Πόσο μακριά μπορώ να πάω; Πληγές στο σώμα μιας πόλης, που ακόμα αιμορραγεί. Σπασμένα τζάμια, στάχτες και σκουπίδια. Παλιές εφημερίδες κι άδεια μαγαζιά. Πρόσωπα χλομά, μάτια που στενεύουν πίσω απ’ την Ανάγκη. Ετοιμοπόλεμα κορμιά και τεντωμένα νεύρα. Σκοτάδι… Σκοτάδι.
Νέον αναβοσβήνουν στην καρδιά μου. Έχω ξεχάσει, της λήθης τ’ αντικλείδι. Αλλά ένα άστρο φτάνει, για να γεμίσει τις φλέβες μου με θλίψη. Υποδόρια προσταγή; Σφίγγεις τα δόντια να της ξεφύγεις. Κολλάς σ’ έναν τοίχο και δεν ξεχωρίζεις απ’ τις βρώμικες αφίσες. Όμως πόσο μακριά μπορείς να πας;
Λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα. Τούνελ… Τούνελ… Πόσο μακριά μπορώ να πάω; Άνθρωποι που σφίγγουν τις γροθιές τους, κάνουν κύκλο γύρω μου. Θέλουν να με ταΐσουν με σπαθιά, να δουν φωτιές να βγάζω για να φύγουν. Μα στο καπέλο μου κρύβω μια νυχτερίδα και στο μανίκια μου πεθαίνουν τα λουλούδια. Πόσο μακριά μπορώ να πάω; Μου αφήνουν δρόμο μες το Φόβο τους…
Μετράνε κέρματα, υπολογίζουν, “πόσο;” ρωτάνε; “Πόσο;” Χάσκουν σαν πεινασμένα στόματα, τ’ άδεια τους πορτοφόλια. Δεν ξέρω τι να πω. Δεν ξέρω. Πόσο άραγε; Πόσο; Πόσο μακριά μπορώ να πάω;
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/aikaterini.tempeli?fref=ts
http://aikaterinitempeli.wordpress.com
