Κάτω από ένα τεράστιο άστρο
το χέρι σου
απ’όλα τα λουλούδια
μ’επιμονή
το μαραμένο να διαλέγει.
Έτσι διάλεξες εμένα.
Μικρή απόλυτη κι ωστόσο ασαφής.
Aπροκάλυπτη σαν σφαίρα η μορφή σου
κι εγώ στο χάρτινο πύργο μου
ν’ αποκαθηλώνω κάτι σκιές∙
τάχα δεν σε πρόσεξα
μα μόνο εσένα κοίταζα
στο γυάλινο κυάλι μου.
Τι φωνασκία! Τι βουή!
Τελάληδες του ήλιου και του έρωτα
Ισορροπούν το χρόνο
σε αέρινη πολιτεία.
Επιδειξίες μεταμεσονύκτιοι
γλεντούν τη μέθη των ερώτων τους.
Τόσες εικόνες, τόσα χρώματα
σπαρμένα είδωλα τοποθεσίες
στο μέσα και στο έξω.
Πώς να διαλέξω;
Μα η φωνή σου στέρεη
υπενθυμίζει
με τον υπόκωφο ήχο της
την αξεδιάλυτη συνέχεια του τώρα.
Κι εσύ μ’ ένα λυκίσιο
χαμόγελο από πίσω
μειλίχια με πόνο ν’αφουγκράζεσαι
τη μεγάλη παρεξήγηση των σχέσεων.
• Επικοινωνήστε με την ποιήτρια:
https://www.facebook.com/katerina.nestoridou.31?ref=ts&fref=ts
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/toksovolos.html
