Κάθε φορά που ξεκινώ να διαβάσω ένα βιβλίο, ψάχνω για μια σχέση που θα με κερδίσει, που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Στη «Χρυσή λάσπη» η σχέση μιας πανέμορφης τσιγγάνας, της Καρμελίτας, με τη γέρικη αρκούδα της, τη Σύλβια, ήταν η σχέση που έψαχνα. Σχέση αλήθειας, σχέση εξάρτησης, σχέση μοναδική. Παρούσα, η συγκεκριμένη σχέση, σε όλες τις σελίδες του βιβλίου και ας μην ήταν η παρουσία της τόσο εμφανής. Συνόδευε διακριτικά την ψυχή μου, όσο αυτή κατακλυζόταν από τις εντυπωσιακές εικόνες που γέμιζαν τις σελίδες του βιβλίου.
Έπιασα τον εαυτό μου να παρασύρομαι από το διαρκές φευγιό ενός λαού και να γοητεύομαι από την πεισματάρικη απόπειρα απόδρασης μιας νέας κοπέλας από το χθες. Διασκέδασα αφάνταστα με το παιχνίδι μέσα σε λάσπη που λερώνει χέρια και μάγουλα αλλά ποτέ ψυχή. Συνάντησα τον έρωτα που ανασταίνει την ελπίδα -που η αγριότητα του παρελθόντος είχε σκοτώσει-. Εκτίμησα τη φιλανθρωπία που πηγάζει από τη γνήσια μεταμέλεια και δεν έχει ίχνος υποκρισίας .
Μπήκα βαθειά στην κουλτούρα μιας φυλής που δοκιμάζεται καθημερινά, αλλά ο χορός και η αγάπη για αυτό που κάνει, την οδηγεί σε μια πολύχρωμη καθημερινότητα. Και στο τέλος, συνειδητοποίησα ότι είχα καθηλωθεί από μια ιστορία γεμάτη πλοκή, μπερδεμένη μέσα σ’ ένα λαό ξεχωριστό και ελεύθερο. Έναν λαό που τελικώς αποδεικνύεται ανώτερος, αφού καταφέρνει και κατακτά, όλα αυτά που άλλοι λαοί δεν τολμούν ούτε να ονειρευτούν! Συγχαρητήρια!
Δέσποινα Ν. Τραχαλάκη
