«Ευτυχισμένο σώνει και ντε το 2014, αλλά πως;», Γιάννης Φιλιππίδης

Μάτριξ, ναι. Η μαγική λέξη είναι μάτριξ. Δεν ήθελα να ζω τις μέρες που με κύκλωναν, μετρώντας τον ερχομό των γιορτινών ημερών αντίστροφα. Δεν ήθελα να ’μαι στην Αθήνα του 2013 προς 14, θα ‘θελα να ζω στον κόσμο του μάτριξ.

Να μου «φορτώσω» στο σκληρό δίσκο περασμένες γιορτές. Τότε που υπήρχαν ακόμα ανθρώπινες στρωμένες ζωές σε τάξη κι όχι μυριάδες οι οικονομικά κατεστραμμένοι. Να μου δώσω πίσω εικόνες από γιαγιάδες που είχαν κατά τα ομαλά συντάξεις και δεν αντιμετώπιζαν το φάσμα της πείνας, κάνοντας δώρο στα παιδιά των παιδιών τους, πίτες και κουλουράκια, μπορούν κι αλλιώς;

Αδυνατώ να φορέσω τον εαυτό μου σε κάποιο χαρακτήρα, αν έχεις δει κάποια από τις σχετικές ταινίες, θα μπορέσεις ακόμα πιο εύκολα να καταλάβεις ότι δεν είναι ανάγκη να ‘μαι ο Νίο, η Τρίνιτι ή ο Μορφέας στη αποικία ή σκάφος τάδε για να μπορώ να σου ομολογήσω την αλήθεια μου ειλικρινά, λες και μιλάμε οι δυο μας στ’ αλήθεια και μόνο.

Δε χρειάστηκε ευτυχώς να γειωθώ με ηλεκτρονικές συνδέσεις σωματικά, ούτε να μου προσθέσω τσιπάκια. Η ανθρώπινη μνήμη –που πολλοί από μας θεωρούμε αφελώς σα κάτι δεδομένο και δε θα ’πρεπε- παρέχει όλες τις πληροφορίες για τα αναγκαία μας προσωπικά φλας μπακ. Που αφαιρούν από την εικόνα της πόλης σου, την οδό Σταδίου και τα πενιχρά της στολίδια, απέναντι σε βιτρίνες οριστικά κλειστές, που αποπνέουν μονάχα θλίψη, αποστροφή.

Θα γυρίσω πίσω, σε χρόνια που αν δεν πιστεύαμε στον Άι Βασίλη, τουλάχιστον απολαμβάναμε την αίγλη των γιορτών. Τώρα πολλοί, μετρώντας τα κέρματα στις τσέπες τους, αναρωτήθηκαν αν έχουν το αντίτιμο, να πάνε ως την πατρική τους κατοικία, να μοιραστούν, όσα η Ελληνίδα μάνα κατάφερε από απλά προϊόντα να προάγει σε νοστιμιές. Θα θυμηθώ λαμπερές στιγμές της συμπρωτεύουσας όπου περιπλανήθηκα παιδί και μαγευόμουν από τον κόσμο, το κέφι, τη γλυκιά επιθυμία των ανθρώπων να χαρούν και να χαρίσουν δώρα, όχι να αναρωτιούνται με ποιον απίθανο τρόπο, θα τη βγάλουνε καθαρή και αυτόν τον μήνα.

Πίσω θα σκύψω, ως τις παλιές μας σκονισμένες χάρτινες φάτνες, που απομιμούνταν το κουκλοθέατρο και μεις τα παιδιά. Κι όλο χώναμε τη μύτη μας, ώστε να κατέβουν ως χαμηλά τα λαμπάκια του δέντρου, να εκτελέσουμε τη δουλειά του φωτιστή κι ύστερα να χαρούμε το παιδικό απατηλό παραθεατρικό μας όνειρο. Συγχώρεσέ με, αλλά φέτο, μολονότι είχα σπίτι και δουλειά που λέει ο λόγος κι ο κόσμος, ένιωσα δυστυχής. Απαράμιλλα δυστυχής, λες κι ήμουν εγώ ο απελπισμένος και φοβισμένος άστεγος, ο πεινασμένος που στέκεται στα συσσίτια, ή ο μακροχρόνια άνεργος, που δεν βρίσκει ένα κλαρί ελπίδας για να κρατηθεί.

Γιατί στο μάτριξ του δικού μου νου, οι άνθρωποι θα παραμείνουν χορτασμένοι κι απολαμβάνοντες κοινωνική δικαιοσύνη, όχι γονυπετείς επειδή βρέθηκαν χρεωμένοι και με τα στόρια κλειστά, επειδή ίσως κι αυτοί να πίστεψαν σε εξαγοράσιμα πολιτικά προνόμια που όσοι ωφελούνταν, έταζαν από τα πολιτικά τους μπαλκόνια.

Στόλισα που λες, το πραγματικό μου σπίτι κι ένα δέντρο, που φέρει στολίδια-στιγμές που εκκινούν τη μνήμη και φρόντισα να περάσω τις «βρομιάρες μέρες» -που λέει κι ο Τζιμάκος ο Πάνουσης- σε φιλικό κι οικογενειακό κλίμα και πνεύμα κι ως εκεί, όλα καλά. Αλλά λίγες ήταν οι στιγμές που ξέχασα ότι αρκετές δεκάδες χιλιάδες οικογένειες δεν ανάψαν φωτάκια δέντρου, γιατί απλά δεν είχα πρόσβαση στο δίκτυο της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, αυτηνής ντε, που ανήκε στις κοινωφελείς επιχειρήσεις παλιά και τώρα ανασύρει σόμπες και μαγκάλια που καίνε ότι υπάρχει και δεν είναι πια στους ανθρώπους απαραίτητο, μ’ ένα διαμέρισμα να μπουρλοτιάζει έτσι κάθε τόσο, για να μην πλήττουμε σαν καλώς πληροφορημένοι από τα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών θεατές, που παίζουν και κατευθύνουν την ενημέρωση, παπαγάλοι κακόβουλοι ο ένας, τον άλλον.

Κι αυτά, έτσι κι αλλιώς στο δικό τους μάτριξ όχημα περιδιαβαίνουν τις ψηφιακές μας πια συχνότητες, αναμεταδίδουν όσα άλλοι κατευθύνουν, ξερνώντας κάθε τόσο ειδήσεις για πολιτικά ιθύνοντες που ’ναι του γιατρού και του δικαστή, οι ενέργειες κι αποφάσεις τους κι άλλες φορές πάλι για στρατιές κακόβουλων και κακώς εργαζόμενων, ομοσπονδιών ολόκληρων, δε μιλάμε βέβαια για ψίχουλα και μικροσυνδικάτα. Η σύγχρονη πολιτική έτσι κι αλλιώς δε κάνει μικρότητες ασχολούμενη μ’ αυτά: καταργεί οποιαδήποτε πρόσβαση στην εργασία και την αμοιβή, έτσι το τρέχον εθνικό εργατικό δυναμικό, διατάσσεται σε πλήρη αδράνεια, επιτρέπονται μόνο η επιστροφή στο υπό κατάσχεσιν σπίτι του και να παραμείνει εκεί ησύχως, βοηθώντας στη διατήρηση της δημόσιας ειρήνης.

Όχι-όχι: θα παραμείνω στο δικό μου εικονικό χωροχρόνο, για να μπορώ ν’ αντέχω την ανάμνηση ότι κάποτε η ζωή μου συμπεριλάμβανε ανθρώπινα δικαιώματα για μένα και προνόμια πολίτη μιας ευνομούμενης χώρας, όχι ενός φαντάσματος, που αυτομαστιγώνεται και ξεπέφτει όλο και χαμηλότερα, αναδίδοντας τη σαπίλα του καθεστώτος των προηγουμένων ετών, που δεν αφορούσαν κι ούτε αφορούν εσένα και μένα. Λάθος είχαμε διδαχτεί στ’ αλήθεια, ότι οι κακοί στο τέλος τιμωρούνται και καταλήγουν στη φυλακή; Ή άραγε αυτό συμβαίνει ανά φυλές και τάξεις;

Σε μια κοινωνία που πάσχει από τέτοιο έλλειμμα δικαιοσύνης, καταπίνει αμάσητα λίστες υπόπτων καταθετών, θωπεύοντας «σαχλαμαρίτσες» γελοιοποιημένων τοις πάσι πολιτικών κι εκδικείται τον πολίτη της με κάθε τρόπο, αν αυτός τολμήσει να κάνει μια προσπάθεια να στήσει μια όποια δουλειά. Σ’ αυτή τη χώρα έχω μονάχα να μας ευχηθώ, καλή δύναμη, ν’ αντέξουμε στα καινούργια. Ποια καινούργια; Μακάρι, να ’ξερα και γω, μη νομίζεις. Μυστικό θα σου το κρατούσα;

• Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki
http://yannis-filippidis.blogspot.gr
http://www.anemosekdotiki.gr/syggrafeis/pezografia/giannis-filippidis.html