«Δήθεν γιορτές και άλλα πολύ πικρά…» Γιάννης Φιλιππίδης

Άνεμος Magazine 19/12/2015 0

Συμβαίνει από τον Αύγουστο, αλλά είναι το πρώτο Σάββατο που μπόρεσα να καλέσω εγώ μια φίλη στο τηλέφωνο –κι άλλη μια που δεν απαντούσε- ανάμεσα στα άλλα μαγικά συμβαίνοντα του ανώφελου βίου μου.
Είναι αλήθεια ότι, το «Κωδικός Ελευθερία» απορρόφησε όλο μου το χρόνο, την έγνοια και τη σκέψη, τόσο σε επίπεδο συγγραφής, όσο και ένθεσης εικόνων, ύφους κειμένων, τα πάντα όλα.

Κι αισθάνομαι –μετά από ένα αποτέλεσμα που αγαπιέται- ήρεμος ξανά σα Γιάννης, να γράψω κανένα κείμενο για το μαγκαζίνο μας. Δε γράφω πια, το ‘κανα ως την τελευταία νύχτα, πριν το βιβλίο φύγει για το τυπογραφείο.

Επιστρέφω λοιπόν, απορροφώντας συνθήκες ζωής γύρω από μένα, και κομπλάρω άλλη μία: για ποιο σκοπό και θέμα να γράψω ένα άρθρο; Για τα δήθεν Χριστούγεννα και τις δήθεν γιορτές που θα περάσουμε και πάλι, γαργαλώντας ο ένας τον άλλον, μπας και σκάσει κανένα ανθρώπινο χείλι, αφού άλλες παράμετροι δεν υπάρχουν, όπως έγινε και πέρσι και πρόπερσι κι αντιπαράπερσι;

Το λογοτεχνικό μου κομμάτι, κουκουλώθηκε και βρήκε στέγη σ’ ένα ακόμα βιβλίο. Αλλά είναι αρκετό; Ή άραγε πρέπει σαν άλλος αγρότης, να παραπονεθώ για «ακαλλιέργητα» χωράφια-βιβλία που κινούν λιγοστά αντίτυπα στα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία, κι όμως εμείς σαν εκδοτικός οίκος πρέπει να πληρώσουμε εφορία για ΟΛΑ ακόμα και τα απούλητα; Λολ κι επιτρέψτε μου.

Με πονάνε πολύ ξέρεις οι άνθρωποι σε απόγνωση, οι πεινασμένοι κι αυτοευτελισμένοι από χρόνια, όσοι ζουν χωρίς καμιά ελπίδα. Γι’ αυτούς γράφω βιβλία σα το καινούργιο, αλλά ούτε μπορώ να τους βοηθήσω ουσιαστικά –πέραν του πνευματικού τους κόσμου- να βοηθήσω κι απ’ την άλλη πάλι, είμαι έτοιμος να κατατάξω τον εαυτό μου, ανάμεσα σ’ όσες και όσους βλέπουν τα επόμενα όνειρά τους, να μπαζώνονται από χαρτούρα, που δε φέρνει πια γιορτινές καρτ ποστάλ αλλά ροδίζουσες οφειλές;

Ή μήπως να γράψω ένα κείμενο τύπου «Ας υποθέσουμε πως είμαστε ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ μας ομοφυλόφιλοι», γιατί ξαφνικά βλέπω το προσφιλές μου ΚΚΕ να ‘χει την άποψη της προ σοβιέτ επαναστάσεως και να συντάσσεται με τη Χρυσή Αυγή, την ίδια στιγμή που διάφοροι μη ελεγχόμενοι στα λόγια και τα έργα τους ρασοφόροι, σηκώνουν πέτρες μίσους απέναντι στους ανθρώπους άλλης φυλετικής προτιμήσεως -για τις δικές τους, αποφεύγουν να μας κρατούν ωστόσο ενήμερους/ες- με γλώσσα και διαθέσεις ακραίων Ισλαμιστών, που όχι μόνο ντροπιάζουν τη φιλάνθρωπη Ορθόδοξη Ελληνική θρησκεία, αλλ’ αποτελούν ηθελημένα τα μαύρα πρόβατά της, που θα ‘πρεπε τουλάχιστον να επιπλήττονται, μιας και μόνο τους ψεκασμένους πείθουν;

Ή ν’ αναφερθώ στο ότι αυτή τη στιγμή εσύ διαβάζεις –κι εγώ γράφω- ένα κείμενο από δω για όλα, την ίδια στιγμή που μια ακτιβίστρια-αστέρι σε όλα της, η Σούζαν Σάραντον ντύνει και ταΐζει θαλασσοδαρμένα παιδιά με, μακριά από κάμερες, αλλά προς μεγάλη της τιμή, κάπου στη Λέσβο;

Όπως και να ‘χει με κάτι θα νιώσω παραπάνω κάψα, ν’ ασχοληθώ κι εγώ. Απλά προς το παρόν, ακούστε ένα τραγούδι, ούτε χαρούμενο, ούτε τζάμπα «γιορτινό». Γιατί είναι ένα τραγούδι, που εκφράζει όλους όσοι, νιώθουμε ότι η πραγματικότητα γύρω μας, δε χρήζει σχολιασμού, ΑΜΕΣΗΣ κι σωτήριας παρέμβασης και δράσης χρειάζεται…