Παιδιά τι έγινε; Αισθάνομαι ξαφνικά απροετοίμαστος να βγω στη σκηνή ή να ξεκινήσω ένα άρθρο. Λείπω ξοδεύοντας μη μετρήσιμο χρόνο πάνω στο δικό μου αντικείμενο, κι επιστρέφοντας πίσω, μετά την πολυήμερη απεργία των δημοσιογράφων, έχω προλάβει όλες τις εκδοχές του μέλλοντός μας, επίσης έχω συμπεράνει:
– Ότι πάμε για δραχμή και στα γρήγορα, αν όχι και πέσος δηλαδή.
-Διακόπηκε λέει το σποτάκι της Άντζελας κι αυτό αποτελεί πλήγμα στον πλουραλισμό κι αν όχι αυτό, τουλάχιστον μια πρώτη είδηση για τα κανάλια που θέλουμε να ’ναι και πανελλαδικής εμβέλειας με το σκουπιδαριό που κουβαλάνε στους ώμους τους.
-Ότι στη Μυτιλήνη οι παράνομοι κατά την Ευρωπαϊκή Ένωση επαναστατούν, λες και θα ’πρεπε να κάνουν πάρτι, που η Διεθνής Κοινότητα, τους πασάρει πίσω στην Τουρκία του ευγενέστερου πολιτισμού και βλέποντας. Και πως κατέβρεξαν μόλις χτες έναν υπουργό κι έναν Βέλγο εκπρόσωπο, που επισκέπτονταν το νησί. Τώρα αυτό, γιατί πρέπει να παίρνει τέτοια έκταση, αυξάνοντας τη δοσολογία του ζανάξ σ’ ένα κλαμπ φίλων που το λαμβάνουν, κι αυτό έχει ξεπεράσει τον μισό ελληνικό πληθυσμό κι οι υπόλοιποι είναι υπερήλικες που λαμβάνουν τα αντιυπερτασικά τους φάρμακα τακτικά, επίσης κι ευτυχώς υπάρχουν παιδιά σ’ αυτή την καμένη χώρα, που κι αυτά μόλις μεγαλώσουν, θα κάνουν χρήση φαρμάκων επίπλαστης ηρεμίας, αν δε δεν αποφασίσουν να την κάνουν για την Κίνα.
-Πως η Ρουλά Κορόμηλα, ξεκινάει ξανά σώου στα μέτρα τους. Κι είχα μια σκασίλα τόσα χρόνια, που μου ’χε λείψει ένα κάτι σαν τηλεοπτικό τσίρκο, ας πούμε.
-Ότι στον Πειραιά έχει γείρει να βουλιάξει ένα καράβι σε επίσχεση σαν κάτι ολότελα φυσικό, και προσπαθώντας να το σώσουν, δε σπεύδει κανείς να μας δηλώσει, ποιος ευθύνεται που συμβαίνει αυτό στη μέση του λιμανιού. Θα μπορούσαν να μας πουν ότι η Παναγιά της Τήνου δεν είχε φουγάρα (Το γέλιο βγήκε από τον παράδεισο, η ταινία), κάτι τελοσπάντων…
-Πως διάφοροι υπουργοί απειλούν με παραίτηση αν περάσουν ΚΑΙ τα προληπτικά (καλά, φοβερό αυτό!) ολόφρεσκα μνημονιακά μέτρα, που φτάνουν ακόμα και στον φόρο του καφέ. Αλλά την αλήθεια μου, θα σου την πω. Παρακολουθώ χρόνια την πολιτική επικαιρότητα, σχεδόν από παιδί. Και δεν έχω δει ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΟΜΩΣ, μια τόσο γενναία, αυθεντική και λεβέντικη αποχώρηση από την καρέκλα της βουλευτού και την αποχώρηση συνολικά από το πολιτικό σύστημα –όχι μια βολική ανεξαρτητοποιίηση- από την εποχή, που το ‘κανε μια αείμνηστη θεά του ελληνικού θεάτρου, η Άννα Συνοδινού. Ένα σχόλιο της βουλευτή των Οικολόγων, την είχε κάνει έξαλλη. Και δεν τ’ ανέχτηκε. Ποιος ξέρει και τι σκηνικά είχε προλάβει ν’ απολαύσει στον μαγικό κόσμο της πολιτικής, που προτίμησε να γίνει αγρότισσα στο εξοχικό της στο Λαγονήσι κι άφησε τα φρουτολαχανικά της Βουλής, να παίζουν μόνοι τους παρτίδες στημένες…
Ότι αυτή η κυβέρνηση, που ακολούθησα για καιρό τα βήματά της, από το Bella Ciao κατέληξε να κάνει καλοκαιρινές διακοπές όλο το χρόνο; Πέρσι το Γενάρη, ήμουν σε στρίμωγμα κινδύνου ζωής μπροστά στον Αλέξη Τσίπρα και δεχόμουνα συγχαρητήρια από αναγνώστες ή πρόσωπα που με αναγνώριζαν, λες κι ήμουν υποψήφιος του κόμματος που θα ‘παιρνε προφανώς την κυβέρνηση, ίσως κάποιες/οι, να ‘χαν την αίσθηση ότι περνάω σε κάποιο ψηφοδέλτιο εγώ, που δεν υπήρξα φίλος ή μέλος κανενός κόμματος στην σαρανταεξάχρονη ζωή μου.
Αλλά μη βαράτε έτσι ρε παιδιά, δίνετε δίκιο στο ΚΚΕ, που δε μπορώ να φανταστώ τι εναλλακτικές θ’ αξιοποιούσε για μια ζωή του λαού με περισσότερη ποιότητα και λιτότητα που ν’ αντέχεται, αλλά και σεις τα ‘χετε κάνει μιούζικαλ, αυτό δεν είναι πολιτική πια, είναι χοροθέατρο. Αγκαλιές με τον Πάμπλο Ιγγλέσιας κι όλοι σας χειροκροτήσαμε και σας αγαπήσαμε σαν έσχατή μας ελπίδα, και έπειτα βρεθήκαμε μ’ έναν Γιανη μ’ ένα νι, που δε καταλάβαμε τι ρόλο έπαιξε, μετά Τσακαλότος, δημοψηφίσματα εν μέσω συναυλιών και πολιτικών εκστρατειών, για ένα αποτέλεσμα που δε σας βόλευε τελικά;
Οκέι, δεκτό. Ο Κούλης δεν αποτελεί λύση. Αν τα κάνει σαν τα μούτρα του, την κολλήσαμε εθνικά τη γκαντεμιά κι είναι καιρός ν’ αφανιστούμε ως έθνος, άσχετα αν τα καταφέραμε για χιλιετίες, κάποτε ίσως και να ‘ρχεται και ο συνολικός αφανισμός από τον γήινο φλοιό.
Αλλά και σεις ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ: Κι αναφέρομαι βέβαια σ’ όσους κυβερνάτε ή με τις ψήφους που δίνετε, αποφεύγετε πια τις εκλογικές σας περιφέρειες και τις δημόσιες εμφανίσεις και το ‘χετε κάνει Βουλή-σπίτι και σπίτι-Βουλή, κάπως σαν ακριβοθώρητοι ένα πράγμα.
Και μέσα σ’ όλα, έρχεται το Πάσχα των Ελλήνων, που πρέπει να γιορταστεί ανάλογα, μια ζωή την έχουμε, άσε τη ΔΕΗ ν’ ανεβαίνει: το ζήτημα είναι στο αρνί και στο κατσίκι, με αντιλαμβάνεσαι. Κι όχι μόνο το αγοράζουμε για εφτά ας πούμε άτομα, κι αυτό είναι άξιο να ταΐσει καμιά τριανταριά πεινασμένους. Έπειτα, μιλάμε στην τηλεόραση του Άλφα για παράδειγμα, πάντα ένα μικρόφωνο υπάρχει στο κέντρο της Αθήνας, αρκεί κάποιος να θέλει να διαμαρτυρηθεί σε εθνικό δίκτυο, για τις τιμές των αρνιών αλλά κυρίως για το κοινωνικό μας παρών και μέλλον, με το κατσίκι κρεμασμένο σε χασαπόχαρτο στην αριστερή ωμοπλάτη μας.
Τα ιδιωτικά κανάλια, που το παίζουνε Κινέζοι, μ’ αρέσουν περισσότερο απ’ όλα τα συμβάντα που τρέχουν και για την ύπαρξη τους ή την χρηματοδότησή τους δεν αναφέρονται ποτέ, εκτός αν θέλουν να εμφανίσουνε καμιά πειραγμένη έρευνα σχετικά με το πόσα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, επιθυμεί ο μέσος πολίτης. Όσα δε χρειάζονται δάνεια, που τελικά περνάνε στο εθνικό μας χρέος, θ’ απαντούσα εγώ στον μέσο πολίτη, αλλά δε βρίσκω αυτή τη στιγμή κανέναν εύκαιρο πολίτη, αν βρείτε κάποιον, κάντε του μια ενημέρωση, ότι μέσα ενημέρωσης που είναι ζημιογόνα κι απομυζούν ακόμα μύρια από τις τράπεζες, που αν μπεις στον κύκλο τους να ζητήσεις ένα δάνειο, ακόμα και το κουμπί που θα σου λυθεί από το πουκάμισό σου θα παρακρατήσουνε.
Ακόμα όμως κι αν εμπιστευθούμε την τρέχουσα εξουσία και πιστέψουμε πραγματικά ότι δεν είχε άλλες λύσεις, γιατί πρέπει να φορολογήσει ακόμα και με 24% το ρεύμα που καίμε για να επιζούμε, μπορείτε να μου εξηγήσετε; Αν σας εκβιάσει το όποιο διεθνές κέντρο, βγείτε και πείτε το μας, σε απλά ελληνικά. Μη χαμογελάτε συνέχεια, φανερώνει ψυχοπαθολογία και δε θα ευχόμουν να έχετε τέτοια, αφήστε την παράνοια σε μας, ταιριάζει πολύ με τα γούστα μας. Αλλά κάποιοι πρέπει να φταίνε για τα χάλια μας. Αυτή η έρημη ελληνική δικαιοσύνη, από ποιον φρενάρεται και δε σπάνε τελικά εκείνα τα περίφημα αυγά με τη διαφθορά ή το μεγάλο κεφάλαιο; Μήπως περιμένετε την κοντινή μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, για να τα τσουγκρίσετε μαζί τους για το καλό κι ο Χριστός Ανέστη αληθώς, εμείς καταλαβαίναμε άλλα αντί άλλων στις προεκλογικές και τηλεοπτικές ομιλίες σας.
Και το παράπονό μου, θα το πω. Αντί να γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι, έχουμε μετατραπεί σε ατομάκια μικρά και δύστυχα. Λυπάμαι για όσες και όσους θυσιάζουν την ψυχή τους στην ακροδεξιά που διαμοιράζει μίσος από άνθρωπο για άνθρωπο ή όλους τους δεξιούς και ποταμίσιους της πατρίδας μου, που προτιμούν να πάθουνε τα πάντα, αρκεί όλα να συμβαίνουν από τον από χρόνια, καταργημένο πυρσό της Ν.Δ. ή συγκινούνται με την παρουσία της Φώφης, που όταν μιλάει στη Βουλή, φωνάζει λες και της πέταξες ελαιόλαδο στα ασπρόρουχα της μπουγάδας της. Με πίκρα ωστόσο διαπιστώνω και καταγράφω. Υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, που με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έζησαν, φτιάχτηκαν, πλούτισαν, απέκτησαν τα σπίτια τους. Διαμαρτύρονται για τον ΕΝΦΙΑ, αλλά θα κόψουν μια επίσκεψη σε ινστιτούτο, θα τον βγάλουνε. Φτάνει που τα ‘χουνε. Και δε ζουν σε υποβαθμισμένες περιοχές γεμάτες μετανάστες, είναι οικογένειαρχαι αυτοί. Και κατηγορούν όσους μένουν σε διαμερίσματα φτωχά και δεν έχουνε μοίρα σ’ αυτόν τον ήλιο. Για κάποιους απ’ αυτούς, οι συνάνθρωποί τους και συμπολίτες τους, είναι απλώς οι ξυπόλυτοι που φέραν μια ανεπιθύμητη –ή την όποια- τελοσπάντων αριστερά στην εξουσία και μάλιστα δυο φορές. Κι αυτό, θα τους το κρατήσουνε γινάτι. Έπειτα απορούμε γιατί η χούντα στην Ελλάδα κράτησε εφτά ολόκληρα χρόνια κι ο Σημίτης τα πολλαπλάσια.
Τι σόι ζωές επιθυμούμε στ’ αλήθεια τελικά. Ψηφίζουμε έναν φέρελπι για ανανέωση στην εξουσία και λίγο καιρό μετά, αρχίζει το πετροβόλημα, που θα ‘πρεπε να το ‘χε ξεκινήσει ο λαός δεκαετίες πριν; Έχει κανείς στ’ αλήθεια ξεχάσει, ότι η αξιολόγηση την οποία περνάει η τρέχουσα κυβέρνηση, εκκρεμεί από τον Ιούνη του 2014, τότε που το αγόρι το λέγανε Αντώνη κι έγερνε ελαφρά, να μας δείξει πόση τεστοστερόνη του περίσσευε…
Σε κοινωνικά νοήμονες αναφέρομαι, που φτάσανε στο σημείο ν’ ακούν ότι φίπες λέει το στόμα του πάλαι ποτέ καναλάρχη-αρχηγού κόμματος και να πιστεύουν τις μαϊντανίζουσες σοφίες του. Είναι να μην έχει το ταλέντο ο άνθρωπος, να ναι διασκεδαστικός: θα σε διασκεδάζει μια ζωή.
Τελικά, θες να σου εμπιστευθώ μια αλήθεια; Νοσταλγώ εκείνο το Πάσχα –ούτε θυμάμαι ποια χρονιά ήταν- που τα Jumbo είχαν προμοτάλε στη λαμπάδα την αμίμητη Κατερίνα Στανίση. Ξέρεις γιατί; Γιατί είχα ακόμα κάτι λειψές και μισομαραμένες ελπίδες μέσα μου για το μέλλον μας. Και τώρα άντε βρες τες.
Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki/?fref=ts
Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/giannis-filippidis.html
http://yannis-filippidis.blogspot.gr/
