Δεν ξέρω πώς έγινε και πάγωσα ξαφνικά.
Μέσα σε μια απειροελάχιστη στιγμή
με τύλιξε η απάθεια και η αταραξία.
Γίνεται αυτό; αναρωτιέμαι.
Πού πήγανε η απελπισία, το πάθος, η εμμονή,
σαράκι μυστικό που κατατρώει τα σωθικά;
Πού κρύφτηκαν;
Σε ποιο βυθό, σε ποια καταπακτή;
Ποιος είχε δύναμη τέτοια μαγική
από μένα να τα κρύψει, να τα εξαφανίσει;
Και τώρα εγώ με τον καινούριο μου εαυτό
σαν ξένοι κοιταζόμαστε και δεν συνομιλούμε.
Και νοσταλγώ τον πόνο τον παλιό
κι ας μέτραγα βουβή μ’ απελπισία
τους τρόπους να τον ξεφορτωθώ
σαν σε κομποσκοίνι.
Γιατί ήμουν τότε ζωντανή.
Κι είναι στιγμές που επιτρέπω
μια σκέψη ακόμα στον ατάραχο εαυτό μου:
αυτός που είχε τη δύναμη να πάρει όσα με πονούσαν
μήπως μπορεί και να τα ξαναφέρει πίσω;
* Το ομώνημο ποίημα της ποιητικής συλλογής «Η νοσταλγία του παλιου πόνου»
• Eπικοινωνήστε με την συγγραφέα:
https://www.facebook.com/angeliki.bouliari?fref=ts
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/aggeliki-mpouliari.html
