Είναι κάτι λέξεις σα τούνελ… Κρύβομαι μέσα τους, γίνομαι ένα με το σκοτάδι, χάνομαι απ’ τον κόσμο μου, διασώζομαι! Κι είναι και κάτι άλλες, σαν προβολείς ομίχλης… Με στήνουν στον τοίχο, με ανακρίνουν, κοιτάζουν μέσα μου, με διαλύουν.
Είναι κάτι λέξεις, που τις περιμένω πως και πως… Μυρίζουν ζάχαρη, βάφονται στο μωβ και σημαδεύουν κάθε βήμα μου. Κι είναι κάτι άλλες, πικρές στο στόμα. Δικές μου, ξένες, τι σημασία έχει; Όταν τις προφέρω με σέρνουν στην αγωνία και με πετάνε στα σκουπίδια.
Είναι κάτι λέξεις, σαν δαρμένα σκυλιά. Δεν ξέρουν που να καταφύγουν… Κι είναι κάτι άλλες, σαν πυγολαμπίδες. Τις ακούω και γεύομαι φως…
Είναι κάτι λέξεις, σαν βρώμικα απόνερα. Δεν θέλω να πατήσω μέσα τους. Ξέρω καλά πως θα με ρουφήξουν. Κι είναι κάτι άλλες, σαν βαμβάκι, σαν λευκό σύννεφο. Μου προσφέρουν κάθε άλλοθι.
Είναι κάτι μέρες, που δεν τρελαίνομαι με τις λέξεις. Τις αφήνω και με χαϊδεύουν. Κι είναι κάτι άλλες, που με συντρίβει το βάρος τους. Τρυπούν το δέρμα μου.. Με καίνε σαν σφαίρες.
Οι λέξεις μου, μυρίζουν χώμα. Και λιβάνι. Θρυμματίζονται όταν τις προφέρω. Κυλούν μακριά μου και δεν είναι πια κομμάτια φράσεων, αλλά αυτόνομα πλάσματα, κάτι ζωντανό… Δεν τις ελέγχω. Τις χάνω. Δεν μεταφέρουν τίποτα σ’ όσους αγαπάω. Δεν είναι ικανές να με συνδέσουν μαζί τους. Άχρηστες, χαζές, άδειες λέξεις..
…
Με τι λέξεις άραγε, θα με βάλεις να παλέψω σήμερα;
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/aikaterini.tempeli
http://aikaterinitempeli.wordpress.com
