Έχουν υπάρξει στ’ αλήθεια φορές, που να ‘χεις νιώσει ότι έχεις μπλεχτεί σ’ έναν ιστό αράχνης και δεν ξέρεις, πότε και αν θα βγει η μάμα αράχνη να σε αναβαθμίσει σε γεύμα της, δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά είναι φανερό, ότι εθνικά, πάσχουμε από ένα τέτοιο ψυχικό σύνδρομο και βέβαια, καθόλου άδικα.
Είσαι ακόμα υγιής και φοβάσαι ότι θα σου συμβεί κάτι σοβαρό κι απρόσμενο στο άμεσο μέλλον κι αυτό για σένα αποτελεί έναν ιστό από φόβο; Είσαι κοινωνικά αδύναμος και υποθέτεις –γιατί έτσι σε νουθέτησαν τα μιλημένα ΜΜΕ– ότι επίκεινται κι άλλες καταστροφές;
Επειδή όλα αυτά τα φοβικά, μας έχουν φουντώσει και καίνε κύτταρα, καλύτερα να το πάρουμε από την οικονομική κρίση και μετά. Γιατί τόσο φοβικοί, τόσο αρνητικοί στις δυσοίωνες αλλαγές, τόσο απεγνωσμένοι, δε βρεθήκαμε ποτέ. Το στάτους της ζωής μας άλλαξε, δεν είναι περίεργο να ‘μαστε και λιγάκι του γιατρού, κλέφτης να γίνει κι αυτός;
Βρίσκεσαι στον ιστό μιας κοινωνικής αράχνης, που επηρεάζει την τσέπη σου, την ποιότητα ζωής σου, την γνώμη σου την ίδια. Το πρώτιστο δεν είναι να το παλέψεις, είναι να καταφέρεις να το δεις. Να χαμηλώσεις τον εγωισμό του Αντέχω Τα Πάντα, δες και συνειδητοποίησε ότι ζεις μ’ ελαφριά κομμένη την ανάσα για το άγνωστο αύριο και ταυτόχρονα, νιώσε μέσα σου την ανικανότητα να πράξεις οτιδήποτε για την καλύτερη έκβαση της ζωής σου, φαντάσου την προσομοίωσή μου με τον ιστό κι αν δεν αισθανθείς εγκλωβισμένο κουνούπι, φοβάμαι πως πρέπει να το ξαναδείς.
Σ’ έχουνε πείσει ότι δεν έχεις ελπίδα, σ’ έχουν ενημερώσει ότι στις χώρες με κρίση, ακόμα και το προσδόκιμο ζωής πέφτει από έξι μέχρι δέκα χρόνια, αλλά παραλείπουν να σ’ ενημερώσουν για τις ψυχικές ασθένειες που αν δε γεννά αναγκαία, τουλάχιστον η κρίση, τις φουντώνει, τις φέρνει σε επικίνδυνη έξαρση. Τι αισθάνεσαι στ’ αλήθεια μέσα σου, αν η ζωή έχει έρθει τα πάνω-κάτω της, θα μου πεις. Αλλά δεν είναι πάντα έτσι, σε πολλούς συμβαίνει, σε εκατοντάδες χιλιάδες. Αλλά όσοι φοβούνται, μετριούνται σε εκατομμύρια, είναι ένα μεγάλο κι ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι τού λαού μας.
Αισθάνεσαι τις οφειλές να κολλάνε πάνω σου, ακόμα κι αν δεν έχεις πραγματικές. Κάτι-κάποιοι σ’ έχουν σιγουρέψει ότι στο μέλλον θα ‘ρθουν και είναι πιθανό να έχουν επιπλέον και δίκιο, αλλά σε βοήθησε ως τώρα έστω και για μια φορά στη ζωή σου, ο φόβος;
Φόβος είναι ο ιστός, το αίσθημα, ότι είμαστε αδύναμοι να πράξουμε κάτι ουσιαστικό, οι ψυχικά ή υπαρξιακά ταλαιπωρημένοι θα με καταλάβουνε πιο εύκολα, η πολιτεία και οι ξένοι παράγοντες υπογράφουνε νόμους, που υπερβαίνουν κάθε δίκιο, αλλά εμείς; Τι στ’ αλήθεια κάνουμε εμείς;
Παραμένουμε κουνουπάκια στον ιστό, ν’ απολαμβάνουμε με τρόμο που προκαλεί εθισμό διαστροφής αυτοηδονιστικού χαρακτήρα;
Μπορούμε να νιώσουμε κάτι καλύτερο από παγιδευμένα κουνούπια ή μύγες, έτοιμοι όλοι προς βρώσιν τού θηρίου; Αλίμονο, δύσκολα απεκδύεται κανείς έναν τέτοιο μανδύα, που ‘χει ντύσει τον καθένα από μας. Το έγκλημα για τον εαυτό σου είναι η υπογραφή σου, για να πράττουν τα χειρότερα, που και βέβαια, πρώτιστα εσένα αφορούν.
Εγώ σήμερα, θα σου προτείνω κάτι παραπάνω, αναβάθμισε το έντομο σε κάτι μεγαλύτερο εν ανάγκη μέσα σου, αλίμονο δε θα βρούμε μια λύση δια της αυθυποβολής; Μόνο φοβικά και γκρίζα θα σκεφτόμαστε; Θυμάσαι πόσο διαφορετικά φωτεινό ένιωθες αλήθεια το μυαλό σου, πριν από δέκα ας πούμε χρόνια; Αλλά και πάλι, τι; Θα απομείνουμε ηττημένοι, μολονότι λογικά και μεταξύ μας μιλάμε, δεν έχουμε υπάρξει στ’ αλήθεια έστω και για μια διαδήλωση παραπάνω, απλοί παριστάμενοι; Προτιμούσαμε το ΙΧ και το να φεύγουμε από την Αθήνα. Και στο Σύνταγμα, κάθε κινηματική συγκέντρωση, έχει εκφυλιστεί κατά κράτος, την ώρα που οι ζωές μας, αλλάζουν όψη κι –ίσως οριστική– μορφή;
Μήπως όμως μπορείς να δράσεις με καινούργιο νου; Το ξέρω, για πολλά πράγματα, χρειάζεται χρόνος, να πάρεις αποστάσεις, να ξεχάσεις την ευμάρεια, να μάθεις να αρκείσαι στα βασικά, ακόμα και στα ελάχιστα. Αλλά τα ελάχιστα, μπορούν να γίνουν σημαντικά, αν δεν αφήνεσαι σε στάση ιστού και κουνουπιού (βρήκες έντομο καλύτερο ή ακόμα;)
Ωραιότατα μπορώ να δεχτώ, ότι ακόμα κι αν ένας άνεμος φυσήξει και κόψει τον ιστό, όλοι θα κουβαλάμε ίχνη του στο μέλλον με τρόπο τραυματικό στο δικό μας αύριο. Το χειρότερο είναι, να μην επανενεργοποιούμαστε, να μην βάζουμε καινούργιους στόχους. Άλλα αντί άλλων απ’ όσα φανταστήκαμε, αλλά αυτό είναι το μείζον; Όχι το να ξυπνάς το πρωί και να μη φοβάσαι ή το να ξαπλώνεις τη νύχτα με φόβους-στροβίλους στο σκοτάδι σου, αυτό που προτείνω εγώ, είναι ένα: δες τη ζωή με καινούργια μάτια. Κι επαναπρογραμμάτισε το μέλλον σου. Ως ένα βαθμό, είναι δεδομένο ότι μπορείς. Η κρίση δε θα περάσει αύριο, ούτε μεθαύριο, αλίμονο. Αλλά μην αφήνεσαι στους τέσσερις τοίχους σου, κρεμασμένος ψυχικά στον ιστό των φόβων σου. Κοίταξε σε παρακαλώ το ποτήρι μισογεμάτο και ξεκίνα ξανά.
Κακώς μας το δίδαξαν. Στα παιδιά κατά την κρίση μου, έπρεπε να ασκείται το μάθημα της ψυχολογίας. Η ζωή δεν είναι το Λόλα Να Ένα Μήλο, αλλά πολύ πιο επίπονα πράγματα. Τα δεινά της, ξεπληρώνουν τις στιγμές τής ευτυχίας μας. Έχουμε συνηθίσει να πληρώνουμε. Θα αρνιόμασταν ν’ αποδώσουμε το ψυχικό τίμημα στο σύμπαν ή τον Θεό; Αλίμονο. Τουλάχιστον στο να πληρώνουμε, συνηθίσαμε. Και το κάνουμε, όταν έχουμε, αλίμονο και πάλι. Στα υπερκόσμια θ’ αφήναμε ακάλυπτο τον λογαριασμό;
Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki
https://web.facebook.com/yannis.filippidis.profil1?_rdc=1&_rdr
Σχετικοί σύνδεσμοι:
https://yannis-filippidis.blogspot.gr/
https://twitter.com/yanisfilippidis
https://vimeo.com/user5491628
https://plus.google.com/Γιάννης Φιλιππίδης
