Ώρες ώρες την κρατώ σφιχτά από το χέρι την ψυχραιμία μου, για να μην μου ξεφύγει, και έχουμε ευτράπελα. Την έχω κλεισμένη σε μια τσάντα μαζί την κρίση πανικού, που είναι πιο ατίθαση, και είναι τόσο βαριά…
Κούρασα τα μάτια μου να βλέπουν εικόνες, θλιβερές. Ευτυχώς που υπάρχει και το Disney channel, και βλέπουμε κάτι με χρώμα… Οι μαύροι κύκλοι δεν λένε να με αποχωριστούν ούτε με το ενισχυμένο κονσίλερ. Τα μαύρα γυαλιά, έχουν γίνει ένα με το κεφάλι μου.
Ψάχνω απεγνωσμένα, ωτοασπίδες για τα έρμα αυτιά μου. Γιατί μέχρι και τα προτεινόμενα τραγούδια στο YouTube, είναι μελαγχολικά.
Το στόμα μου είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στεγνό από τις άπειρες όμορφες λέξεις της κατακαημένης ελληνικής γλώσσας.
Τα δε άκρα μου, μην το συζητάς. Δεμένη χειροπόδαρα, με σφιχτά λουριά, που ονομάζονται, φόροι, χρέη, ανύπαρκτα έσοδα…
Μα πως καταντήσαμε έτσι τον κόσμο μας;
Πως διάολο τα καταφέραμε;
Ξέρεις όμως, όλο αυτό με κούρασε, όπως κι εσένα, όπως όλους μας.
Αβεβαιότητα, κακία, ασχήμια, είναι πλέον οι λέξεις που κοσμούν τον πίνακα της καθημερινότητας μας.
Ψέματα αντί για αλήθειες, αφού πονάνε.
Αυτή πια η έρμη κατσίκα του γείτονα έχει ψοφήσει άπειρες φορές.
Όσο για τον σανό που μας ταΐζουν, δεν λέει να τελειώσει. Υπάρχει σε αφθονία, φαίνεται.
Έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, και δεν λέμε να τον κόψουμε. Μένουμε εκεί σαν βλάκες να τρώμε τον πολύτιμο χρόνο μας προσπαθώντας να τον ξεμπερδέψουμε. Άδικα. Ακούς; Άδικα.
Το πεπρωμένο είναι εδώ μπροστά μας, και εμείς, αναλύουμε, τι θα γράψει η ιστορία, χρόνια μετά.
Το τώρα το περνάμε στο ντούγκου, και ναι δίνουμε και ελαφρυντικά στους εαυτούς μας, του τύπου: Τι μπορώ να κάνω εγώ;
Μπορείς ρε μπορείς. Όχι μόνος σου, μαζί, αρκεί για μια φορά, να ενωθούμε σε ένα, και όχι σε χίλια εκατό κομμάτια σακατεμένα. Σε ένα.
Πάψε πια να με καις, σταματά να μου θρυμματίζεις τις τζαμαρίες, κι εγώ θέλω να αλλάξω αυτό που θες κι εσύ. Με σκοτώνεις, για εκατό ευρώ. Δεν αξίζω ρε γαμώτο, τόσο…
Αξίζουμε πολλά. Αξίζουμε τα καλύτερα. Πρέπει να τα ζήσουμε τα καλύτερα. Εσύ κι εγώ.
Ένα μόνο θεματάκι έχουμε, αυτό της επικοινωνίας. Τα ίδια θέλουμε, τα ίδια ευχόμαστε.
Αλλά το δείχνουμε και το εκφράζουμε με διαφορετικό τρόπο.
Ρε, άσε με να ζήσω με αξιοπρέπεια.
Επικοινωνήστε με τη δημιουργό:
https://www.facebook.com/dikaiamaravelia?fref=ts
