«Μάπα βγήκε και αυτό μυωπικέ μου Χάρι!» Αναστασία Κορινθίου

Άνεμος Magazine 25/01/2016 0

«Βάλε στην ζωή σου ελπίδα, φαντασία και θετική ενεργεία!»
«Ναι…να βαλω… οκ… Που τα βρίσκω και από που τα προμηθεύομαι η αφελής ξανθιά Ελληνίδα;»
«Να βάλεις επίσης στην ζωή σου … και πίστη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους», μου φώναξε η έρευνα από το ιλουστρασιόν περιοδικό που μου εκανε δώρο τσάντα, κρέμα προσώπου, στριγκ και μια μπάρα δημητριακών διαίτης….
«Α ναι; Καλάααα ντε να να βάλω και από αυτό…να παραγγείλω πίστη στους….γύρω μου… μα πως θα την παραλάβω; Με κούριερ, με τηλεαγορά μέσω διαδικτύου;
ΠΩΣ; Που την πουλάνε την ρημάδα την εμπιστοσύνη πείτε μου….γιατί εγώ κόλλησα σε εκείνο το ρεφρενάκι που έλεγε ‘‘άλλα μου λένε τα μάτια σου… και άλλα η καρδιά σου’’».
Για τις πράξεις δε…. ούτε να το συζητάμε… γιατί έχω βάλει και γεμιστά στον φούρνο και θα αρπάξουν.
Εντάξει-εντάξει δεν μιζεριάζω, δεν γκρινιάζω, δεν μουρμουρίζω.
Θα το παίξω ξανθιά και θα κλειστώ σε μια ροζ τσιχλόφουσκα θα πάρω και το ραβδί του Χάρι (από το Χόγκουαρντς) και θα το κουνώ χαρωπά.
Τσουπ κουνώ ραβδί…
Ααααααα τι όμορφα που περνάω στην Ελλάδα….
Καλέ να κοίτα… έστειλα ένα βιογραφικό ένα μονάχα και σπάσανε τα τηλέφωνα σκοτωθήκανε να πάω, αξιοκρατικά χωρίς μέσο χωρίς κουμπάρο μέσα στα κόλπα, φίλο υπουργό, βουλευτή, τον Αη Φανούρη….
Ναι ναι… θα μου δώσουνε και καλό μισθό και επίδομα και πριμ και ασφάλιση για να πάρω σαν γριά μια συνταξούλα, να χτυπήσω Άλπεις τα Χριστούγεννα και μπότοξ το Πάσχα.. να φέρνω στην Γιάννα βρε παιδί μου και να γράψω και ένα βιβλίο… drama queen.
Ματά ξανά τσουπ κουνώ ραβδί… και να τα σχολεία τα εξαιρετικά για τα τρία μου παιδιά… να τα πρότζεκτ…να οι εκπαιδευτικοί με τα χαμόγελα οι καλοπληρωμένοι…
Όσο για νοσοκομεία, θαύμα, μούρλια σου λέω, που οκ οκ μπορεί να δίνω 25 ευρώ για να μπω… αλλά πως θα βγω μανάρι μου…..κούκλα με τα σπα μου, με τα τζακούζι μου, με τον Κλούνευ για αποκλειστικό τα βράδια.
Τσουπ πάλι το ροζουλί χαζοβιόλικο ραβδί…. (σε ξύλινο του Μωυσή που ανοίγει θάλασσες μας τέλειωσε να πάρετε από αλλού…) και η γειτονιά μου γιόμισε γέλια και μυρωδιά από φουρνιστό Κυριακάτικο και καλημέρες και καλησπέρες.
Κλέφτες και αστυνόμοι μόνο σαν παιχνίδι παιδικό και αγαλματάκια ακούνητα μονο από τα νηπιαγωγεία, ουχί από φοβισμένους νευρωτικούς ανορεκτικούς έφηβους.
Τιμοκατάλογοι στα ουζερί για σπαστές ελιές και όχι από Χρυσές αυγές για… σπασμένα πόδια!
Ανεργία, παραοικονομία, μοναξιά, φόβος, κοινωνικός και ρατσιστικός αποκλεισμός, Τρωικά (ναι με ω… κατά τον Τρωικό πόλεμο), όχι αγάπη μου στην φαντασία σου είναι….στο θρίλερ της Παρασκευής από το nova…
Εσύ ψηλά το κεφάλι….
ΒΑΛΕ ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ λέεεμε (εεεε λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα, μέχρι να πάμε κομμωτήριο να περάσουμε την ρίζα μπας και αποκτήσουμε ψυχολογία ξανθιάς).
Ναι ναι, ξανθιάς…
Έτσι… Γίνε ξανθιά μπορείς και εσύ!
Η ζωή με την ντεκαπάζ γίνεται υπέροχη….σιελ με λευκές δαντελίτσες στο τελείωμα, χάρμα σου λέω! Ροζ σαν την τσίχλα που μασά η τύπισσα μπροστά μου με το επώνυμο συνολάκι και το μαλλί λάχανο-ακαζού που σχολιάζει μόνιμα επικριτικά συμπεριφορές, έρωτες, αγάπες, πιστεύω….
Ναι…Οι κύριες μασάνε τσίχλα και η κατσίκα ταραμά (άσχετο, αλλά θέλω να σου περάσω εγκυκλοπαιδικές γνώσεις αναγνώστα μου….). Μασάνε και μιλάνε, για σένα για μένα για τον χαρακτήρα μας βρε παιδί μου που είναι αμφιβόλου ποιότητας λόγω…του ότι εμείς κρατάμε το ραβδί του Χάρι και εκείνες το… καλάμι….τς τς τς (αλήθεια δίπλωμα για… καλάμι που βγάζουν και σε τι χρώματα βγαίνει φέτος;).
Γελάς;
Εγώ κλαίω.
Κλαίω γιατί πονάω, κλαίω γιατί βλέπω σποτάκια γενεθλίων για κόμματα και όχι για κόματους! Βλέπω σποτάκια και, κλαίω γιατί θέλω και εγώ να γίνω σποτάκι γαμώτο!
Πονάω… πονάω πολύ (και στην καρδία και στην ψυχή …εκτός της μέσης που ’σκυψε σήκω στο άπλωμα των χαλιών -γιατί ήρθε και χειμώνιασε φέτος νωρίς-νωρίς Ιανουάριο ένα πράγμα και ΠΟΛΥ βαριά- καίω επειδή όοοολοι έχουμε πετρέλαιο θέρμανσης και μια αγκαλιά αληθινή να ζεσταθούμε, χα καλό, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;)
Πονάω γιατί κλαίω…(όχι όχι ένα σκουπιδάκι μπήκε στα μάτια μου γιε μου).
Γιε μου… Είμαι μαμά…
Μαμαααά….μαμαααά μου που είσαι;
Α ρε μάνα. Ελληνίδα αθάνατη μάνα, πως το έλεγες εκείνο το καλό;
«Αύριο που θα μεγαλώσεις, θα έχει περάσει».
«Αύριο»
Σαν να λέμε σήμερα Δευτέρα αύριο Τρίτη θα έχεις βρει και την θετική σου ενέργεια…και την πίστη-εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Άσε ρε μάνα… Μεγάλωσα. Όχι μέσα σε ένα αύριο, μα μέσα ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ! Και κατάλαβα ότι παραμύθια δεν υπάρχουν, μόνο παραμυθιάσματα.
Η παράλογη σκέψη του ενήλικου, είναι η λογική στην ματιά του ανηλίκου.
«Αύριο που θα μεγαλώσεις».
Μεγάλωσα. Και ξέρω. Από όλες τις μπαρούφες και σαχλαμάρες που μου είπαν που μου πούλησαν… που μου πάσαραν… μόνο αυτή θα βάλω στην άκρη, γιατί κακά τα ψέματα. Ναι, ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ξεστραβώνεσαι και βλέπεις στ’ αλήθεια πως είναι όλα και όλοι γύρω σου.
Τσουπ… το ραβδι….