16/11/1985
Δολοφονείτε στις 17/11/1985 από “δημοκρατικές” δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα από τον 27χρονο τότε αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα (ελεύθερος σήμερα) που τον πυροβόλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού από απόσταση είκοσι μέτρων καθώς ο νεαρός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων.
Καλτεζάς Μιχαήλ, 15 ετών
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
Γιάννης Ρίτσος “Οι γειτονιές του κόσμου”
Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/emmanuel.mavros?ref=br_rs
https://www.facebook.com/egmavros/
Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/yios.html
http://www.emmanuelmavros.com
