Χθες περπάτησα στα μέρη της. Σα να τη συναντούσα πρώτη φορά. Φορούσε ένα γαλάζιο φουστάνι. Με δαντέλα στο μπούστο. Τα χέρια της χάδια. Χαμόγελα τα μάτια της. Σύννεφα τα βλέφαρα. Που ανοιγοκλείνουν στον ουρανό. Με πήρε η αύρα του κορμιού της.
Με αγκάλιασε. Γλυκά στο πρώτο κύμα. Αφρός κύλησε πάνω μου. Το βλέμμα της είχε κάτι από φθινοπωρινό ψιλόβροχο. Που ανατριχιάζει, αλλά δεν ενοχλεί. Την έκλεισα στα χέρια μου.
Με πλάνεψε. Κάθε φορά αλλιώτικη. Πάντα δική μου όμως. Ένα ζεστό ταξίδι σαν καλοκαίρι. Στα πολύ βαθιά νερά της. Κι όταν είναι ήσυχη τη λατρεύω. Πιο πολύ τώρα που φουρτουνιάζει. Μοιάζει να εκστασιάζεται.
Συνήθως τα βράδια αγγίζω με τʼ ακροδάχτυλα τα πρώτα της ίχνη. Το πρωί στάλα στάλα γίνονται πληγές. Κι αυτές λατρεύω. Ό,τι είναι δικό της. Ζαφείρια σκαμμένα στο χώμα. Πύργοι στην άμμο. Φωνή στην έρημο. Ζωή από άγγιγμα.
Ξενύχτησα πάλι. Για όλα. Για την ίριδα στα μάτια. Για τη γεύση της. Για το φέγγισμα στις όχθες της. Βαριά ανάσα. Δροσιά χυμένη στη λίμνη. Ποτάμι στο στήθος. Έρωτας
Τʼ αλάτι καίει στο λαιμό. Η γλύκα στα χείλη. Η δαντέλα φουσκωμένη. Τρικυμία. Καράβια τριγύρω. Εκείνη μέσα. Αυτή η νύχτα μένει. Μίλα μου. Μόνο απόψε. Γίνε για μένα. Όπως σε θέλω. Μια θάλασσα.
Δημοσιεύθηκε στο: http://tovivlio.net/μια-θάλασσα
