Επείγον περιστατικό με όλη του την κρέμα!
Χτες πρωί σε μια από τις μεγαλύτερες και γνωστότερες ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ Ιατρικές Σχολές της Αθήνας:
Δυο άνθρωποι, ευπρεπώς ενδεδυμένοι και παντελώς ευγενικοί σε όλα μας, αναζητούμε το τμήμα του αξονικού τομογράφου για μια κατεπείγουσα εξέταση.
Ο εξωτερικός φύλακας δεν έχει ιδέα: ευκολότερα θα αντιλαμβανόσουν ότι είναι άξιος να πουλάει Σπράιτ στο παρακείμενο περίπτερο, μας στέλνει στους άλλους «συναδέλφους» του από την άααααλλη μεριά του κτιρίου.
Οι δεύτερες «πληροφορίες» αγνοούν ακόμα και το τρέχον πολίτευμα, αλλά μας κατευθύνουν σε κάτι διαδρόμους, κάτι σκαλάκια, 4 πόρτες αριστερά, αναλόγως με το πως θα μπεις στον τάδε-δείνα διάδρομο.
Η κοπέλα στο γκισέ ευγενέστατη, αλλά επιεικώς ανίδεη: «Θ’ ανεβείτε στον πρώτο όροφο, η πρώτη πόρτα δεξιά».
Η πρώτη πόρτα δεξιά, έχει αναμμένα φώτα, μηχανές, μονάδα υπολογιστή κι ο τομογράφος παίρνει το μακρύυυυυυ ρεπό του.
ΠΟΥ είναι όμως οι υπεύθυνοι γιατροί;
ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ και ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΜΕ άλλες ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές, ρωτάμε εκπαιδευόμενους/ες που περνούν, ΚΑΝΕΙΣ δεν γνωρίζει το παραμικρό.
Την τέταρτη φορά ανόδου στον πρώτο όροφο, έχουνε παίξει τα νεύρα μας, αλλ’ ωστόσο ΨΥΧΡΑΙΜΑ και ΕΥΓΕΝΙΚΑ, χτυπάμε μια καρα-απέναντι πόρτα, όπου κυριολεκτικά ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ τέσσερις άνθρωποι με ιατρικές μπλούζες κι όπως λέμε λαϊκά, το ΞΥΝΟYΝ, εξ’ ού κι η φανερή μυρωδιά γεννητικών οργάνων ή ΟΥΡΩΝ, τρολάρω εντελώς.
Ότι μας μάλωσαν επιπλέον, δεν θα το σχολιάσω.
Εστιάζω στη μόνη γυναίκα γιατρό, που γυρίζει και μας λέει: «Ας μας ψάχνατε. Εδώ είμαστε –δηλαδή σε απέναντι άσχετο γραφείο δυσοδεύον φανερά– εδώ είμαστε και κάνουμε δουλειά», που καμία δουλειά δεν έκαναν παρά έτριβαν τα χέρια τους σ’ ένα δωματιάκι, που σ’ έβαζε στο γκριλ και αγνοώ και το τι άλλο έτριβαν μεταξύ μας, αν το ’χεις απορία. Πριν προλάβω να κάνω οποιαδήποτε άλλη σκέψη, η ίδια κυρία αρχίζει να λαχανιάζει από θυμό, αλλά συμπληρώνει:
«Εξάλλου κάνει κρύο!»
«Και πως κάνετε έτσι; Όλοι η Ελλάδα κρυώνει!», λέω κι αισθάνομαι την ανάσα μου ν’ αρχίζει να καψώνει. Η δε κοπελιά η καρασιτεμένη, γυρίζει με θράσσος Άδωνι, και με κοιτάζει με απύθμενο μίσος, λες και έκοψα το απαυτό του γκόμενού της.
Της λέω επίσης –ψύχραιμος ακόμα– ότι θα μπορούσαν να βάλουν ένα post it που να οδηγεί στο άλλο-άσχετο γραφείο από το αντικείμενό τους.
Γλωσσάρα να δεις εσύ:
«Είστε ο πρώτος άνθρωπος –εν Αθήναις– που κάνετε τέτοιου είδους παράπονα!»
«Γιατί;», μου ’ρχεται να ρωτήσω: «Είστε καινούργια πρόσληψη;»
«ΕΜΕΙΣ» μου λέει με ύφος Λέιντυς Γκάγκα, δεν έχουμε θέρμανση στην άλλη αίθουσα».
«Δεν είναι ωστόσο μέγιστη η ανάγκη, να ειρωνεύεστε τους ασθενείς που σας έρχονται και μάλιστα με τρόπο ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΑ;»
«Όλοι είμαστε εδώ στη θέση μας ΚΥΡΙΕ (αυτό το «κύριε» που εκφράζει σπασμένα νεύρα, με καρφώνει πάντα στα ΚΑΓΚΕΛΑ!).
«Η θέση σας είναι απέναντι αν δεν απατώμαι», επιμένω κι αν δεν είχατε χαρτί και Α4 κι έναν μαρκαδόρο, ας γράφατε την τελική διεύθυνση με το κραγιόν σας».
Τα λόγια της τσαούσας-ντοκτόρ φτωχαίνουν. Δεν περισσεύουν κιόλας, κατά την ταπεινή μου άποψη, οπότε επαναλαμβάνεται:
«Είστε ο πρώτος άνθρωπος –εν Αθήναις- που κάνετε τέτοιου είδους παράπονα!»
«Σας υπόσχομαι» της λέω, γιατί έχει ΑΓΝΟΙΑ κινδύνου, πως την ΕΠΟΜΕΝΗ φορά που θα την ψάξω προσωπικά, θα δώσω το θέμα δημόσια αν δεν σας ενοχλεί».
Το κραγιόν έχει από ώρα καταρρεύσει στα χείλη της. Μάταια προσπαθεί να αναγνωρίσει κάποιο πρόσωπο επικίνδυνο κατά την κρίση της, δε θα περίμενα καλύτερα αποτελέσματα –να μ’ αναγνωρίσει– μιας και τι σχέση μπορεί να ’χει ένας συγγραφέας στον επιστημονικό κλάδο της, για χατίρι του οποίου, είχα για ώρα την αίσθηση ότι μίλαγα σε μια βλάχα με τσεμπέρι.
Η εξέταση κατεπείγουσα, ο αξονικός στην πρίζα αχρησιμοποίητος, ο άνθρωπος δίπλα μου με φανερό θέμα έξαρσης του προβλήματος. Το ραντεβού κλείστηκε τελικά για την ερχόμενη εβδομάδα σ’ έναν άνθρωπο, που πονάει το στόμα του ακόμα και όταν βαδίζει.
Η λέξη ΦΙΛΟΤΙΜΟ, είναι άγνωστη για τους κρατικοδίαιτους με τις λευκές μπλουζίτσες, καλά οκ, δεν διδάσκεται στις Ιατρικές Σχολές, αλλά δεν την έχουν ξανακούσει ΠΟΥΘΕΝΑ; Μα πουθενά; Για την ιστορία, το κατεπείγον θα περιμένει –μιας κι όλοι καταλάβαμε ότι ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ στη δουλειά και το επαγγελματικό cocooning.
Θα μου πείτε τι ψάχνω;
Τις ασφαλιστικές εισφορές και το χρήμα που μου ’χει χρόνια τώρα-αιώνες ΞΑΦΡΙΣΕΙ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΑ η άμεση και η έμμεση φορολογία της αγαπημένης μου πατρίδας!
Στη ζωή μου, έχω επιλέξει να σκέφτομαι μονάχα δημιουργικά και με ελπίδες, ακόμα και στις ιατρικές μου συναναστροφές/ανάγκες. Αλλά γνωρίζεις –το άκουσα κι αυτό μόλις εχθές– ότι για ΑΜΕΣΗ εξαγωγή δοντιού σε άλλο νοσοκομείο, κλείνεται το ραντεβού χτες και πας για την εξαγωγή ΙΟΥΝΗ;
Θεέ μου, αν υπάρχεις στ’ αλήθεια, κοίτα λιγάκι τα τέκνα σου: ΟΧΙ αυτά που υποφέρουν, ΑΛΛ’ αυτά, που καλοπληρώνονται –ΑΠΑΝΤΕΣ γνωρίζουμε τον ΤΡΟΠΟ– για ν’ ανακουφίζουν τους πάσχοντες.
Στην εν λόγω μανδάμ, την επόμενη Τρίτη επίφυλλασσω δυο δωράκια:
α/ μια εξαπλή συσκευασία ΑΖΑΧ –δε χρειάζεται και ξέβγαλμα– μπας και πάρει κανένα πανί, να ξεμποχίσει λίγο το χώρο της πανεπιστημιακής κλινικής, και
β/ μια ξεγυρισμένη αναφορά εναντίον ειδικά αυτής της κυρίας, της απουσίας από το πόστο της, αλλά κυρίως της ειρωνικής της συμπεριφοράς απέναντι σ’ έναν άνθρωπο, που κατευθύνεται για ένα δύσκολο χειρουργείο.
Τα σέβη μου.
Κι άλλη φορά, να μας σέβεστε.
• Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki
http://yannis-filippidis.blogspot.gr
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/giannis-filippidis.html
