Συνέντευξη Βασίλης Παπαβασιλείου
Ξέρει τι θέλει τόσο από την προσωπική όσο και από την επαγγελματική της ζωή. Κι αυτό το διακρίνεις στο βλέμμα της, στα υπέροχα εκφραστικά μάτια της την ώρα που σου μιλά. Δεν δίνει εύκολα συνεντεύξεις-και καλά κάνει-, γιατί στηρίζεται στο ταλέντο της και θέλει να απασχολεί τον Τύπο μόνο με τη δουλειά της και όχι με ανούσιες δηλώσεις των προσωπικών της, μόνο και μόνο για να βρίσκεται στην επικαιρότητα. Η χαρισματική Βίκυ Παπαδοπούλου κλέβει για μια ακόμη φορά τις εντυπώσεις, υποδυόμενη την Αρχόντισσα στο έργο “Σερσέ λα φαμ”, που παίζεται στη Μονή Λαζαριστών, και που σκηνοθέτησε για το Κ.Θ.Β.Ε, η άξια Σοφία Σπυράτου. Έμεινα και πάλι έκπληκτος, διαπιστώνοντας πώς το εύθραυστο και λεπτοκαμωμένο αυτό κορίτσι-και τόσο όμορφο- αντί να παίζει μεγάλους ρόλους ενζενί, “μεταμορφώνεται” επί σκηνής σε ντάμα και κυριαρχεί στη σκηνή. Παθιάζεται με τους ρόλους που υποδύεται και μας το αποδεικνύει κάθε φόρα περίτρανα. Φανταστείτε στην καλλιτεχνική της ωριμότητα σε μερικά χρόνια από τώρα, τί σπουδαίες ερμηνείες πρόκειται να μας δώσει. Πηγαίνετε να την δείτε στο “Σερσέ λα φαμ” και θα το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι. Μην χάσετε αυτή την παράσταση.
Πηγαίνοντας πίσω στην παιδική σου ηλικία, ποιο πράγμα θα έλεγες ότι είναι αυτό που σε καθόρισε;
«Πρώτα από όλα οι άνθρωποι που μεγάλωσα μαζί, δηλαδή ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ο αδερφός μου. Πήρα τα καλύτερα χαρακτηριστικά τους. Τα εκμεταλλεύομαι ακόμη και σήμερα όσο μπορώ. Επίσης, με καθόρισαν οι καταστάσεις, οι εμπειρίες μου, ό, τι έζησα ως παιδί, οι άνθρωποι που θαύμαζα και οι φίλοι μου. Γενικότερα, οι προσωπικές μου σχέσεις. Γιατί το παιδί ξεκινάει και μιμείται τους μεγάλους και εγώ μιμούμουν ανθρώπους που εκτιμούσα και θαύμαζα».
Η ηθοποιία πώς προέκυψε στη ζωή σου;
«Ήμουν ένα παιδί που αγαπούσε πολύ τον κινηματογράφο, έβλεπα έως και τρεις ταινίες μαζί. Χανόμουν στις ιστορίες τους, έπασχα με τους χαρακτήρες και ήθελα πριν τελειώσω το σχολείο να κάνω ένα επάγγελμα που να με ξεκουράζει. Όχι από τεμπελιά, αλλά να κάνω αυτό που θα με ευχαριστούσε. Έλεγα λοιπόν, να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο και μάλιστα πίσω από τον φακό, γιατί ήμουν ντροπαλή. Για να μπορέσω να καταλάβω ποιος ήταν αυτός ο “κόσμος”, από τί αποτελείται, πήγα να σπουδάσω υποκριτική, σκηνοθεσία, ιστορία κινηματογράφου και θεάτρου για να έχω μια σφαιρική άποψη. Μετά, με ό, τι επέλεγα να ασχοληθώ να έχω γνώσεις και τεχνική και στη συνέχεια να αποκτήσω την εμπειρία. Μπαίνω στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη και ερωτεύομαι παράφορα το θέατρο. Ξαφνικά, “ανοίγω” και αποδέχομαι τον εαυτό μου, αρχίζω και δείχνω ποια είμαι, γιατί όπως προείπα ήμουν “κλειστή”. Ανακαλύπτω τον εαυτό μου από την αρχή, αρχίζω και βλέπω τί συμβαίνει με τους ηθοποιούς επάνω στη σκηνή. Έβλεπα κάθε μέρα θέατρο και γνώριζα ανθρώπους που εκτός σκηνής μπορεί να ήταν “σκοτεινοί”, αλλά επί σκηνής ήταν “φωτεινοί”. Και είπα: “Αυτό θέλω να κάνω, όσο με πάει και όσο το πάω…”. Εν συνέχεια μπήκε και ο κινηματογράφος στη ζωή μου και επιβεβαιώθηκε η αγάπη μου γι’ αυτόν. Μου αρέσουν όλες οι ειδικότητες που έχουν σχέση με το θέατρο και τον κινηματογράφο».
Φέτος συνεργάζεσαι με το Κ.Θ.Β.Ε στο “Σερσέ λα φαμ” που σκηνοθέτησε η Σοφία Σπυράτου. Το κίνητρο για να πεις το “ναι” ήταν ότι ήθελες να δουλέψεις για μία ακόμη φορά σε κρατική σκηνή ή ο ρόλος;
«Ο πρώτος λόγο που είπα το “ναι” ήταν η Σοφία Σπυράτου. Ένας άλλος λόγος ήταν το ότι ήθελα να φύγω για λίγο από τη βάση μου, ένας τρίτος λόγος ήταν το Κ.Θ.Β.Ε και ένας ακόμη λόγος το ότι ήθελα να ασχοληθώ με το λαϊκό τραγούδι. Γιατί, παρ’ όλο που μεγάλωσα με ξένη μουσική, αγαπώ πολύ το λαϊκό τραγούδι. Ήθελα να καταπιαστώ και πάλι μ’ αυτό, γιατί το άφησα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένας, επί πλέον, σημαντικός λόγος ήταν ο ρόλος, η αρχόντισσα. Υπάρχει ένας μύθος γύρω από αυτή, αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο ή όχι, η ιστορία της όμως, είναι συγκλονιστική. Τον έχω αγαπήσει αυτό το ρόλο ουσιαστικά. Η Σοφία (Σπυράτου) είναι μία σκηνοθέτις που “στήνει” το έργο στο μυαλό της, πριν πάρει σάρκα και οστά επί σκηνής. Είναι ένας άνθρωπος που απαιτεί πειθαρχία από τους ηθοποιούς, ετοιμότητα και αυτός ο τρόπος δουλειάς μού ταιριάζει εμένα, γιατί οι σκηνοθέτες που δούλεψα μαζί τους, μού έμαθαν να είμαι “στρατιώτης”. Ταιριάζει πολύ η αισθητική μου μ’ αυτή της Σοφίας, της έχω μεγάλη εμπιστοσύνη. Ήταν τιμή μου που δούλεψα μαζί της. Πέρα από τη σκηνοθετική της ιδιότητα, την εκτιμώ πολύ και ως άνθρωπο. Ένας ηθοποιός δεν θέλει τίποτα περισσότερο από το να εκτιμά ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη το σκηνοθέτη του. Είναι το ιδανικό!».
Έχω την εντύπωση ότι είσαι λίγο αποστασιοποιημένη από ανθρώπους και πράγματα. Κρατάς άμυνες ή είσαι δύσκολος χαρακτήρας;
«Όταν έχω να πω κάτι για τη δουλειά μου, θα το πω. Δεν μου αρέσει να εκθέτω τη ζωή μου. Θέλω να μιλώ μόνο για τη δουλειά μου. Είμαι ντροπαλός άνθρωπος, ασχέτως αν εκθέτω “κομμάτια” του εαυτού μου μέσα από ένα ρόλο. “Ανοίγομαι” στους ανθρώπους που γνωρίζω καλά. Πάντα όμως, έχω καλή διάθεση, δεν αμύνομαι, δεν έχω τίποτα να κρύψω. Απλώς θέλω τον χρόνο μου. Δεν το κάνω από άμυνα, αλλά από συστολή. Παρ’ όλα αυτά στη σκηνή δεν “μασάω”…».
Κάνεις αυτοκριτική; Πότε κατάλαβες ότι μεγάλωσες;
«Ω… συνέχεια κάνω αυτοκριτική και είμαι ενοχικός άνθρωπος, αλλά προσπαθώ να δικαιολογώ τον εαυτό μου, όπως δικαιολογώ και τους άλλους ανθρώπους. Είμαι σκληρή, όσο χρειάζεται δεν αυτομαστιγώνομαι όμως. Προσπαθώ να διορθώνομαι και να γίνομαι καλύτερη σε όλα τα επίπεδα. Έχω μια “ιδανική Βίκυ” στο κεφάλι μου και αυτή προσπαθώ να φτάσω. Ώριμη ήμουν από πολύ μικρή. Αυτό το συνειδητοποίησα στην πρώτη δυσκολία που είχα στη ζωή μου και αυτή ήταν ο χαμός του πατέρα μου. Εκεί κατάλαβα πόσο ώριμη δυνατή ήμουν».
Είναι ζητούμενο για έναν καλλιτέχνη να βρει την υπογραφή του και πως το καταφέρνει;
«Δεν καθιερώνεσαι ποτέ… Ο κάθε ρόλος, η κάθε συνεργασία είναι πρόκληση και προσπαθείς να ανταπεξέλθεις και να είσαι, όσο το δυνατό πιο ειλικρινής και αληθινός στο ρόλο σου. Οι “καρέκλες” τρίζουν, πέφτουν, σπάνε… Τίποτα δεν μένει για πάντα. Στόχος μου είναι να κάνω αυτό που αγαπώ και με το ίδιο πάθος, όπως τότε που ξεκίνησα. Για εμένα η καθιέρωση δεν είναι αυτοσκοπός και στόχος…».
Το να έχεις στόχους στην προσωπική ή την επαγγελματική σου ζωή, λειτουργεί σαν σωτηρία;
«Ε… ναι φυσικά. Συνεχίζεις να “ψάχνεσαι”, να διεκδικείς, να δημιουργείς. Όλα αυτά με κάνουν να είμαι πιο ενεργή. Δεν ξέρω, αν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς στόχους. Αυτό δε σημαίνει ότι οι στόχοι μπορεί να είναι υψηλοί, αλλά κάθε μέρα βάζω και κάποιον άλλον διαφορετικό. Διαφορετικά, νιώθω ότι θα ήταν βαρετή η ζωή μου…».
Γιατί όλα τα ωραία πρέπει να έχουν ένα τέλος; Τι είδους θεϊκή επινόηση είναι αυτή;
«Επειδή θα βαριόμασταν και θα χάναμε την εκτίμησή μας γι’ αυτά – θα τα θεωρούσαμε δεδομένα κι αυτό το “γαργαλητό” στο στομάχι δεν θα υπήρχε… Είναι ωραία όλα τα πράγματα, και τα καλά και τα άσχημα, να κάνουν τον κύκλο τους. Συνεχώς προσπαθούμε να ζήσουμε ωραίες στιγμές, να βρισκόμαστε με ωραίους ανθρώπους, να εξελισσόμαστε. Όλο αυτό το “ταξίδι” σε κάνει να αισθάνεσαι την αδρεναλίνη σου να ανεβαίνει με όλα αυτά τα ωραία συναισθήματα. Ακόμη και η απόρριψη, η θλίψη, η στεναχώρια είναι συναισθήματα που χρειάζονται στη ζωή για να μας κάνουν να κυνηγάμε το καλύτερο… Αλλιώς, θα ήμασταν στάσιμοι και η ζωή μας βαρετή και ανούσια».
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
«Το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο θα παρουσιάσουμε και πάλι στο Piccolo Teatro, στο Μιλάνο, την “Οδύσσεια” του Bob Wilson. Επίσης, το χειμώνα θα βγει μια ταινία στην οποία έχω παίξει με τίτλο “The republic” του Δημήτρη Τζέτζα».
