Τους τελευταίους μήνες, τα έντονα φτερουγίσματα της καρδιάς κι ο κόμπος στο στομάχι έσπειραν φόβο στις μελαγχολικές μέρες που αθόρυβα σπρώχνουν τη ζωή σου στον γκρεμό. Τώρα, στο ιατρείο, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, πνίγεις τις ανάσες, μη και χαθούν λόγια σωτηρίας.
Ο γιατρός μόλις είχε τελειώσει την κλινική εξέταση. Με δυο τρεις φευγαλέες ματιές και αυστηρό ύφος, ανέλυσε τη διάγνωση.
«Άκουσε παιδί μου. Έχεις τάσεις μελαγχολίας. Οι σφυγμοί της καρδιάς χαμηλοί, σχεδόν ανύπαρκτοι. Τις έντονες στιγμές της ζωής σου, σαν ξεπεταρούδια, φεύγουν στα σύννεφα, και πάλι κατρακυλάνε την άβυσσο.Και τα υπόλοιπα είναι όλα τσιμπημένα. Η χοληστερίνη στα ύψη, λιπίδια και τριγλυκερίδια, επίσης, έχουν πάρει την ανιούσα. Πρέπει να προσέχεις πολύ. Το φαγητό λίγο, χωρίς λίπη κι αλάτι. Πρέπει να συμπεριλάβεις στη διατροφή σου πολλά λαχανικά και άφθονο νερό. Το τσιγάρο απαγορεύεται, προκαλεί σοβαρά προβλήματα και επιδεινώνει τα υπάρχοντα. Να ζεις στον καθαρό αέρα. Τα πνευμόνια σου χρειάζονται οξυγόνο, γιατί είναι ήδη επιβαρυμένα από το καυσαέριο και το κάπνισμα. Το άγχος θα το πετάξεις έξω από την καθημερινότητά σου, γιατί έχει εξελιχθεί σε υπ’ αριθμόν ένα επιβαρυντικό παράγοντα. Να περπατάς κατ’ ελάχιστο μία ώρα κάθε μέρα. Να βελτιώσεις την ποιότητα της ζωής σου. Είναι απαραίτητο, αν θέλεις να έχεις μακροζωία. Ά! να μην το ξεχάσω, όλα αυτά βοηθάνε και στην άριστη σεξουαλική ζωή σου».
Όση ώρα απαριθμούσε τα «ΠΡΕΠΕΙ και τα «ΔΕΝ», εσύ σκεφτόσουν.
Είμαι τριανταπέντε ετών, έχω δύο πτυχία, άνεργος από πολύ καιρό. Συγκατοικώ με τους γονείς μου, αφού δεν κατάφερα να κάνω τα όνειρα και τις ελπίδες μου πραγματικότητα.
Χωρίς δουλειά, τι σχέδια να κάνω για το μέλλον; Δική μου οικογένεια ούτε λόγος να γίνεται. Μακρινή ανάμνηση κι αυτή. Ποιες θα είναι οι απολαύσεις και οι χαρές μου;
Φοβισμένος τον κοίταξες σχεδόν αποσβολωμένος. Δεν πρόλαβες να τον ρωτήσεις αν είσαι ήδη νεκρός, και στο κρύβει ….«για να μην σε αγχώσει»…
Ξαφνικά τα μάτια του γιατρού γύρισαν και ξάπλωσαν δίπλα στο πιεσόμετρο που είχε κρεμασμένο στο λαιμό του, αλληθωρίζοντας προς τη μάσκα οξυγόνου που κρεμόταν απ’ την οροφή. Στα χέρια κρατούσε ακόμα την ένεση που δεν πρόλαβε να κάνει, ενώ το σώμα του προσγειώθηκε με πάταγο στο πάτωμα. Ήδη ταξίδευε εκεί που δεν υπάρχει γυρισμός.
Σκέφτηκες ποιος «θεράπων ιατρός» είχε κάνει τη διάγνωση γι’ αυτόν; Άραγε του είχε πει τα ίδια; Αποκλείεται, γιατί αυτός είχε όλα τα ΠΡΕΠΕΙ και κανένα ΔΕΝ!!
Ξέχασες μονομιάς τα δικά σου.
Άφησες πίσω γιατρούς και νοσοκόμες που προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν στη ζωή. Μάταιος κόπος. Η πολυπόθητη ανάνηψη δεν ήρθε, έβλεπες από κάποια απόσταση την ευθεία γραμμή στο καρδιογράφημα. Κατέβηκες αργά τις σκάλες, βγήκες στο προαύλιο θλιμμένος.
«Πεθαίνουν κι αυτοί που έχουν όλα τα υλικά αγαθά. Μόνο αυτοί που έχουν τα χαρίσματα της ψυχής και του πνεύματος είναι αθάνατοι», ψέλλισες .
Άναψες τσιγάρο και ρούφηξες τον καπνό σαν να ήταν η πρώτη φορά.
• Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/kostas.vassilakos?fref=ts
https://www.facebook.com/SkepseisThrausmataKostasBasilakosAnemosEkdotike?fref=ts
http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/skepseis-thrausmata.html
