Ήταν ένα από τα λίγα ζεστά απογεύματα της φετινής Άνοιξης. Μόλις είχε τελειώσει η συνεδρία του Ευάνθη και είχα βγει στο μπαλκόνι του ιατρείου.Τον έβλεπα κάτω από τις νεραντζιές να απομακρύνεται με βήμα ταχύ, «με ρυθμό παρελάσεως» σύμφωνα με τις οδηγίες για το αδυνάτισμα τις οποίες ακολουθούσε, επιτέλους, με επιτυχία. Πάλι άνοιξη, ζέστη και νεραντζιές όταν πρωτοσυναντηθήκαμε.
O Ευάνθης, χωρίς να το καταλάβει, είχε μπλέξει σ’ ένα φαύλο κύκλο. Όποτε ένοιωθε και ένοιωθε συχνά, άγχος, μοναξιά, ανία, απογοήτευση κατέφευγε στο φαγητό. Μικρός αλλά και μεγαλύτερος άκουγε την μητέρα του να τον «απειλεί» με το τι θα του συνέβαινε αν δεν έτρωγε όλο το φαγητό του, να τον γεμίζει τύψεις γιατί αυτός είχε και δεν έτρωγε ενώ άλλα παιδιά δεν είχαν, να προσπαθεί να τον παρηγορήσει για όλα με έναν πάντοτε τρόπο. Με φαγητό. Έτσι ο Ευάνθης, στα δύσκολα έτρεχε να παρηγορηθεί σε μία πάντοτε αγκαλιά.Αυτή του ανοιχτού ψυγείου.
Νύχτα συναισθημάτων. Ο Ευάνθης έκλεισε ως άνθος και φυλακίστηκε ως άνθρωπος μέσα σε μια παχιά, λιπαρή ομίχλη. Κι όμως, αυτός ο Ευάνθης τα κατάφερε!
Η υπερπροστατευτική συμπεριφορά των γονιών που σπεύδουν να ταΐσουν το παιδί, το μωρό μόλις κλάψει, το μεγαλύτερο κι ας έχει μόλις φάει, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα κάθε φορά που το παιδί και ως ενήλικας, δεν αισθάνεται καλά να τρώει. Ο ψυχολόγος βοήθησε πολύ κι έπειτα ξεκινήσαμε τις συνεδρίες με λιπομετρήσεις, διαιτολόγια και ατέλειωτες συζητήσεις για να χάσει όσα κιλά απαιτούσαν η υπέρταση και τα πονεμένα του γόνατα. Αγαπούσε πλέον τον Εαυτό του και όλα ήταν εύκολα!
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το κουδούνι της εξώπορτας. Έχοντας στο νου μου το νόμο της σειράς, που απαιτούσε παρόμοιο περιστατικό, άνοιξα την πόρτα. Ένας έντρομος ηλικιωμένος άνθρωπος! Ο πατέρας της Αριάδνης.
Την Αριάδνη είχα να την συναντήσω από το Γυμνάσιο.Την ξαναείδα χρόνια μετά, εν μέσω σπασμών δικών της και οδυρμών των συγγενών της.
Μόλις συνήλθε από την υστερική κρίση, αρχίσαμε να συζητάμε με την οικειότητα των ανθρώπων που έχουν μοιραστεί όμορφα χρόνια, τα παιδικά τους. Και τώρα; Ποιά αγκαλιά θα ήταν για εκείνη ασφαλής να τρέξει, να σωθεί; Του συζύγου, του γιου της, του πατέρα της ή του …ψυγείου;
Έτσι ξεκίνησε ο έλεγχος, που οδήγησε και στη διερεύνηση του κόσμου της Αριάδνης. Ήθελε πάντοτε να γίνει ηθοποιός. Νικώντας, για τελευταία φορά, τον πατέρα της σπούδασε την υποκριτική για να την εφαρμόσει με επιτυχία στον εαυτό της και στο μοναδικό της κοινό, την οικογένεια της. Κάτι σκοτεινό άρχισε να παίρνει σχήμα. Μια αυξανόμενη μελαγχολία κι ένας φόβος χωρίς καμιά προσδοκία.
Μεταξύ καταθλιπτικών καταβυθίσεων και υστερικών κρίσεων, είχε συμπεριλάβει στην πραγματικότητα της και την παχυσαρκία.
Της έδειξα το μονοπάτι με τις νεραντζιές. Θα την περίμενα τότε που ο δρόμος του ψυχιάτρου θα διασταυρωνόταν με τον δικό μου. Τότε που, στην καινούρια της πραγματικότητα, θα μπορούσε να υπάρξει η νέα, μεταξύ άλλων νορμοβαρής, Αριάδνη.
Η παχυσαρκία έχει συνδεθεί και με ψυχολογικά προβλήματα, με ανέκφραστα επώδυνα συναισθήματα που καλείται το φαγητό να απαλύνει. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η εξάρτηση του ατόμου από το φαγητό έχει τις ρίζες της στην παιδική ηλικία. Πάντοτε επιβάλλεται να γίνει προσπάθεια για απεξάρτηση, να σπάσει η αλυσίδα που συνδέει την οδύνη με την πρόσληψη τροφής. Ένας άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του, που αποφασίζει και αυτοπειθαρχεί, που δεν βιάζεται και που στοχεύει στα μακροχρόνια οφέλη μιας μόνιμης απώλειας βάρους, τα καταφέρνει. Σημαντικός είναι ο ρόλος του ψυχολόγου και του ψυχιάτρου στη διάγνωση και στη θεραπεία ανθρώπων υπέρβαρων και παχύσαρκων που εμφανίζουν και ψυχικές διαταραχές.
Η κατάθλιψη, που μπορεί να συνδέεται και με την υστερία, οδηγεί πολλές φορές στην παχυσαρκία ή είναι συνέπειά της.
Η συναισθηματική υπερφαγία χαρακτηρίζεται από ακατάσχετη επιθυμία για κατανάλωση τροφών σε μια προσπάθεια απόδρασης από καταστάσεις όπως το άγχος, η μοναξιά, η πλήξη. Το πρόβλημα, όμως, δεν εξαφανίζεται, αντίθετα, αυξάνεται! Σύντομα επέρχεται η παχυσαρκία και μαζί της, επιπλέον άσχημα συναισθήματα. Φαύλος κύκλος αλλά, διακόπτεται!
Είναι σημαντικό να διακρίνει κάποιος την πραγματική από την συναισθηματική ανάγκη για φαγητό και να βρίσκει θετικούς τρόπους αντιμετώπισης των άσχημων ψυχολογικών καταστάσεων που βιώνει.
Η πραγματική πείνα συνοδεύεται από ένα αίσθημα «πόνου» – κενού στο στομάχι, από «γουργουρητά» και ακολουθείται, μόλις ικανοποιηθεί, από αίσθημα κορεσμού. Η συναισθηματική πείνα εμφανίζεται ως μια ακατανίκητη επιθυμία για τροφή. Δεν υπάρχουν ενοχλήσεις από το στομάχι. Δεν ακολουθεί αίσθημα κορεσμού. Στις πιο πάνω περιπτώσεις αλλά και σε πολλές άλλες, βρίσκει εφαρμογή το ρητό του Ιπποκράτη «Εάν είσαι άρρωστος, ανακάλυψε πρώτα απ’ όλα τι έκανες για ν’ αρρωστήσεις».
Τυχαία τα ονόματα και φανταστικά τα γεγονότα στην πιο πάνω επιστημονική μυθοπλασία.
Ο Χρήστος Παπουτσής είναι ιατρός παθολόγος και ασχολείται ιδιαίτερα με την παχυσαρκία.
• Επικοινωνήστε με τον δημιουργό:
https://www.facebook.com/christos.papoutsis.7?fref=ts
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/lithi.html
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/meta-to-telos-tou-ouranou.html
