Η επιθυμία του να ζήσω αύριο, δεν με απαλλάσσει από τη θλίψη του σήμερα… μεταλλάσσει απλώς την στιγμή και οριοθετεί το τώρα.
Τέλος καλό όλα καλά, άκουσα από το διάδρομο τη φωνή της κυρίας Καίτης καθώς ξεπροβόδιζε το γιο της, και έπειτα την πόρτα του ασανσέρ παράλληλα με τη δική της να κλείνει.
Το κλειδί έκανε το χρέος του δύο φορές κλικ, κλικ και όλα βυθίστηκαν στο βασίλειο της σιωπής.
«Όταν γυρνάς το κλειδί από μέσα κλείνεις την πόλη απ’ έξω. Έχεις κρατήσει τις σιωπές της».
Τέλος καλό, όλα καλά…
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να πούμε πως: H ζωή δεν τελειώνει εκεί που άρχισε η λύπη μας.
Βγήκα στο μπαλκόνι, η πόλη μοιάζει με ολόφωτο καράβι που ταξιδεύει τις ζωές μας, γλιστρώντας απαλά μες στο σκοτάδι. Καμιά έγνοια για απόψε.
Τέλος καλό, όλα καλά.
Θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει πριν χρόνια ένας νεαρός άντρας, στην πτέρυγα ενός Νοσοκομείου.
«Μου δίνεις ένα τσιγάρο;»
«Και εσύ τι θα μου δώσεις;» τον ρώτησα.
«Τις ψευδαισθήσεις μου» μου απάντησε.
Ναι, νομίζω απόψε θα τις χρειαστώ..
Καληνύχτα Κεμάλ ή όπως αλλιώς σε λέγανε… Καληνύχτα.
• επικοινωνήστε με την δημιουργό:
https://www.facebook.com/mariapyroessa
http://pyroessa-logotimis.blogspot.gr/
