Γυρίζω σαν τον σίφουνα μέσα στο σπίτι, τον κόσμο όλο ανάποδα θέλω να γυρίσω αυτή τη στιγμή έλα όμως που δεν μπορώ. Τρεις αναπάντητες σου έκανα από χθες βράδυ. Αναπάντητα «γιατί» που κατακλύζουν το μυαλό μου χρόνια τώρα. Και εγώ ο μονίμως εξαγριωμένος με την δειλία μου άντρας, αντί να φέρω τα πάνω-κάτω στη ζωή μου επιλέγω για μία ακόμη φορά να το ρίξω κάπου αλλού. Στα ντουλάπια μου φερειπείν. Τελείωσε, φταίει ότι δεν έχω κάνει τσιγάρο από το πρωί. Μα πώς να κατέβει κάτω και αυτός ο άτιμος ο καπνός, όταν δε βρίσκεις ίχνος καφέ μέσα σε αυτό το σπίτι; Ανοίγω για πολλοστή φορά σήμερα τα ντουλάπια, τζίφος. Το μόνο που αντικρίζει το βλέμμα σου εκεί μέσα, είναι ο,τι λογής σοκολατένιο ρόφημα μπορεί να βάλει ο νους σου.
Σοκολάτα με γεύση kiss, σοκολάτα με γεύση αμυγδάλου, σοκολάτα με ξέρασμα ουράνιου τόξου. Ε δε μπορώ άλλο, σοκολάτα; Σοκολάτα λοιπόν, αρπάζω το πρώτο κουτάκι με κάψουλες που βρίσκω μπροστά μου. Να κεράσω λίγη γλύκα τα φαρμάκια βρε αδερφέ.
Καθώς πλησιάζω τη μηχανή παρασκευής, οι μνήμες εισβάλλουν απειλητικά πάλι στο μυαλό μου. Εγώ στην αγόρασα αυτή την παλιομηχανή πέρυσι τα Χριστούγεννα. Είχες τρελαθεί με κάτι ροφήματα σοκολάτας της coffeeplus που είχες δοκιμάσει σε ένα μαγαζί και με είχες ζαλίσει σε όλη τη διαδρομή θυμάμαι. Έτρεξα και εγώ σαν το πιστό (κλασσικά) σκυλί την επόμενη να σου αγοράσω τόσο τη μηχανή όσο και κάθε λογής σοκολατένιου ροφήματος που είχαν και δεν είχαν. Να έχεις να γλυκαίνεσαι κάθε πρωί μάτια μου, να μη με ξανακοιτάξεις με αυτό το παράπονο, που δεν αντέχω να το χωράει το δικό σου βλέμμα. Τώρα που το σκέφτομαι τα αγόρασα που τα αγόρασα, δεν έπαιρνα και καμιά επιπλέον κάψουλα καφέ, να βρίσκεται, να μην ξεμένω και εγώ σε κρίσιμες στιγμές όπως αυτές; Έτσι και αλλιώς εσύ τον καφέ ούτε να τον μυρίζεις δε θες.
Ανάβω τσιγάρο, πρωτόγνωρη για μένα αίσθηση νικοτίνης και σοκολάτας. Δεν προλαβαίνω να πιω μια γουλιά και σκέφτομαι τα χείλη σου. Ο τρόπος που απολαμβάνεις τη σοκολάτα με ευχαρίστηση χορτάτης γάτας. Να το πάλι! Που είσαι γαμώτη μου από χθες βράδυ; Δε γύρισες σπίτι όπως είχες υποσχεθεί να παρακολουθήσουμε Game of thrones παρέα. Μόνος μου είδα τον κύκλο έτσι, για να μάθεις. Μάλιστα, 22 ολόκληρα επεισόδια κυρία μου. Μάτι δεν έκλεισα ολόκληρο το βράδυ. Είχες πει πως δε θα αργήσεις να ξεμπερδέψεις. Όποιον βέβαια και αν συμπεριλάμβανε αυτό σου το «ξεμπέρδεμα». Πιο πολύ για μπέρδεμα μου μοιάζει εμένα αν με ρωτάς προσωπικά, όχι ότι χειρότερο από το δικό μας γίνεται βέβαια.
Κοιτάζω την κορνίζα που στέκει στο απέναντι τραπέζι. Εγώ και εσύ ή εσύ και εγώ, όπως θέλεις δες το. Άλλωστε για εμένα έχει σημασία το «ΕΣΥ» εσύ και μόνο εσύ! Κοιτάς το φακό χαμογελώντας παιχνιδιάρικα και εγώ εσένα. Το πιο όμορφο θέαμα που έχουν αντικρίσει ανθρώπινα μάτια στο λόγο μου.
Στο έχει πει αυτό ποτέ εκείνος μάτια μου; Εκείνος που δικαιούται να σε αγκαλιάζει τα βράδια που το ξημερώνεις μακριά μου και τα απογεύματα που με στήνεις σε ένα κολλημένο από καιρό ρολόι, που μετράει στιγμές μαζί και συνάμα χώρια; Εφτά ολόκληρα χρόνια, εσύ να με έχεις στο πλευρό σου σαν φίλο και αδερφό και εγώ να υποκρίνομαι πως αυτό μου είναι αρκετό. Αρκετό, για να σε έχω κοντά μου να μου χαμογελάς, αλλά συνάμα να μου δακρύζεις και εγώ να τα βάζω με θεούς και δαίμονες που επέτρεψα να συμβεί κάτι τέτοιο. Να σε παίρνω αγκαλιά να σε παρηγορώ για κάθε Τάκη, Μάκη, Λάκη που τόλμησε ποτέ να σε πληγώσει. Δημιουργώντας μου την θέληση να του σπάσω κάθε πιθανό δόντι, του υπεροπτικού χαμόγελου, που υιοθετούσε κάθε φορά που ερχόταν να σε πάρει από το σπίτι, προκειμένου να μου υπενθυμίζει λεπτό προς λεπτό πως ανήκεις σε εκείνον και όχι σε εμένα. Και τα χρόνια περνούσαν, τα ροφήματα σοκολάτας της coffeeplus όλο και πλήθαιναν στο ντουλάπι, η κορνίζα μας φιλοξενούσε κάθε χρόνο και νέα φωτογραφία των δύο μας να χαμογελάμε υποκριτικά μη έχοντας τάχα μου ιδέα του τι μας συμβαίνει και εγώ εδώ. Στον ίδιο ξεθωριασμένο από τα χρόνια και των δύο μας καναπέ, σε περιμένω να γυρίσεις από το όποιο μεταμεσονύχτιο ραντεβού σου.
Λίγο θάρρος να είχα παραπάνω μάτια μου να τα φέρω όλα τούμπα.. Λίγο θάρρος!
