Πέφτει πάλι μια βροχή, στάλα, στάλα στο τζάμι του παραθύρου
Σταγόνες της βροχής από θλιμμένα σύννεφα παντού να δακρύζουν
όπως δάκρυζαν τα μάτια της τούτη την βραδιά
Προτίμησε να μείνει καθισμένη στο σκοτάδι
δίπλα σ’ ένα παράθυρο βουβό,
να βλέπει τις στάλες και τις αστραπές που φώτιζαν τα σκοτεινά σημεία
Ένα βλέμμα της στον κήπο και μαράζωσε από τη μοναξιά
Σαν την μαραμένη της λεμονιά
Και αυτές οι στάλες να χτυπούν με ρυθμό το παράθυρο
Γυρεύοντας την προσοχή της
Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ
Θα μπορούσε να ακούει για χρόνια τούτο τον ήχο
Αυτό τον μουντό ήχο της βροχής
Μιας βροχής που ποτίζει τα λουλούδια του κήπου
Που τους άνθους οι μυρουδιές θα φέρουν την άνοιξη
Μια βροχή που λιβάδια θα μυρώσει, ποτάμια θα γιομίσει
Κι ένα νερό ευτυχίας, θα φέρει στη μελαγχολία της
Μια θλίψη κι ένας θυμός
Μια καλοτυχία και μνήμες και μια αίσθηση μελαγχολίας
Που ερχόταν πάντα όταν έπεφτε μια βροχή
Αποζητούσε τον ήλιο, που φέρνει στοργή, ευτυχία κι αγάπη
Ναι, τούτη την αγάπη κρυφοκοίταζε, μα μάταια
Ήταν μακριά
Έσφιξε τα χέρια πάνω στο κορμί της για να ζεσταθεί
Με μια βροχή να πέφτει ασταμάτητα
Έψαχνε να βρει τον ουρανό, μα μόνο σύννεφα
Σύννεφα με αστραπές και βροντές όπως η καρδιά της
Θα την έδινε τούτη την καρδιά, για το γαλανό τ’ ουρανού
Αρκεί να της χαμογελούσε, σαν άνοιξη
Να την χάιδευε κάθε αυγή με απομεσήμερο μέχρι το ηλιοβασίλεμα
Έκλεισε τα γαλανά της μάτια σφιχτά θέλοντας να πνίξει την οδύνη
Πέφτει ακόμα πιο δυνατή η βροχή
Άνοιξε τρομαγμένη τα μάτια της από τις βροντές της φύσης
Κι αυτή είναι θυμωμένη, αστράφτει από την μοναξιά
Κι εκείνη να πνίγει δάκρυα μαζί με τη βροχή
Προδομένη, παραμελημένη με την σκέψη της σαν Ερινύες να γυρνούν
Άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη
Φέρνοντας την εικόνα του, αυτή που δεν ήθελε με τίποτα να ξεχάσει
Ούτε μια φίλη δίπλα της
Παρά μόνο οι δυνατές στάλες της βροχής
Και η σκέψη στην εικόνα του προσώπου του την τελευταία φορά
Που τις ψιθύρισε, αντίο και την άφησε στο σκοτάδι
Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ
Οι στάλες της βροχής
Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ
Οι στάλες των δακρύων της
Να μαρτυρούν λόγια πικρά κι αιχμηρά,
Λέξεις που έμειναν σημάδι από το τελευταίο τους ξημέρωμα
Συντροφιά με μια βροχή όπως και οι ενοχές
Τα λόγια της που τον έδιωξαν
Φέρνοντας τα σύννεφα στον έναστρο ουρανό της, από δικό της λάθος
Γνωρίζοντας αυτό το τραγικό λάθος της γυναίκας
Να μην σταματά ποτέ τη γλώσσα της εκεί που πρέπει
Μένοντας έτσι φίλη με την απόλυτη σιωπή
Μόνη με το τικ τακ, τικ τακ της βροχής
Ως το ξημέρωμα
Μια δυνατή αστραπή και μια δυνατή βροντή
Την ξύπνησαν
Το όνειρο είχε τελειώσει έτσι όπως άρχισε
Μέσα στη βροχή
Με συντροφιά την μοναξιά
Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ…
Eπικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/egmavros/?fref=ts
https://www.facebook.com/Ο-υιός-του-Νείλου-Εμμανουήλ-Γ-Μαύρος-Άνεμος-εκδοτική-1626666220929064/?fref=ts
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/yios.html
