Η ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο προέκυψε όταν έφτασε στα χέρια μου ένας αρκετά μεγάλος όγκος οικογενειακής αλληλογραφίας που κέντρισε το συναίσθημά μου και το ενδιαφέρον μου. Μέσα από τα γράμματα αυτά ήρθα σε επαφή με μια εποχή που λίγα πράγματα ήξερα γι’ αυτήν και που όπως διαπίστωσα, είχε πολλά κοινά στοιχεία με τη δική μας. Μια εποχή, που σηματοδοτείται από την πτώχευση του 1893, μια από τις αιτίες της οποίας ήταν και η παρακμή του σταφιδικού εμπορίου. Κι αυτό ήταν ένα ερέθισμα σημαντικό για να πω αυτή την ιστορία. Η εποχή εκείνη που τώρα μας φαίνεται μακρινή, είχε πολλά κοινά στοιχεία με την σημερινή. Και τότε όπως και τώρα, οι άνθρωποι πέρασαν πολύ γρήγορα και απότομα από την εποχή της ευημερίας σε μια εποχή δύσκολη και επώδυνη. Η μόνη διαφορά ήταν πως τότε οι άνθρωποι είχαν ελπίδα και οράματα που τους έδιναν τη δύναμη να τα ξεπεράσουν όλα. Οι ανθρώπινες αξίες λειτουργούσαν ως αντιστάθμισμα στην οικονομική κρίση, σε αντίθεση με τη σύγχρονη πραγματικότητα όπου οι άνθρωποι νιώθουμε έχουμε χάσει τα εσωτερικά μας ερείσματα. Αυτές τις ομοιότητες και τις διαφορές ήθελα να υπογραμμίσω μέσα από την μυθοπλασία. Και παράλληλα να μάθω πρώτα εγώ περισσότερα για εκείνη την εποχή κι έπειτα να μοιραστώ με τους αναγνώστες αυτή τη γνώση.
Η ιστορία έχει πάνω 
κάτω ως εξής: Δυο αδερφές, η Αφρούλα και η Αμυγδάλω, ζουν η μια στην Πάτρα και η άλλη σε κάποια αγροτική περιοχή, χωρισμένες από χρόνια λόγω ενός νεανικού παραστρατήματος της πρώτης. Οι ζωές τους μπλέκονται χωρίς οι ίδιες να το γνωρίζουν, άλλοτε συγκλίνοντας κι άλλοτε αποκλίνοντας, με απρόβλεπτες συνέπειες και για τις δυο. Σχέσεις δοκιμάζονται, συναισθήματα αναδύονται, σχέδια ανατρέπονται, κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται. Η μυθοπλασία στο βιβλίο πατά πάνω στην ιστορία. Πρόσωπα που έζησαν πραγματικά εκείνη την εποχή συνδιαλέγονται με τα φανταστικά, ζουν μαζί τους, εξελίσσουν το μύθο. Γεγονότα πραγματικά εισχωρούν μέσα στη μυθοπλασία αποτελώντας ένα ενιαίο κομμάτι μ’ αυτή. Αυτή ακριβώς ήταν και η μεγάλη μου δυσκολία, αλλά ταυτόχρονα και η μεγάλη πρόκληση. Τα πραγματικά πρόσωπα και τα γεγονότα έπρεπε να συνδέονται με σχέσεις αληθοφανείς με τα φανταστικά ώστε να αποτελούν τους κρίκους μιας γερής αλυσίδας.
Μεγάλη βοήθεια ήταν για μένα όχι μόνο τα βιβλία των Αχαϊκών Εκδόσεων, αλλά και τα φύλλα των εφημερίδων της εποχής, όπως τα διάβασα στο ηλεκτρονικό αρχείο του Μουσείου Τύπου της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου-Ηπείρου-Νήσων. Οι διαφημίσεις της εποχής, διαφημίσεις για τρόφιμα, για ποτά, για ενδύματα, οι αναγγελίες παραστάσεων, εκδηλώσεων και χορών, τα σχόλια, ακόμα και τα ανέκδοτα και τα μικρά κείμενα, όλα με βοήθησαν να αναστήσω μια εποχή για την οποία δεν είχα προσωπική γνώση και ούτε καμιά απ’ ευθείας μαρτυρία. Το σκηνικό, οι εικόνες της πόλης και της επαρχίας στήθηκαν με βάσει όλο το υλικό που άντλησα από τον τύπο της εποχής. Τα κενά τα γέμισε η φαντασία μου.
Προσπάθησα να είμαι ακριβής με τα ιστορικά γεγονότα και με τα υπαρκτά πρόσωπα, παίζοντας λιγάκι με το χρόνο και τις ημερομηνίες που αφορούσαν τα γεγονότα που έμαθα μέσα από τα γράμματα και τις διηγήσεις. Αυτές οι μικρές μου παρεμβάσεις έγιναν για να καλύψω όσα κενά μου δημιούργησε η απόσταση μου από τα γεγονότα και η ελλιπής μου πληροφόρηση μέσα από την αλληλογραφία που είχα στα χέρια μου.
Τι σημασία εντέλει έχει ο χρόνος; Ένα ρευστό είναι που παίρνει το σχήμα που εμείς του ορίζουμε. Σημασία έχει το ταξίδι πίσω στο παρελθόν. Ένα ταξίδι που το κάνουμε ξανά και ξανά προσπαθώντας να γεμίσουμε εμπειρία, γνώση, αλλά και συναισθήματα. Κι έτσι να πάει η ζωή και η ιστορία παρακάτω. Έτσι, όταν θα φτάσουμε καθένας στο τέλος της προσωπικής του διαδρομής, να μπορούμε να πούμε πως νύχτωσε σε σωστή ώρα για μας.
Σοφία Δημοπούλου
