Όταν έβλεπα τα σήριαλ στα οποία πρωταγωνιστούσε «Οι Σαββατογεννημένες» και «Λατρεμένοι μου γείτονες» – δυστυχώς δεν μπόρεσα να την «εντοπίσω» σε κάποια από τις θεατρικές της δουλειές, παρόλο που έχει μια μεστή καλλιτεχνική 13χρονη πορεία, γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία – διέκρινα στον τρόπο που έπαιζε, αλλά και σε όλη την εικόνα της γενικότερα, μια ηθοποιό με προσωπικότητα, με ποιότητα, με αλήθεια, ακόμη και σε κωμικές σειρές. Όταν την είδα επάνω στη σκηνή και συγκεκριμένα στο συνταρακτικό έργο της Κατερίνας Γιαννάκου «Μια κανονική μέρα» όχι μόνο δεν διαψεύστηκα, αλλά συγκλονίστηκα κυριολεκτικά. Είδα μια σπουδαία ηθοποιό, επί μιάμιση ώρα περίπου, να δίνει ένα «γερό» μάθημα υποκριτικής, να είναι τόσο παθιασμένη με την ηρωίδα που υποδυόταν, ώστε κάποια στιγμή ξεχάστηκα ότι έβλεπα μια θεατρική παράσταση, και ότι η Σούλα (η ηρωίδα) λες και ξεπήδησε μέσα από το κοινό της πλατείας και ανέβηκε στο σανίδι για να μας αφηγηθεί τον σπαραξικάρδιο μονόλογό της, τα βάσανα και τον πόνο της. Και όλα αυτά βέβαια υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα της πολύ ικανής Μαριάνας Κάλμπαρη, η οποία έκανε και πάλι το «θαύμα» της! Αναζητήστε αυτή την παράσταση σε όποια πόλη παιχτεί και μην τη χάσατε για κανέναν λόγο. Γιατί θα διαπιστώσετε ποιο είναι το ποιοτικό θέατρο – το θέατρο που έχει να «δώσει» στο θεατή – και ποιοι είναι οι ηθοποιοί που όχι μόνον υποδύονται μοναδικά τους ρόλους τους, αλλά ποιούν και ήθος παράλληλα. Όπως η Ράνια Σχίζα, που δεν θα μού έφταναν πολλές σελίδες ακόμη για να περιγράψω την υποδειγματική και μεγαλειώδη ερμηνεία της στο συγκεκριμένο έργο, αλλά και την γυναίκα που ξεχωρίζει για το ήθος, τις αρχές, την αξιοπρέπεια και την ευγένειά της. Η καθαρότητα του βλέμματός της στην οποία αντικατοπτρίζεται όλος ο πλούσιος ψυχικός της κόσμος και η άψογη συμπεριφορά της σε κάνουν να χαίρεσαι διπλά, που υπάρχουν σε αυτό τον χώρο τέτοιες κυρίες, αλλά και άξιες ηθοποιοί, που κοσμούν το ελληνικό θέατρο…
Παρόλη την αναγνωρισιμότητα που σου προσέδωσαν οι τηλεοπτικές σειρές «Σαββατογεννημένες» και «Λατρεμένοι μου γείτονες» δεν την «εξαργύρωσες» στην ευκολία, αλλά αναζήτησες άλλα «μονοπάτια», ιδίως θεατρικά…
Καταρχάς δεν μπαίνω ποτέ στη διαδικασία του να «εξαργυρώνω» κάτι. Η τηλεόραση ήρθε λίγο ξαφνικά, από το πουθενά θα έλεγα, παρόλο που δεν πήγα ποτέ σε κάποιο στούντιο για να δώσω φωτογραφίες… Έχω μια θεατρική διαδρομή 13 χρόνων, έπαιξα σε μεγάλα έργα, σημαντικούς ρόλους και συνεργάστηκα με σπουδαίους ανθρώπους. Πρωτοξεκίνησα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων με τον Λευτέρη Βογιατζή, όπου υποδύθηκα την Αντιγόνη, μια παράσταση η οποία είχε συζητηθεί πολύ. Η τηλεόραση, όπως είπα προηγουμένως, ήρθε σε μια στιγμή της επαγγελματικής μου ζωής που ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Σα να το κάλεσα εγώ. Ήταν από αυτά τα περίεργα που γίνονται , τα αστρικά που λέμε. Θυμάμαι την περίοδο εκείνη το 2002-2003, είχα παίξει στο έργο του Γιώργου Παπαδόπουλου «Ενός πουλιού μόνο η φωνή», που είχε ανέβει στην πειραματική σκηνή του Εθνικού θεάτρου. Ήταν ένας ρόλος που αγάπησα πολύ, την είδε πολύς κόσμος, ακούστηκαν πολύ καλά λόγια, αλλά στην ουσία ήταν σαν να μην έγινε τίποτε. Δεν ήξερα τί να κάνω, πώς να προχωρήσω. Τότε, προέκυψε η τηλεόραση και οι «Σαββατογεννημένες». Αυτό ήταν κάτι πολύ διαφορετικό για εμένα και με έκανε να μπω σε ένα άλλου είδους «μονοπάτι», που δεν το είχα καν σκεφτεί. Πρέπει να δοκιμάζεις τα πάντα, αρκεί να σε ιντριγκάρει κάτι, να είναι αυτό που θα σε κάνει να «βουτάς τα πόδια σου» κάπου αλλού. Άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά μας… Και για εμένα αυτό το «βάπτισμα» ήταν από τα καλύτερα που μου συνέβησαν.
Φοβάσαι την τυποποίηση;
Ναι, την τρέμω. Μετά τις «Σαββατογεννημένες» μού έγιναν παρόμοιες προτάσεις και είπα «όχι». Προτίμησα να παίξω μια λογιστριούλα στον Alpha, κάτι εντελώς διαφορετικό από τη Σούλα. Θέλω, έτσι κι αλλιώς, να κάνω διαφορετικά πράγματα…
Πιστεύεις ότι ο ηθοποιός πρέπει να «ψάχνεται» και δεν πρέπει να λέει εύκολα «ναι» σε ανούσιες προτάσεις, μόνο και μόνο για την υλική απολαβή;
Το ευτυχές είναι το πρώτο. Εάν ο ηθοποιός, όμως, έχει και οικογένεια και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει οικονομικά θα υποκύψει και σε παραχωρήσεις. Πολλές φορές, όμως, αυτό το χρησιμοποιούμε και σαν άλλοθι. Ότι, αν φύγουμε από τα φώτα, θα ξεχαστούμε. Όχι. Την ενέργειά μας την αντλούμε από τη ζωή, όπως και την έμπνευση, που είναι και τα «οπλοστάσιά» μας. Γι’ αυτό και πρέπει να δίνουμε κάποιο χρόνο στον εαυτό μας. Εάν δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να δουλεύω, θέλω να κρατώ τις αποστάσεις μου… Και, επειδή αγαπώ αυτή τη δουλειά τόσο πολύ, όταν παίζω σε κάποιο έργο, η σκέψη μου εστιάζεται στην παράσταση και μόνο και αυτό με απορροφά ολοκληρωτικά και δεν έχω όχι μόνο προσωπικό, αλλά και για την ίδια μου την οικογένεια…
Υπάρχουν αξίες στην εποχή μας;
Για εμένα οι αξίες πάντα υπάρχουν, μπορεί να είναι κρυμμένες, θαμμένες, τσακισμένες, αλλά υπάρχουν… Αν τις αφήσουμε να λάμψουν και πιστέψουμε σε αυτές θα αλλάξουν τα πράγματα γύρω μας. Δυστυχώς, όμως, είναι παραποιημένες στη σημερινή εποχή. Η αξιοπρέπεια έχει φτάσει να είναι ταυτισμένη με την ευμάρεια, το θάρρος έχει γίνει θράσος, η ευγένεια έχει μετατραπεί σε άνεση και οικειότητα, η διακριτικότητα είναι συνυφασμένη με την ηττοπάθεια… Έχουν χάσει δηλαδή τη σημασία τους. Υπάρχει μια μετατόπιση, ένας κυνισμός απέναντι στις λέξεις αγάπη, ρομαντισμός, ευγένεια…
Πρέπει να σε άγγιξε πολύ ο ρόλος της Σούλας στο έργο της Κατερίνας Γιαννάκου «Μια κανονική μέρα», γιατί δίνεις πραγματικά ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας …
Ναι, με άγγιξε πάρα πολύ! Είναι μια γυναίκα της καθημερινής μας ζωής, την οποία, όμως, αναγνωρίζεις πολύ εύκολα. Θεωρώ, ότι δεν υπάρχει θεατής, όπως κι εγώ άλλωστε, που να μην βρει κάτι δικό του σε αυτό το ρόλο, στη Σούλα. Όχι βίωμα κατ΄ανάγκη , ίσως μία συμπεριφορά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην γκρινιάζει στον άνθρωπό του και μετά να το ξανασκέφτεται αυτό που κάνει. Το έργο είναι βαθιά ανθρώπινο, τρυφερό και συγχρόνως πολιτικό. Ο λόγος που γράφτηκε είναι οι αυτοκτονίες, που αυξήθηκαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, αλλά από εκεί και πέρα αγγίζει πάρα πολλά κομμάτια της ζωής μας και στο τέλος βγάζει φως, δίνει αισιοδοξία και δύναμη. Βλέπουμε μια γυναίκα να ξαναστέκεται στα πόδια της, μετά από όλα αυτά τα δύσκολα που της συνέβησαν, κάνοντας μια πολύ μεγάλη διαδρομή μέσα της και εντοπίζοντας τελικά ποιο είναι το ουσιώδες γι’ αυτό. Γιατί θέλει να ζήσει, γιατί αγαπά τον εαυτό της μέσα από πολύ πόνο, πολύ θυμό, πολλή μοναξιά, μέσα από όλα τα στάδια πένθους που περνάει…
Ποιοι ρόλοι σε ιντριγκάρουν και θέλεις πολύ να παίξεις;
Είναι οι ρόλοι που έχουν να «παλέψουν» με κάτι, που με βάζουν σε μια διαδικασία να αναμετρηθώ με εμένα, να μου βάλουν τρικλοποδιές. Μου αρέσει να «υποσκάπτω» εγώ τον εαυτό μου… Ακόμη και έναν χαρακτήρα που είναι αντιπαθητικός στο κοινό, αν τον «δικαιολογήσω» εγώ μέσα μου, αν τον αγαπήσω, δεν θα διστάσω να τον κάνω.
Γιατί όλοι φοβόμαστε τη στιγμή του θανάτου;
Εγώ, πάντως δεν έχω συμφιλιωθεί με αυτό. Φοβάμαι πολύ την απώλεια των δικών μου ανθρώπων. Έχω την ανάγκη να πιστεύω ότι οι άνθρωποί μας είναι κάπου, δεν μπορεί να χάνεται αυτή η ενέργεια… Πρέπει αυτή η στιγμή να είναι ύστατη, η μεγάλη αλήθεια… Και δεν μιλώ για τους βίαιους θανάτους…
Γιατί αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες; Μήπως δεν φταίει μόνο η οικονομική δυσπραγία, αλλά και η μοναξιά και η κατάθλιψη που επηρεάζουν τη ζωή μας;
Νομίζω ότι οι άνθρωποι στην εποχή μας είναι περισσότερο μόνοι τους από ποτέ. Είναι πολύ πιεσμένοι από τον χρόνο, πρέπει να κάνουν πολλές δουλειές συγχρόνως για να επιβιώσουν, δεν μιλάνε, δεν προλαβαίνουν καν να δουν τους δικούς τους ανθρώπους… Ζούμε σε ένα περιβάλλον που μόνο φυσικό δεν είναι. Ζούμε μέσα στο μπετόν. Είμαστε μεταλλαγμένοι και πολύ εύκολη λεία για να μας περνάνε φόβο, ανασφάλεια και να ζούμε με τα «πρέπει». Τα «θέλω» μας μένουν στην άκρη, όταν βρεθεί ο χρόνος… Καθημερινά, συμβαίνουν «μικροί θάνατοι». Μειώνονται οι μισθοί, οι συντάξεις, άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν τα φάρμακά τους… Είναι ντροπή, μεγάλη ντροπή…
Σε ποιες προτάσεις λες «ναι»;
Σε αυτές που με «αναστατώνουν»…
Μετά το έργο «Μια κανονική μέρα» , τι άλλο πρέπει να περιμένουμε από εσένα, γιατί έχεις ανεβάσει πολύ τον πήχυ;
Δεν κοιτάζω πολύ μακριά στο μέλλον. Νιώθω τόσο καλά με αυτό το έργο και θέλω να το παρουσιάσω σε όσες περισσότερες πόλεις μπορώ. Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να συνεχίσω με πράγματα που κάτι μου «λένε», για να μπορώ να τα κοινωνήσω. Θέλω να κυνηγάω μια αλήθεια…
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Θα παίξω στην ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη «Καλάσνικωφ». Δεν έχω τελειώσει με την «Κανονική μέρα», γιατί δίνει ξεχωριστές μέρες και σε εμένα και στον κόσμο…
