Εκεί μέσα είναι όλα διαφορετικά. Η ανάσα σου απλά χάνεται στιγμή με τη στιγμή και τίποτα δεν φαντάζει να βελτιώνεται. Κοιτάς υπομονετικά ανάμεσα στους κόκκους από το σκοτάδι, αλλά η όρασή σου δεν έχει προσαρμοστεί. Χρειάζεσαι ακόμα περισσότερο χρόνο και ίσως αυτό να μη σε βοηθήσει… να γλιτώσεις.
Είναι μόνο κάποιες στιγμές που έχουν περάσει, από την ώρα που συνήλθες και συνειδητοποίησες ότι είσαι… εκεί, μέσα. Ποτέ δεν κατάλαβες τι ακριβώς συνέβη και κατέληξες έτσι. Απλά όλα έσβησαν και μετά το απόλυτο χάος. Σκοτάδι μέσα στο κεφάλι σου, σκοτάδι τώρα και παντού… και τριγύρω σου. Μόνο αυτό. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι εφικτό να θυμηθείς και πολλά. Τα δύσκολα ο εαυτός σου τα στερεί από το μυαλό και σε αφήνει με ένα άγονο κενό, να ενώνει την παροντική κατάσταση με όλα όσα απλά συνέβησαν.
Η ανάσα και πάλι είναι εκεί. Αέναη συνήθεια, να σου θυμίζει ότι μπορείς να σταθείς κάπως πιο καλά. Υπάρχεις με τα χέρια στο πάτωμα και σέρνεις το κορμί σου τόσο χαμηλά, που ακόμα και η γλώσσα σου μπορεί να αποτελέσει ένα καλό στήριγμα. Προς το παρόν μόνο αυτό έχεις. Τον πάτο. Εκεί είσαι, εκεί σε άφησαν, εκεί έμεινες.
Σήκω!
Ο αυχένας σε πονά. Είναι οξεία αυτή η αίσθηση και δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς πολλά… ή μάλλον, δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς καθαρά. Όχι, όχι… ούτε αυτό. Δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς γενικά. Καθόλου και τίποτα. Όπως ακριβώς και αυτό που σε περικλείει. Απόλυτο σκοτάδι.
Η ψυχή σου, όμως, δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν έμεινε εκεί χαμηλά. Ακόμα και στα δύσκολα σε βοήθησε να κάνεις την ανατροπή. Αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη που δικαιολόγησε όλα τα υπόλοιπα.
Για να δούμε, λοιπόν. Ισχύει ακόμα αυτό;
Όλες αυτές οι σκέψεις σε τρελαίνουν. Χάνεις στιγμή με τη στιγμή τον εαυτό σου και μεταμορφώνεσαι σε κάτι διαφορετικό. Πιο τυπικό και πιο ανούσιο. Ουδέτερο στην καθημερινότητα και αδιάφορο για όλους. Πρέπει, όμως, να βρεις έναν τρόπο να ξεφύγεις από εκεί μέσα. Όσο βαθιά κι αν έχεις βαλτώσει, δεν σου είναι αρκετό. Ακόμα και τώρα που όλα δυσκολεύουν, πρέπει να γίνεις ένα με όλα αυτά. Να ενσωματωθείς για να γλιστρήσεις με τρόπο. Μόνο αν μπορέσεις, έστω και πρόχειρα, να προσαρμοστείς σε όλα όσα σου επιβάλλονται, θα καταφέρεις να βρεις τη διέξοδο και να κινηθείς με τον τρόπο τους. Και τότε, το μόνο που μένει είναι να σκαρφιστείς κάτι… εκείνο ακριβώς που δεν σου ταιριάζει με ό,τι πραγματικά είσαι για να καταφέρεις να απεμπλακείς.
Σίγουρα κάπως διαφορετικά σε παγίδευσαν εκεί μέσα. Ίσως και να μην τα κατάφεραν καλά. Είναι η σειρά σου, όμως, να σταθείς για να το αντιμετωπίσεις μέχρι τέλους. Είπαμε, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Και είναι απόλυτα λογικό αυτό. Οι στιγμές κυλούν όπου κι αν βρίσκεσαι. Ο χρόνος κερδίζει έδαφος κι ας έχεις μηχανευτεί την καλύτερη δικαιολογία. Αυτός δεν ακούει… ή μάλλον, ούτε καν το διαπραγματεύεται. Δεν στέκει ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου να σε ακούσει, γιατί κάπως έτσι χάνεται, πεθαίνει. Ένα κλικ να παύσει και τέλος. Έσβησε. Δεν πρέπει να χαθεί το μέτρημα. Όλα μετά θα είναι παραχρονισμένα και τίποτα δεν θα εφάπτεται στις στιγμές που κυλούν.
Αρκέσου σε αυτό. Δεν σου χαρίζει ούτε στιγμή.
Κάνε το ίδιο… κι εσύ. Μιμήσου τον.
Κοιτάς ψηλά. Εκεί ακριβώς που θα έπρεπε να στέκεις τον εαυτό σου από ώρα, αλλά δυστυχώς επαναπαύεσαι στο τίποτα. Για κάποιο μοναδικό λόγο αρκείσαι στο υπόλοιπο και η κατήφεια της στιγμιαίας κατάληξης σε αποσπά από τη νοσηρή σκέψη. Όλα όσα πηγάζουν από το μέσα σου είναι εκεί, για να σε βοηθήσουν να σταθείς δυναμικά σε στιγμές που πραγματικά χρειάζεσαι ελπίδα… στιγμές που ελπίζεις για την ελπίδα.
Δεν επιτρέπεις στο νου σου να χαρίζει άστοχες σκέψεις στο σύμπαν. Έτσι κι αλλιώς είσαι πλέον σίγουρος ότι δεν σε ακούει κανείς για να συνωμοτήσει και να συμπαρασταθεί στη στιγμή που σε βασανίζει. Στοχεύεις σε συλλογιστικές επιβαρυμένες με όλα όσα απλά θα σε ωθήσουν ακόμα πιο κοντά στη λύτρωση… του μυαλού σου πρώτα και μετά της σάρκας. Θα υπομένεις αρκετά, αλλά αυτό πρέπει να δρομολογηθεί. Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι απαραίτητο να εξασφαλίσεις την κάθαρση, πριν αφεθείς στη βία που υπομονεύει το σύνολο.
Τριγύρω σου και πάλι σκοτάδι. Αυτό δεν αλλάζει. Όχι τουλάχιστον όσο διατηρείς διάπλατα ανοιχτά τα μάτια σου. Εκεί στο βλέμμα σου χωράει μόνο αυτό… το μαύρο σκοτάδι που σε περικλείει… κι ας μην θεωρείται ξεκάθαρα χρώμα, ας αρκείται στην απώλεια φωτός για να υπάρξει.
Πίσω από το βλέφαρά σου, όμως και πάλι κάτι από το σκοτάδι ελλοχεύει τον εαυτό σου. Αυτό σε διεκδικεί κάπως και παραμένεις στάσιμος. Δεν τολμάς να χαθείς ανάμεσά του και επιλέγεις συνειδητά το σκοτάδι που σε περικλείει για να ελπίζεις. Προσμένεις ότι με τα μάτια σου γουρλωμένα και με το βλέμμα σου να αποκαρδιώνεται από το μονότονο σκότος, μπορεί προς στιγμή να μην υπάρχουν εναλλαγές, αλλά απαντέχεις ότι ίσως και να δεις κάτι! Εκεί έχει σταθεί ο νους σου. Όσο σκότος κι αν σε καλύπτει στο χώρο, όσο αδιάκριτα κι αν στέκουν απέναντί σου οι απειλές, εσύ τουλάχιστον έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, μήπως και κάποια στιγμή κάτι δεις… κάτι παρατηρήσεις. Εναλλακτικά, αν κλείσεις τα βλέφαρα… τότε όλα θα είναι ακόμα πιο σκοτεινά.
…λάθος!
Το άκουσες αυτό που σου μίλησες;
…είπα, λάθος!
Διαφυλάσσεις αυτή τη μανιώδη ψευδαίσθηση, ότι δήθεν με τα μάτια ανοιχτά στο σκοτεινό τοπίο, ίσως και κάτι να δεις. Τίποτα, όμως, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Τίποτα απολύτως. Όλα παραμένουν ίδια. Και οι ελπίδες σου εξατμίζονται καθώς οι στιγμές διαρκούν πολύ, εκτείνονται στον χρόνο χωρίς ουσία.
Όσο κι αν επιτηρείς το χώρο, όσο κι αν στρεβλώνεις την αλήθεια, τίποτα δεν σου προσφέρει η άπλετη αυτή ματιά. Όλα μένουν πίσω από το χρώμα, που δεν είναι χρώμα.
Για λίγο αφήνεσαι από όλα αυτά και παραλύεις. Εν μέρει συνειδητά κλείνεσαι ακόμα πιο βαθιά. Αυτήν τη φορά, όμως, βαθιά μέσα σου και μόνο εκεί.
Δοκιμάζεις, κάπως ασυναίσθητα, να χαθείς πίσω από τα κλειστά σου βλέφαρα. Εκεί που το σκοτάδι είναι ακόμα πιο ζωντανό και μπορεί να σου προσφέρει κάτι. Ποτέ, όμως, δεν το σκέφτηκες έτσι μέχρι στιγμής. Αντίθετα, προτίμησες να λιώσεις κάθε σου ελπίδα στη διερεύνηση της στιγμής και του χώρου… εκεί δηλαδή που ποτέ δεν υπήρξες, παρά μόνο όταν σε έσπρωξαν βίαια.
Τώρα η γαλήνη είναι εύκολα προσιτή. Πίσω από τον εαυτό σου δεν υπάρχουν και πολλά. Μόνο εσύ και όλα όσα σε περιβάλλουν. Το σκοτάδι ετούτο, παύει να είναι ανοίκειο. Το σέρνεις μαζί σου χρόνια πολλά και είναι απόλυτα προσβάσιμο, όσες φορές κι αν τόλμησες να το επικαλεστείς. Και όλα είναι διαφορετικά. Όλα υπάρχουν χωρίς περιορισμούς. Δεν τα ελέγχεις, αφού είναι μέρος από τις ανάσες σου, από το είναι σου, από όλα όσα σε διεκδικούν για να είσαι απλά ο εαυτός σου. Αυτό το σκοτάδι δεν είναι παρά τα βάθη της ψυχής σου… δεν σε κακίζει. Άλλα να φοβάσαι!
Αναπνέεις απλά και διατηρώντας τα μάτια κλειστά, οχυρώνεις κάπως καλύτερα τον εαυτό σου εκεί. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν μπορεί να συνυπάρξει μαζί σου σε όλο αυτό. Αν σφραγίσεις τα μέσα σου, τίποτα δεν σε απειλεί… ακόμα κι αν πίσω από τα βλέφαρα δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρώμα, αλλά βλέπεις με δίχως φως.
Κάπως έτσι πλέον, κλείνεσαι εκεί… μέσα σε εσένα. Σου είναι πλέον αδιάφορο που κάποιος άλλος σε εγκλώβισε σε αυτό το σιχαμένο δωμάτιο. Πίσω από την ασφάλεια του εαυτού σου και με δεδομένο ότι όποια άλλη εναλλακτική δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά, σκαρφίζεσαι απλά. Αναμοχλεύεις θύμησες που σε κάνουν να χαμογελάς… για πρώτη φορά μετά τον άκαρπο, προς το παρόν, εγκλεισμό σου.
Φροντίζεις να γεμίσεις το νου σου με όλες τις νωπές εικόνες από στιγμές που σου χάρισαν ζωή. Μόνο αυτό έχει μείνει για να ελπίζεις ουσιαστικά. Χάνεσαι σε μια πληθώρα συναισθημάτων, βοηθώντας το κορμί σου να απεμπλακεί από τον πόνο της στιγμής. Όλοι οι πόροι της σάρκας σου διογκώνονται, προσφέροντας ανατριχίλα απόλαυσης από τα συναισθήματα που βιώνεις.
Ο νους σου ταξιδεύει… κι εσύ μαζί του γίνεσαι αερικό. Ακόμα και πίσω από το σκοτάδι της ματιάς σου, βρίσκεις τον τρόπο να επαναφέρεις στο μυαλό σου όλα εκείνα που θα ήθελες να σε κάνουν να πετάξεις μακριά, ακριβώς όπως τα βίωσες κάποτε. Και τότε σε σήκωσαν ψηλά… και τώρα, όμως, κρίνεις ότι είναι μέρος της λύτρωσής σου. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα.
Εικόνες, σκέψεις, νοήματα, βιώματα, ακόμα και καταστάσεις που σε γεμίζουν με διάφορα συναισθήματα. Το βασικό, όμως, είναι ότι όλα αυτά συμπυκνώνονται στον εγκέφαλό σου μαζικά και αγωνιούν να σε μεταφέρουν αλλού… μακριά από τη στιγμιαία αβεβαιότητα που βιώνεις και να συντελέσουν στην ύστατη σωτηρία της ψυχής σου. Μόνο έτσι θα μπορείς να συνεχίσεις… και να πετύχεις.
Κρατάς το βλέμμα στεγνό και άχρωμο. Τίποτα δεν σε κάνει να αλλάξεις στάση. Το δικό σου σκοτάδι αποδεικνύεται πιο δυναμικό από αυτό που σε περιβάλλει παγερά. Και κάπου ανάμεσά σου, όλα λειτουργούν διαδοχικά. Η δυναμική των σκέψεων, η ελπίδα πίσω από τις άμορφες εικόνες, ακόμα και η αδιαφορία για τις στιγμές που ίσως επακολουθήσουν, είναι όλα ένα καλός λόγος για να εδραιώνεις την ελπίδα σου.
Ακούς… τον ακούς που πλησιάζει. Σέρνει τα βήματά του προκλητικά και από τον ήχο και μόνο, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι η σειρά σου. Σφίγγεις τα μάτια σου κάπως καλύτερα. Προς στιγμή σκέφτεσαι να τα ανοίξεις και να δικαιωθείς για όλα όσα θα αντικρίσεις σκιερά στο βαθύ σκοτάδι… όχι το δικό σου, αλλά αυτό το τριγύρω. Δεν το κάνεις, όμως. Σταδιακά αδιαφορείς και γυρνάς τη σκέψη σου σε όλα όσα ελπιδοφόρα σου προσφέρουν κάτι σε συνέχεια. Ακόμα κι όταν τα βήματά του φαντάζουν απειλητικά δίπλα σου, ή σχεδόν δίπλα σου, εσύ επιμένεις να είσαι εκεί… εκεί που μόνο οι σκέψεις σου και οι λεκτικές εικόνες που σχημάτισες σου προσφέρουν ελπίδα για όλα.
Με το βλέμμα και πάλι σε πλήρη ατονία, αποστασιοποιείσαι από όλα όσα σε περιβάλλουν εξωτερικά. Δεν σε απασχολεί τι συμβαίνει τριγύρω σου. Ούτε ακόμα τι απειλείται να συμβεί σε βάρος σου. Αρκείσαι στη συνειδητότητα που υφέρπει στην ασφάλεια του εαυτού σου και μένεις εκεί καλά προσηλωμένος. Ακόμα και το αχνό χαμόγελο είναι κέρδος για να δομήσεις την προσμονή μετά από όλα όσα τυχόν σου συμβούν. Ήδη έχεις αποδείξει ότι μπορείς να διατηρήσεις αυτή τη σθεναρή διάκριση ανάμεσα στις πραγματικές στιγμές που αιωρούνται μέσα σου, κάνοντάς σε να ελπίζεις και σε όλα όσα σε υποχρέωσαν να βιώνεις απειλητικά, χωρίς να έχεις το δικαίωμα επιλογής.
Τον ακούς δίπλα σου. Κάτι ψιθυρίζει και η ανάσα του ενοχλεί… ζεστή βρωμιά στο πουθενά.
Καμία αντίδρασή σου δεν σκιαγραφείται. Μόνο εσύ να υπάρχεις πίσω από τον τοίχο σου. Όσο συνειδητοποιείς ότι τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, τόσο πιο έντονα συγκεντρώνεις λέξεις και εικόνες μέσα στο μυαλό σου.
Και πάλι κάτι σου λέει. Και πάλι η βρωμιά του απλώνεται στο σκοτάδι… εκείνο το έξω, το τριγύρω σου.
Το μυαλό σου είναι έτοιμο να εκραγεί, αλλά αυτό είναι μέρος του πλάνου. Τόσες εικόνες, τόσες χαρές, τόσα συναισθήματα και το σκοτάδι πίσω από τα μάτια σου γίνεται πυροτέχνημα της στιγμής. Αυτό είναι… σκέφτεσαι και γελάς. Τώρα είμαι απλά σίγουρος.
Δεν ασχολείσαι με όλα όσα ετοιμάζεται να κάνει. Όσο οι στιγμές περνούν χωρίς να βρίσκουν στόχο επάνω σου, τόσο εσύ φαντάζεις πιο ευάλωτος. Από την άλλη, όμως, έτσι κερδίζεις χρόνο για να μην πιέζεις πρόσωπα και καταστάσεις. Όλες οι φτηνές σκέψεις χάνονται. Εξατμίζονται έτσι απλά και δεν αφήνουν πίσω τους ούτε ένα άθλιο ψεγάδι. Σου είναι αρκετό όλο το υπόλοιπο.
Μέσα σου, πετάς. Είσαι ήδη μακριά κι ας εξακολουθεί να υπάρχει το δέρμα σου κάπου εκεί. Εσύ, έχεις φύγει. Σαν θερμές αναμνήσεις, όλα όσα θα ήθελες να απελευθερωθούν συνωστίζονται στο κενό του εγκεφάλου σου. Από εκεί ίσως υπάρξει ελπίδα διαφυγής… μόνο από εκεί.
Σε αγγίζει στον σβέρκο. Καμία αντίδραση. Ακόμα και εκείνες δεν το περίμενε. Ξαφνιαστήκατε και οι δυό σας, με μόνη διαφορά ότι εσύ απλά αναπροσάρμοσες την χωρητικότητα του νου σου. Μπόρεσες και στρίμωξες κάποιες ακόμα λέξεις στα μικρά κενά του κρανίου σου.
Πλέον, σε τραντάζει. Δεν μιλά. Αρκείται στις έντονες ανάσες και σε ταρακουνά βίαια. Τίποτα δεν σε αποσπά από τη δύναμη του μυαλού σου. Εκεί μέσα είναι όλα. Η ελπίδα, το φως, η αίσθηση ότι θα υπάρξεις και πάλι.
Η πρώτη γροθιά σε βρίσκει να ματώνεις κάπου στα χείλη.
Δεν είναι αρκετό, σκέφτεσαι και αγωνιάς να σκεφτείς ακόμα περισσότερα. Πυκνώνεις το νου σου με όλα όσα θα ήθελες να ακουστούν, να υπάρχουν αιωρούμενα και να ταυτίζεσαι μαζί τους.
Το επόμενο χτύπημά του είναι ακόμα πιο χαμηλά. Εκεί που τα σπλάχνα σου παραμορφώνονται. Φτύνεις ανάσες πόνου και κάπου ανάμεσά τους υπάρχει η αντιξοότητα για την ελπίδα σου. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να ακουστείς εκεί έξω. Να βγεις από το σκοτάδι της στιγμής και όλες σου οι σκέψεις να απελευθερωθούν.
Χτύπα ρε γαμώτο σαν άντρας, σκέφτεσαι και προσπαθείς να τον πείσεις να το κάνει σωστά. Τουλάχιστον να σε βοηθήσει να βγουν από μέσα σου.
Το σαγόνι σου συνθλίβεται βίαια, αλλά από εκεί τίποτα δεν σε διαπερνά. Το μόνο καλό είναι ότι έγειρες από τη δυναμική της κίνησης. Το χτύπημα σε παρέσυρε και με τη γνάθο σου σχεδόν παράλυτη, βρέθηκες ξαπλωμένος στο πλάι… με το κρανίο σου να δονείται από το τράνταγμα στο έδαφος.
Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα σου! Μόνο έτσι θα απελευθερωθούν από όλα.
Όλες σου οι σκέψεις, οι εικόνες, τα σχηματικά νοήματα και η απλότητα της στιγμής στριμώχνονται μαγνητικά στην υπόνοια της ρωγμής των κρανιακών οστών σου. Εκείνη η πλευρά του κεφαλιού σου, κάτι έπαθε. Σαν να ξεκίνησε να σπάει.
Ίσως και να χαμογέλασες, ίσως και να έγινε έτσι. Τα μάτια σου, όμως, παραμένουν κλειστά. Σφραγίζουν με ασφάλεια όλα όσα θες να προσφέρεις κατά νου.
Με τον οξύ πόνο να υπάρχει παντού, έτσι άηχα, τον προκαλείς να συνεχίσει, στέργοντας για τη συνέχεια. Και απλά περιμένεις. Μια ακόμα κίνηση, μια αντίδραση, κάτι να σε τελειώσει… αρκεί, όμως, να είναι εκεί ψηλά, στο κεφάλι. Μόνο έτσι θα ξεπεταχτούν από μέσα σου και θα απλωθούν αιωρούμενα. Μόνο έτσι θα ελευθερωθούν για πάντα, χωρίς να αγωνιούν για την απώλεια του φωτ…
Η σκληρή σόλα απλά σταμάτησε πάνω στο δέρμα σου. Συμπίεσε δυναμικά το κρανίο και με μανιώδεις επαναλήψεις συνέθλιψε την έκφραση του προσώπου σου. Κάπως έτσι ο πόνος έγινε πίεση… η πίεση ενίσχυσε τη ρωγμή και η ρωγμή αναβαθμίστηκε σε κάταγμα… συντριπτικό.
Τώρα όλα έχουν ελπίδα διαφυγής. Όλα όσα είχαν για τα καλά στοιβαχτεί στο μυαλουδάκι σου, μπορούν να αιωρούνται με ασφάλεια στο χώρο και να φωτίζουν ψηλά. Ξεγλιστρούν ύπουλα ανάμεσα από τα χτυπήματα, ελίσσονται με τρόπο ανάμεσα από τα διάκενα του κρανίου και έτσι απλά, σαν αίσθηση, σαν εικόνες, διαχύνονται παντού.
Οι τελευταίες σου σκέψεις είναι ακριβώς εκεί. Στην ελπίδα ότι κανένα σκοτάδι δεν μπορεί να εγκλωβίσει όλη αυτήν τη δυναμική. Μακριά από τον πόνο και από το ξεψύχισμα της ύλης, εσύ απλά πραγματώθηκες στο να προσφέρεις, από την ανεξέλεγκτη πρόκληση κακού, μόνο κάτι καλό… και αυτό να είναι η συνέχεια… κάτι που δεν θα έχει να κάνει με τις ανάσες σου, αλλά τη δυναμική της εκπνοής σου, έστω κι αν θα παύσει να λειτουργεί.
Όλα έσβησαν.
Σταμάτησε να ασχολείται με τη συμπιεσμένη ύπαρξή σου και αρκέστηκε στις έντονες ανάσες της μανίας του. Προφανώς αντιλήφθηκε ότι δεν αντιδράς, ότι δεν κινείσαι, ούτε όμως υπάρχεις αναπνέοντας και μαζεύτηκε να ανασάνει σαν άνθρωπος πια.
Σε παράτησε εκεί. Σαν μια αποτυχημένη προσπάθεια εκβιασμού. Να σε βρει η αποσύνθεση για τα λοιπά κι ας μύριζες κάπως. Έσυρε τα βήματά του και χάθηκε από κοντά σου.
Οι λέξεις σου, όμως, όσο άηχα κι αν τις είχες προφυλάξει, υπήρχαν ακόμα εκεί, δίπλα από κάθε αισθητή σκέψη. Αιωρούνταν κοντά σου, απαλλαγμένες από τις στιγμές πόνου. Για εκείνες δεν υπάρχει πόνος. Το σώμα δεν τους ανήκει. Πόσο μάλλον τώρα που βρήκαν τρόπο να του ξεφύγουν. Απλώνονται με τρόπο στο χώρο και δίχως άλλο στρέφουν την πορεία τους στο παραθυράκι εκεί ψηλά.
Κάπως έτσι ξεγλιστρούν και από το τυπικό σκοτάδι του χώρου, σέρνοντας μαζί τους κάτι από την αποπροσανατολισμένη ψυχή σου.
Αυτό είναι! Όλα τώρα είναι εκτός και βρίσκουν τον τρόπο να υπάρχουν μακριά από την απώλεια του φωτός.
Το σώμα… ας μείνει εκεί. Χάρισμά του κι ας το κάνει ό,τι θέλει αυτός. Αρκεί που η ψυχούλα αυτή πέταξε μακριά. Αρκεί που το παραμορφωμένο αποτύπωμα προδίδει ακόμα και ένα τελευταίο βίαιο χαμόγελο στην έκφρασή σου.
Όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν εκεί ψηλά, να παίζουν σαν παιδιά.
• Eικόνα: daddolie
• Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/gspirakis
