Από μικρή ακόμη μου άρεσαν οι βόλτες χωρίς σκοπό και προορισμό. Ξέρεις από εκείνες που απλώς χαζεύεις με τις ώρες τους περαστικούς, τα φώτα της πόλης που απλώνεται μπροστά σου, απολαμβάνεις τη σιωπή της νύχτας και γαληνεύουν τα εντός σου.
Έτσι τις μετρώ τις βόλτες σε σιωπές, χάδια και επίμονα φώτα. Νιώθω το χέρι σου στο δικό μου, ήξερες πάντα πως να ημερεύεις τα θηρία μέσα μου με τις πιο απλές κινήσεις. Δεν λες ποτέ πολλά λόγια, είσαι από εκείνους που μιλούν οι πράξεις τους από μόνες, εκείνες οι αθόρυβες δυνάμεις που σου αφήνουν ένα νοσταλγικό χαμόγελο κάπου στην άκρη. Είσαι ο αγαπημένος μου συνεπιβάτης, η κρυφή μου δύναμη.
Οδηγάς και σε χαζεύω, κοιτάς ευθεία στο τιμόνι τα μαλλιά σου είναι ανακατεμένα από τον αέρα. Μου ξυπνούν την επιθυμία να μπλέξω τα δάκτυλα μου ανάμεσα τους τη στιγμή που ξυπνάς τον έρωτα στο άδειο μου κορμί.
Μου κρατάς το χέρι αθόρυβα, δε με ρωτάς ποτέ τι. έχω, με ποιον δαίμονα παλεύω κι απόψε. Είναι κοινοί οι δαίμονες μας εμάς μωρό μου, σαν συμφωνία σφραγισμένη μεταξύ των δυο μας. Σε αγαπώ γι’ αυτό.
Γαμώτο σε αγαπώ για πολλούς λόγους. Δε σε ενοχλεί η μπερδεμένη πένα μου, το νωπό από τη βροχή μαλλί μου, το αλμυρό δάκρυ στο μάγουλό μου. Ξέρω πως θα με πάρεις αγκαλιά, θα με τυλίξεις με την πετσέτα προστατευτικά και θα ρουφήξεις κάθε πικρό δάκρυ, κάθε πιθανή απόδειξη πως κάποτε έκλαψα σαν μωρό στην αγκαλιά σου.
Μα κι αν το έκανα έτσι με αγαπάς, τσαλακωμένη. Έτσι σε αγαπώ και εγώ, δεν τα χωνεύω τα δήθεν ατσαλάκωτα στρωσίδια ψυχής, δεν μου χωράνε και δεν σου χωρούν.
Το δικό μου κορμί κουμπώνει μόνο στη δική σου αγκαλιά, την ώρα που με ένα σου βλέμμα γδύνεις την ψυχή μου. Δεν ήσουν ποτέ από αυτούς που πόθησαν να γδύσουν απλώς το κορμί μου. Είχες αγγίξει από την αρχή κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο ουσιαστικό.
Τρύπωσες μέσα μου τόσο αστραπιαία που δε πρόφτασα καν να το συνειδητοποιήσω.
Με κοιτάς πάλι, δεν χρειάζεται να σου πω τίποτα τα ξέρεις ήδη όλα. Αγγίζω το στήθος σου και ζαλίζομαι από την ένταση μεταξύ μας.
Κάποτε μου είχες πει πως κάθε φορά που αποχωριζόμαστε νεκρώνει ένα κομμάτι μας και όταν φτάνει στο 99 τοις εκατό και δεν μπορούμε ούτε να αναπνεύσουμε πια, ανταμώνουμε, εισπνέουμε ζωή πάλι ο ένας από τον άλλο και μέσα σε λίγες ώρες έχουμε αναγεννηθεί πλήρως.
Τραβάς τα σκεπάσματα και με πιάνεις από το χέρι, βγάζεις τα βρεγμένα ρούχα με ευλάβεια από πάνω μου. Κλείνω τα μάτια και σε αφήνω να εισχωρήσεις στα σκοτάδια μου. Νιώθω τη ζεστή ανάσα σου και ανατριχιάζω. Σε αφήνω να εκπνεύσεις το φως και πάλι στην ψυχή μου.
Φως και σκοτάδι, μικρές πυγολαμπίδες φτερουγίζουν στο στομάχι μου. Οι πεταλούδες είναι για τους ονειροπόλους δήθεν ασυμβίβαστους. Έτσι ερωτεύομαι εγώ, με μικρές ανάσες φωτός και περισσότερο σκοτάδι, το μαγικό σκοτάδι που δημιουργούν δύο. Τις κατάδικές σου ανάσες στο λαιμό μου…
Επικοινωνήστε με τη δημιουργό:
https://www.facebook.com/aggeliki.xatziriga?fref=ts
