Την λέξη μιζέρια-μίζερος, στα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας μας κυρίως, καθιερώθηκε να την χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε εκείνον ο οποίος ενώ έχει όλα τα καλά, ή τουλάχιστον τα περισσότερα, δεν είναι ικανοποιημένος, είναι μουρτζούφλης, γκρινιάζει συνέχεια και εκείνον που είναι τσιγκούνης στην τσέπη και την ψυχή.
Το αντίθετο των λέξεων αυτών είναι η απλοχεριά και ο απλοχέρης.
Η λέξη μιζέρια/μίζερος όμως αποτυπώνει και την πραγματική ένδεια.
Την φτώχια!
Η φτώχια στους καιρούς μας περίσσεψε, ξεθάρρεψε και βγήκε προκλητικά στους δρόμους. Την συναντάμε σε χαρτόκουτα στα πεζοδρόμια και τις πλατείες, εκεί, που δίπλα στα πλεκτά ζιπουνάκια των δέντρων, προβάλει, αδιάντροπα, το σακατεμένο δάχτυλο από κάποιο τρύπιο παπούτσι ενός άστεγου. Σε συσσίτια στημένα από ελεήμονες χορτασμένους, σε δράσεις αλληλεγγύης, εκεί που όπως είπε μια πιτσιρίκα στην τηλεόραση πάμε τα «παλιόρουχα» μας.
Την συναντάμε στην θηλιά των κρεμασμένων, στο αίμα του αυτόχειρα στα πεζοδρόμια, στα αποκαΐδια ενός μαγκαλιού η μιας ξυλόσομπας, αποκαΐδια που μυρίζουν σάρκα. Την συναντάμε στις οικογένειες του κανενός εργαζόμενου πια, στις εξαθλιωμένες –κομμένες συντάξεις των περήφανων κατά τα άλλα γερόντων μας, στα βλέμματα αγωνίας για ένα κουτάκι φάρμακο στα κοινωνικά φαρμακεία και για ιατρική φροντίδα στα κοινωνικά ιατρεία.
Την συναντάμε ξαπλωμένη φαρδιά πλατιά στα καλαθάκια του Σούπερ-Μάρκετ με τα αυστηρά απαραίτητα ψώνια και το καρφωμένο μάτι του «πελάτη» στην ταμειακή μηχανή μην τυχόν και ξεπεραστεί το προϋπολογισμένο ποσό που κουδουνίζει εκνευριστικά στην άδεια τσέπη.
Προφανώς όσοι δεν έχουμε φτάσει στο έσχατο σκαλοπάτι της εξαθλίωσης δεν μπορούμε να πάρουμε κάτω από τις φτερούγες μας όλους αυτούς. Τι και αν δεν έχουμε λάχανα να τους δώσουμε; Τους δίνουμε απλόχερα μπόλικο πιπέρι!
Ναι πιπέρι! Αυτό μας περίσσεψε από τις εποχές των παχέων αγελάδων.
Τις θυμάστε τις παχιές αγελάδες ; Αυτές που είχαν τοποθετηθεί το 2006 στην Αθήνα σε διάφορα σημεία; Ε! Αυτές! Γιατί πραγματικές αγελάδες δεν είχαμε ποτέ!
Πάνε οι γιαλαντζί αγελάδες, πάνε και τα λάχανα και μας έμεινε αυτό το πιπέρι να το σκορπάμε απλόχερα λοιπόν!
Τι λευκές νύχτες, τι λευκές βδομάδες, τι φιέστες εν όψη του επερχόμενου Καρνάβαλου, λες και δεν είμαστε μονίμως περικυκλωμένοι από μασκαράδες, που θα ξεχυθούμε στους δρόμους με κέφι και μπρίο να γλεντήσουμε.
Αν δεν κλείσουμε σφιχτά τα μάτια για να μην βλέπουμε την αδιάντροπη φτώχια και εξαθλίωση που σουλατσάρει, αν αρνηθούμε να υποκριθούμε πως τα λάχανα τελείωσαν και τα χάχανα γίνανε ουρλιαχτά απόγνωσης, αν δεν προσπαθήσουμε να τα εξωραΐσουμε όλα βρίσκοντας χαριτωμένη εικαστική παρέμβαση τα δέντρα και τα παγκάκια, με τα πλεκτά ζιπουνάκια και παραδίπλα τα γυμνά παιδάκια, ανάπτυξη τις λευκές νύχτες και βδομάδες σε μια ζωή που έγκωσε από μαύρο, αν δεν χειροκροτήσουμε την φτηνή και αισχρή προτροπή να μην είμαστε αρνητικοί στην εκμάθηση των παιδιών μας του τόσο ευεργετικού σπορ του σκι, που ναι μεν είναι ακριβό αλλά θα φτηνύνει, αν αρνηθούμε να τα σπρώξουμε όλα όπως-όπως κάτω από την χιλιοτρυπημένη κουρελού της ζωής μας, αν σταματήσουμε τα χάχανα και σταθούμε με ανοιχτά τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα αυτομάτως γινόμαστε λαϊκιστές και μίζεροι.
Αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να κάνεις κάτι άλλο σταμάτα να πετάς τόνους πιπέρι σαν κακομαθημένο παιδί, στα πονεμένα μάτια της ψυχής όσων υποφέρουν. Αν δεν μπορείς και δεν θέλεις να κάνεις κάτι άλλο, υποχρεούσαι να βγάλεις τον σκασμό γιατί απλοχεριά, άπλα ψυχής, πολιτισμός, ήθος και έθιμο είναι να σταθείς κάποιες φορές, τουλάχιστον διακριτικός και σιωπηλός.
• Eπικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/Tzinamit?ref=ts&fref=ts
https://www.facebook.com/Paramythies?fref=ts
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/nyxterines-kouventes.html
