Η πόλη έχει ρεπό όταν ….
…όταν είναι Σάββατο κι ο Νίκος Αποστόλου παρουσιάζει 10 – 12 το βράδυ την ομώνυμη ραδιοφωνική του εκπομπή στη Θεσσαλονίκη. Από ‘κει είναι εμπνευσμένος ο τίτλος στο τελευταίο μου βιβλίο. Μάλλον όμως λέω ψέματα. Γιατί ένα βράδυ του Απρίλη του 2010 θαρρώ, ακούγοντας το «πρωινό τσιγάρο» του Ν. Μαυρουδή, πρόσεξα το στίχο «χαράζει η μέρα κι η πόλη έχει ρεπό» σαν να τον άκουγα πρώτη φορά. Χαμογέλασα και χαριτολόγησα με τη σκέψη πως «η πόλη έχει ρεπό» θα μπορούσε να αποτελέσει τίτλο βιβλίου. Έτσι ξεκίνησε για μένα το καινούριο μου μυθιστόρημα, ένα βροχερό απόγευμα του Απρίλη, όταν η πόλη είχε ρεπό.
Η πόλη έχει ρεπό, όταν γράφω. Κάθε φορά που γράφω, έτσι αισθάνομαι. Σαν να έχει ρεπό η πόλη γύρω μου και γω να παίζω με το μυαλό μου, που χρόνια τώρα αρνείται να πάρει ρεπό.
Όταν η πόλη έχει ρεπό, λοιπόν, εγώ είμαι κλεισμένος σ’ ένα σπίτι ζώντας στο χαρτί σε κόσμους διαφορετικούς, αλλιώτικα φτιαγμένους κάθε φορά, σ’ άλλους χρόνους, σ’ άλλους πηγαιμούς, σ’ άλλες προτάσεις. Όταν η πόλη έχει ρεπό, ο καθένας ζει τη ζωή του, ανάλογα με αυτά που θέλει και μ’ αυτά που μπορεί. Κάποιοι καταφέρνουν και συνδυάζουν τα θέλω με τα μπορώ. Έστω και κατά διαστήματα. Οι ήρωες του βιβλίου μου τα καταφέρνουν πάντως. Ο Νίκος Αποστόλου ονειρεύεται να παίξει στο ραδιόφωνο τη δική του εκπομπή, η φιλόλογος Λαγουδάκη ονειρεύεται να εξιχνιάσει μία μυστήρια υπόθεση, ο σκύλος Ταξιάρχης ονειρεύεται να παρακολουθεί discovery στην τηλεόραση… Ο καθένας κάτι κάνει, όταν η πόλη έχει ρεπό. Ο καθένας μας κάνει κάτι, όταν η πόλη έχει ρεπό. Κι αν δεν κάνει, του λείπει.
Η πόλη έχει ρεπό, όταν μέσα μας ολοκληρώνουμε αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη να κάνουμε και είτε δεν τολμούμε, είτε φοβόμαστε, είτε μας εμποδίζουν οι συνθήκες που μας έχουν δημιουργήσει ή έχουμε εμείς δημιουργήσει στον εαυτό μας –δεν έχει εξάλλου σημασία.
Η πόλη έχει ρεπό κρύβει μέσα της το όνειρο. Το χρώμα. Την επιθυμία. Όλα αυτά που θες να έχεις και δεν έχεις. Το άπιαστο, το φευγαλέο. Κρύβει μέσα της τη λαχτάρα να αλλάξει μέσα σου κι η δική σου ζωή. Κρύβει το παραμύθι της ελπίδας. Τη γιορτή της ανθρώπινης σκέψης. Τη βαθιά επιθυμία να γίνουν όλα, όπως τα θες. Γίνεται άραγε; Όταν η πόλη έχει ρεπό, όλα γίνονται!
Βιογραφικό
Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ και εργάζεται ως φιλόλογος καθηγητής στο 7ο Γυμνάσιο της πόλης των Χανίων. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα τον Ιούνιο του 2006 με το βιβλίο του «Και πάντα με χείλη κόκκινα» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Στις ίδιες εκδόσεις εκδόθηκαν και τα επόμενα μυθιστορήματά του, το «περί ανέμων και γάτων» το 2009, το «λιωμένο μολύβι» το 2012 και «η πόλη έχει ρεπό» το 2014. Την άνοιξη του 2013 συμμετείχε στην έκδοση του ηλεκτρονικού βιβλίου «ιστορίες από ένα παγκάκι» με το διήγημά του «Νέες εποχές – νέα παγκάκια». Συνεργάζεται από το 2011 με το λογοτεχνικό περιοδικό «Κλεψύδρα» που εκδίδεται στην Αθήνα, δημοσιεύοντας άρθρα λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Επίσης, συμμετέχει ως συντάκτης στη λογοτεχνική ιστοσελίδα literature και δημοσιεύει κείμενά του, άρθρα, δοκίμια και διηγήματα. Η λογοτεχνική του παρουσία παρουσιάζει εξέλιξη χρόνο με το χρόνο, ενώ οι κριτικές που έχει εισπράξει για το έργο του είναι αξιοπρόσεκτες.
facebook: Πασχάλης Πράντζιος
email: p_prantzios@yahoo.gr
