Στην όγδοη σεζόν του Grey’s Anatomy υπάρχει ένα επεισόδιο με τίτλο what if. Εντάξει αν θέλετε και κάτι εγχώριο υπάρχει και το Αν του Παπακαλιάτη. Και πριν από αυτά προϋπάρχουν και άλλες ταινίες και σειρές, επίσης έχουν γραφτεί τραγούδια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί το Χόλυγουντ και η εγχώρια βιομηχανία του θεάματος. Ας γυρίσουμε όμως στην αρχή του κειμένου. Η Μέρεντιθ λοιπόν (η χειρούργος ντε, μα καλά δεν βλέπεις Anatomy;), αναρωτιέται μέσω ονείρου, τι θα γινότανε αν άλλαζε κάτι μικρό που έχει πει ή κάτι πιο μικρό που έχει κάνει .Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της; Θα ήταν χειρούργος; Θα είχε παντρευτεί τον Macdreamy; (εε βάλε να δεις καμιά από τις 10 σεζόν να δεις να καταλάβεις τι λέω). Εντάξει ας το παραδεχτούμε. Την μισή μέρα μας και εμείς την σπαταλάμε στο να σκεφτόμαστε τι θα είχε γίνει «Αν…» Τώρα αν δεν είσαι ο Παπακαλιάτης να γράψεις σενάριο, να το κάνεις ταινία, να τη σκηνοθετήσεις, να πρωταγωνιστήσεις και να σπάσει τα ταμία, τι έχεις καταφέρει; Να χάσεις απλός τον χρόνο σου. What if, λοιπόν;.. What if;… What if;… Από πού ξεκίνησε όλο αυτό το παραλήρημα θα μου πείτε. Από μια απόφαση που μου κόστισε μια δουλειά. Και όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό στις μέρες μας. Τι θα είχε γίνει λοιπόν αν είχα διαλέξει κάτι άλλο; Μπορείς όμως να ξέρεις που θα σε οδηγήσει η κάθε απόφαση που παίρνεις; Φυσικά και όχι.
Για μέρες λοιπόν έφτιαχνα και εγώ σενάρια στο μυαλό μου- τύφλα να ‘χει ο Σπίλμπεργκ- για το τι θα είχε γίνει αν.. Αγχώθηκα, προβληματίστηκα, με έπιασαν αϋπνίες και απάντηση δεν βρήκα. Ώσπου το πήρα απόφαση. Ότι έγινε-έγινε και δεν μπορούσα να το αλλάξω.
Προσωπικά έχω χωρίσει σε δυο κατηγορίες τα αν: τα καθημερινά-αν ήμουν λίγο πιο ψηλή, αν ήμουν 3 κιλά πιο αδύνατη, αν είχα ξεκινήσει πιο νωρίς θα είχα προλάβει το μετρό. Και τα πιο πολύπλοκα- αν είχα λεφτά, αν είχα καλύτερη δουλειά, αν είχα πει όχι. Η πρώτη κατηγορία είναι αυτά που λέμε για να αισθανθούμε καλύτερα, θεωρητικά είναι ακίνδυνη. Η δεύτερη πρέπει να μας προβληματίζει. Είναι αυτή που μας κρατάει πίσω, γιατί το πρόβλημα με το να κάθεσαι να σκέφτεσαι τι θα είχε γίνει αλλιώς δεν είναι μόνο η σπατάλη χρόνου, είναι οι τύψεις που δημιουργούνται και η πεποίθηση του ότι κάναμε κάτι λάθος. Ότι αν είχαμε πάρει την άλλη απόφαση όλα θα ήταν καλύτερα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν ναι, όλα θα ήταν τέλεια. Σε αυτό εδώ όμως ακόμη και αν είχες διαλέξει διαφορετική κατεύθυνση κανείς δεν σου εγγυείται ότι θα είχες κάνει το σωστό. Γιατί τα αν δεν μπορούν να υπολογίσουν τις παραμέτρους μιας απόφασης. Εξάλλου μακροπρόθεσμα μπορεί τα δεδομένα να αλλάξουν και η λάθος απόφαση που πήρες τότε να αποδειχτεί σωστή.
Η ζωή δεν είναι διασταύρωση να πρέπει να διαλέξεις αν θα πας δεξιά ή αριστερά. Υπάρχουν απεριόριστα δρομάκια. Οπότε και τα αν μας δεν θα είναι ποτέ μόνο δυο για κάθε απόφαση που θα τεθεί να πάρουμε. Τις αποφάσεις που παίρνουμε τις λαμβάνουμε υπόψη με τα δεδομένα που έχουμε εκείνη την στιγμή. Μπορεί στο μέλλον να αλλάξουν. Αυτό όμως δεν μπορείς να το προβλέψεις. Σκέψου όμως και πόσο τρομερά βαρετό θα ήταν αυτό. Σε κάθε απόφαση που παίρνεις να υπήρχε μια εφαρμογή και να σου έλεγε αμέσως το αποτέλεσμα της. Είναι σαν να σου πουν το τέλος της ταινίας που αγωνιούσες να δεις. Υπάρχουν πολλοί παράμετροι που τα αν δεν μπορούν να καλύψουν. Γι’ αυτό το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε με αυτή την μικρούλα λέξη που μας προβληματίζει τόσο, είναι να την αγνοούμε.
Ας μην γελιόμαστε. Το αν είναι φαύλος κύκλος. Δεν τελειώνει ποτέ. Και δεν προβλέπεται κιόλας. Μπορεί λοιπόν να μου εξηγήσει κάποιος πως μια τόσο δα μικρή λέξη μας βάζει σε τόσους μπελάδες;
• επικοινωνήστε με την δημιουργό
https://www.facebook.com/stavroula.alats?fref=ts
