Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τη δεκαετία του 1950 όταν όλος ο δυτικός κόσμος έπρεπε να οικοδομηθεί εκ νέου, επαγγέλματα να επανδρωθούν, βασικές υπηρεσίες να λειτουργήσουν και κυρίως να συμπληρωθούν κενά σε ανθρώπινο δυναμικό που είχε βάναυσα αφανισθεί; Εξήντα χρόνια μετά κάποια πράγματα μέσα στα σκουριασμένα μας μυαλά παραμένουν ολόιδια κι αυτό γιατί η ανθρώπινη ματαιοδοξία είναι φαίνεται πιο ισχυρή από τη δυσοίωνη πραγματικότητα που ξημερώνει για τους σημερινούς δεκαοχτάρηδες. Αντιμετωπίζαμε με σεβασμό τον έλληνα που με προθυμία πουλούσε το χωραφάκι του ή το σπίτι του για να «βγάλει» γιό γιατρό ή δικηγόρο χωρίς όμως να σκεφτούμε ποτέ πως ο γιατρός ή ο δικηγόρος δεν είχε καν ερωτηθεί τί ήθελαν να κάνουν στη ζωούλα του και πως ποτέ δε τους δόθηκαν περιθώρια επιλογής και πραγματοποίησης δικών τους στόχων.
Φτάσαμε κάποια στιγμή να στηρίζουμε τις οικονομίες των βαλκανικών κρατών έχοντας το μεγαλύτερο ποσοστό ελλήνων φοιτητών στις ιατρικές σχολές Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Ουγγαρίας, κ.λ.π., ενώ παράλληλα έκαναν χρυσές δουλειές φροντιστήρια ξένων γλωσσών που προετοίμαζαν τελειόφοιτους λυκείου για πανεπιστήμια σε Βαλκάνια, Ιταλία και Αγγλία (οι πλουσιότεροι). Άσε τα δώρα σε λάδι, ούζο, ΜΕΤΑΧΑ ποτά, κ.α., που ταξίδεψαν μέχρι τα γραφεία των πανεπιστημιακών για να αποκτηθούν τα πολύτιμα πτυχία που θα εξασφάλιζαν το τίτλο του γιατρού στους νέους και νέες που με περηφάνια θα κρεμούσαν τη ταμπέλα έξω από τα ιατρεία που θα έστηναν τα τελευταία πλέον χρήματα της οικογένειας.
Προσωπικά μπορώ να βεβαιώσω πως είδα την ιστορία να εκτυλίσσεται σε κάθε της πτυχή μέσα στην ίδια μου την ευρύτερη οικογένεια. Τα αγόρια τουλάχιστον δεν είχαν καμιά άλλη επιλογή παρά να στραφούν αυστηρά και μόνο σε ό,τι είχε σχέση με ιατρική και τα πέριξ της. Είδα θείους και ξαδέρφια να μαρτυρούν πάνω από βιβλία και να δίνουν επαναληπτικές εξετάσεις πριν φύγουν τελικά για εξωτερικό ώστε να γίνουν κάτι που να είναι ή να μοιάζει με γιατρό. Έτσι καταλήξαμε κάποια στιγμή να έχουμε, οδοντιάτρους από τη Ρουμανία, κτηνίατρο από Θεσσαλονίκη, υποψήφιο κτηνίατρο από Ιταλία, φοιτητές γιατρούς χωρίς πτυχία από Ιταλία, φοιτήτρια ιατρικής που έφυγε από Αμερική και τελείωσε στην Ελλάδα επειδή στο εξωτερικό δεν…, πετυχημένο Μηχανικό του Πολυτεχνείου που ευτυχώς απέτυχε στην Ιατρική (αυτός ήταν τυχερός αλλά προδότης), θεία γιατρό που στην Ιταλία δε θα έπαιρνε πτυχίο ούτε με Μπερλουσκόνι να χρηματίζεται και το πήρε στα σαράντα πλέον στην Ελλάδα, και πολλά άλλα που δέκα εκδόσεις εφημερίδας δε θα μου φτάναν να καταγράψω. Εγώ τη γλίτωσα επειδή ήμουν κυρίως κορίτσι που, δευτερευόντως, το χαρακτήριζε ένα μάλλον χλευαστικό πείσμα απέναντι στη τάση των γονιών που επιμένουν να θεωρούν τα παιδιά τους ως «το μόνο ισχυρό όχημα προς την επίτευξη των στόχων τους και την εκπλήρωση των ονείρων που υπαγορεύουν οι υπερφίαλες φιλοδοξίες τους».
Άκουγα πριν από καιρό στο ΣΚΑΙ τους ειδικούς και ανάμεσά τους το κο Πανάρετο να μιλούν για τα μηχανογραφικά που πρέπει να συμπληρώσουν οι υποψήφιοι για τις σχολές ΑΕΙ και ΤΕΙ έως τις 20 Ιουλίου και μετά όταν αναλογίστηκα τα όσα ειπώθηκαν ή δεν ειπώθηκαν έβγαλα τα εξής ακόλουθα βαρύγδουπα συμπεράσματα:
Χρειαζόμαστε ικανοποιημένους γονείς και υποψήφιους νέους ψηφοφόρους, άρα μπαίνουν όλοι ακόμα και αυτοί που δεν είχαν ποτέ τη διάθεση να διαβάσουν ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Καμιά ψήφος δε θα πάει χαμένη, καμιά φωνή διαμαρτυρίας μετά από όλα όσα συμβαίνουν και θα συμβούν γύρω μας. Ας μπουν τώρα να σπρώξουμε τις εξελίξεις και ας μη βγουν ούτε σε δέκα χρόνια, άλλωστε αυτό μας βολεύει από κάθε άποψη. Λιγότεροι άνεργοι πτυχιούχοι και κίνηση στις τοπικές αγορές της επαρχίας.
Χρειαζόμαστε ικανοποιημένους επαρχιώτες, να κινείται η αγορά, το χρήμα, να υπάρχουν δουλειές. Αν κλείσουν οι σχολές τι θα κάνουν οι πόλεις όπου στεγάζονται τα διάφορα ΤΕΙ κυρίως; Μπορεί να μην έχουμε βιομηχανίες τροφίμων π.χ. αλλά οι σχολές «μηχανικών τροφίμων» θα επανδρωθούν οπωσδήποτε και αν ανοίξω το ντουλάπι μου θα πρέπει να ψάξω πολύ για να βρω ένα ελληνικό τυποποιημένο προϊόν. Παράλληλα έτσι κρατιούνται κλειστά και τα στόματα όσων διαμαρτύρονται για καθυστερημένες οφειλές του Δημοσίου από το 2004 περίπου, ενώ αν σταματήσουν να υπάρχουν οι θέσεις εργασίας το Δημόσιο θα πρέπει να πληρώσει.
Πρέπει να υπάρχουν επιτυχόντες στη τριτοβάθμια εκπαίδευση γιατί έτσι θα δικαιολογήσουμε την υπάρχουσα δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ό,τι άχρηστο παράγει και έχει ως αποτέλεσμα. Το δίλημμα είναι τι μας στοιχίζει περισσότερο:
Αμόρφωτοι άνεργοι ή ημιμαθείς άνεργοι; Για μορφωμένους δε το συζητάμε στοιχίζουν υπέρογκα. Τώρα πώς θα κάτσουν να παρακολουθήσουν μαθήματα ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, πώς θα μελετήσουν πανεπιστημιακά συγγράμματα, πώς θα συμμετέχουν σε εργαστήρια και πως θα κάνουν εργασίες άνθρωποι που δεν έγραψαν στοιχειωδώς αποδεκτά στις εισαγωγικές εξετάσεις, είναι πραγματικά απορίας άξιον. Το κουκούτσι είναι το να μη χαθούν οι πελάτες, δηλαδή να μην έχουμε εκροές σπουδαστών προς εξωτερικό και ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, να σπρώξουμε όλοι μαζί να δουλέψουν τομείς που με το ζόρι στέκονται όρθιοι, να σπρώξουμε να ζήσουν κάποια χρόνια ζωής οι νέοι πριν έχουν απαιτήσεις επιβίωσης, και κυρίως να τους εκφυλίσουμε τόσο πολύ ώστε εκεί κάπου στα τριάντα να δεχτούν το οτιδήποτε θα τους δοθεί για να ζήσουν το υπόλοιπο προσδόκιμο.
Γι αυτό θα τους πιπιλίσουμε τα μυαλά, θα τους απειλήσουμε με στέρηση χαρτζιλικιού και υποστήριξης, θα τους φοβίσουμε και τελικά θα τους παρασύρουμε κουνώντας το καρότο της ξένοιαστης φοιτητικής ζωής, της γεμάτης παρέες, διασκεδάσεις, μόδα, διακοπές και θέαμα και θα τους χώσουμε μέσα σε αναχρονιστικές παρωχημένες αλλά κοινωνικά αποδεκτές σχολές, με μίζερους και ματαιόδοξους διδάσκοντες, για να σπουδάσουν και να πάρουν πτυχία, όσοι τα καταφέρουν, που αφορούν σε κορεσμένα ή ανύπαρκτα πλέον επαγγέλματα.
Από κει και πέρα ξεκινούν τα ριάλιτι τραγουδιού και ταλέντων, το όραμα του πλούσιου και αναγνωρίσιμου δημοσιογράφου της όποιας ζώνης της TV, η αποδοχή υποαπασχόλησης με συμβάσεις σε παραδημόσιους τομείς που κανείς δε γνωρίζει τί ακριβώς κάνουν πέρα από το να καταργούν το όποιο δικαίωμα εργασιακών σχέσεων και συνθηκών, η αλλοτρίωση και η ξεφτίλα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που πηγάζει από την ανάγκη όλων μας να φέρουμε στο κόσμο και να δημιουργήσουμε ανθρώπους χρήσιμους στη κοινωνία που να είναι ίδιοι με τους πετυχημένους και καταξιωμένους γονείς τους. Μπράβο μας γονείς το μέλλον τους μας ανήκει!
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/elina.galanopoulou?fref=ts
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/mia-zwh-antres.html
https://www.facebook.com/ElinaGalanopoulou.AnemosEkdotike?ref=ts&fref=ts
www.kythirionpolitia.gr
http://www.aloizianika1768.com
