Αρχίζοντας από το εξώφυλλο-έργο τέχνης του περίφημου Γερμανού καλλιτέχνη, ζωγράφου Michael Sowa και τελειώνοντας στις ευχαριστίες όπου το όνομα του ποιητή και κριτικού κύριου Χρίστου Παπαγεωργίου συνυπογράφει την αποδεδειγμένη επιτυχία του τίτλου «Μάρτυς μου ο Θεός», καταλαβαίνει κανείς πως δεν μιλάμε για ένα απλό βιβλίο.
Ο συγγραφέας, Μάκης Τσίτας, αν και πολύ νέος, είναι γνωστός εδώ και πολλά χρόνια. Νιώθω πως σε αυτό το βιβλίο γέννησε όχι μονάχα ένα καινούργιο λογοτεχνικό ήρωα σαν αυτούς που ξέρουμε από τα κλασσικά έργα της λογοτεχνίας αλλά και ένα νέο τρόπο γραφής. Ομολογώ πως προσπάθησα να τον κατατάξω κάπου ανάμεσα στους συγγραφείς της γενιάς του πενήντα αλλά θα ήταν άστοχο μιας και η γραφή του είναι εμφανώς περισσότερο μοντέρνα και η γλώσσα του απαλλαγμένη από τους δογματισμούς του παρελθόντος.
Ο ήρωας του βιβλίου ο Χρυσοβαλάντης, είναι αντιστάρ. Επιτέλους ένας αντιήρωας στον κόσμο των τέλειων. Ένας πενηντάρης πρωταγωνιστής, χωρίς δουλειά, χωρίς κοινωνική καταξίωση, χωρίς φανταχτερούς φίλους μας εξιστορεί τα πάθη του και την ζωή από τα παιδικά του χρόνια. Μαζί με τον Χρυσοβαλάντη στροβιλίζεται γύρω του ολόκληρη η κοινωνία, ένα σαθρό οικοδόμημα επίπλαστων αξιών που λάμπει φαινομενικά και συσκοτίζει τα πάντα στην πραγματικότητα. Ο Χρυσοβαλάντης, ήρθε για να μείνει σπάζοντας το χάρτινο φράγμα και γεμίζοντας την κενή θέση ίσως δίπλα στην Πελαγία του κύριου Ξανθούλη.
Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας ήθελε να μας κλείσει το μάτι με την δημιουργία του αντί-σταρ πρωταγωνιστή του, πάντως ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στην ειρωνεία, την θλίψη, την αποδοχή, το κωμικό και το τραγικό. Ο ήρωας φέτος πραγματοποιεί έξοδο και στους θεατρόφιλους μιας και το έργο φιλοξενείται και στο θέατρο, στο Vault, όπου ο χαρισματικός Ιωσήφ Ιωσηφίδης ενσαρκώνει τον Χρυσοβαλάντη, σε ένα μονόλογο 80 περίπου λεπτών, σε σκηνοθεσία του Καραγιάννη, σαρώνοντας τις θετικές κριτικές του κοινού.
Ένα λογοτεχνικό έργο που οι σεσημασμένοι αναγνώστες θα έχουν σίγουρα σπεύσει να αποχτήσουν και που οι υπόλοιποι θα ήταν καλό να διαβάσουν γιατί μάρτυς μου ο Θεός κερδίζει επάξια τη θέση του στα υψηλότερα ράφια της βιβλιοθήκης μας. Φυσικά, κέρδισε το βραβείο λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 2014 φέρνοντας την Ελλάδα στο βάθρο των νικητών αποδεικνύοντας πως ακόμη και χωρίς φανφάρες και λεξικούς λαβύρινθους μπορεί ένα έργο να διακριθεί και να επικυρώσει κυρίως το λόγο για τον οποίο γράφηκε.
Δεν μπορεί κάνεις να παραβλέψει την εξαιρετική επιμέλεια από την κυρία Γιώτα Κριτσέλη, Εκδόσεις Κίχλη, αναγνωρίζοντας την τεραστία σημασία της επιμέλειας του λογοτεχνικού έργου.
Συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενα της κ. Λιάσκα. Ξεχωριστό βιβλίο, με εκπληκτικά ζωντανό αντι-ήρωα, κομμάτια από τον οποίο, νομίζω πως όλοι αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας. Λεπτό και πικρό χιούμορ που σε φέρνει μπροστά στο δίλημμα αν πρέπει να χαμογελάσεις ή να δακρύσεις. Μοναδική μου ένσταση η έλλειψη προσπάθειες ώστε κάποια στιγμή ο Χρυσοβαλάντης να συναντήσει/παραδεχθεί/ομολογήσει πως δεν είναι όλες οι γυναίκες τόσο καταχθόνιες και συμφεροντολόγες. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην εκτίμηση και αγάπη που έχει για την μάνα και τις αδελφές του.