Τσιμέντο, χώμα, πολυκατοικίες και σκουπίδια. Ορθογώνια κτήρια, ξεσκισμένες αφίσες, ταλαιπωρημένα πρόσωπα. Μάζεψε όλο το κόκκινο, κάντο μια μπάλα γιορτινή και κλώτσα το ψηλά. Βεβαιώσου, πως θα χαθεί για πάντα.
Βαρέθηκα τον χρυσό και τα διάσπαρτα άστρα. Επέστρεψε μου την γυμνή μου πόλη. Να ισορροπώ στις ψηλές μου μπότες και να παίρνει τα μαλλιά μου ο αέρας. Να ουρλιάζουν σκυλιά και να κορνάρουν αυτοκίνητα. Ν’ ακούω μουσική και ν’ απογειώνομαι στην Αλεξάνδρας.
Κρυμμένη πίσω απ’ τα μαύρα μου γυαλιά, να στριφογυρίζω το δαχτυλίδι μου και να χαμογελάω πικρά. Με το τελευταίο τσιγάρο μου ν’ ανάβω το φεγγάρι και να παίζω μπόουλινγκ μ’ άδεια μπουκάλια μπύρας. Να κρέμονται στοιχειά στα σκουλαρίκια μου και στο λαιμό μου ν’ αναπαύεται μια ασημένια σφαίρα.
Να μην υπαρχουν παραμύθια, να ‘χουν αυτομολήσει οι πρίγκηπες. Να μην λάμπει τίποτα, να μην αστράφτουν τα βλέμματα. Έχω τυφλωθεί απ’ τα πυροτεχνήματα. Τα ‘χω σιχαθεί, σου λέω. Γύρισε με πίσω στο σκοτάδι.
Το ξέρεις πως εκεί ανήκω…
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/aikaterini.tempeli
http://aikaterinitempeli.wordpress.com
One Comment »