«Και της ήρθε στο μυαλό η ιστορία με τον Αγαμέμνονα και την κόρη του την Ιφιγένεια, που είχε μάθει στο σχολείο. Εκείνος δέχτηκε, λέει, να την θυσιάσει για να φυσήξουν οι άνεμοι και να φύγουν τα καράβια των Αχαιών για την Τροία, γιατί πρωτύτερα είχε σκοτώσει το ιερό ελάφι της θεάς Άρτεμης. Πόσο οικεία της φαινόταν εκείνη η ιστορία! Πόσο τη βίωνε καθημερινά! Μόνο που στη δική τους περίπτωση οι Ιφιγένειες ήταν τέσσερις, που η καθεμιά θυσιαζόταν στον δικό της βωμό, μα με το ίδιο μαχαίρι…»
«Ιφιγένειες» τιτλοφορείται η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Χρήστου Φλουρή και κυκλοφορεί από την «Άνεμος Εκδοτική». Μια ειλικρινή, διαφορετική ματιά, γεμάτη θαυμασμό, σεβασμό και τρυφερότητα για όλες εκείνες τις γυναίκες του χθες αλλά και του σήμερα, που σηκώνουν το αταίριαστο για την φύση και την δύναμη τους φορτίο, ακραίων αντρικών συμπεριφορών. Ο Χρήστος Φλουρής τολμά να μιλήσει για τον πόνο που λουφάζει πίσω από τις κλειστές πόρτες μικρών κοινωνιών και την στενότητα των αντιλήψεων που οδηγούσαν και οδηγούν στον βωμό της υποχρέωσης τα πιο αδύναμα μέλη τους. Με πολύ ζωντανούς διαλόγους και μια καλοδουλεμένη ρέουσα γραφή που παρασύρει τον αναγνώστη, χωρίς περιττολογίες και ανούσιες περιστροφές, ξετυλίγει αργά τον μίτο της αφήγησης.
Η πένα του γίνεται χρονομηχανή και μας παρασύρει στις αρχές του εικοστού αιώνα, σε ένα ορεινό χωριουδάκι της Κρήτης. Εκεί συναντούμε την αναστάτωση, την δυσαρέσκεια και τον τρόμο που φέρνει ένα φονικό στις ζωές των ανθρώπων ενός μικρού τόπου. Και όχι οποιουδήποτε, αλλά ενός τόπου που διέπεται από άγραφους νόμους κι απαράβατους θεσμούς όπως η αντεκδίκηση σε περίπτωση προσβολής της τιμής ή φόνου. Η οπτική του συγγραφέα όμως δεν σταματά εκεί, προχωρά πιο πέρα και φωτίζει τις ζωές που καταστρέφονται από ένα τέτοιο γεγονός. Τέσσερις ηρωίδες αναδύονται από το κείμενο, η μία πιο τραγική από την άλλη. Είναι οι Ιφιγένειες, που θυσιάζονται χωρίς να φταίνε και χωρίς κανείς να νοιάζεται για εκείνες.
Είναι αυτές που πρέπει να υποστούν την κατακραυγή και την επίκριση για ένα έγκλημα που ποτέ δεν διέπραξαν. Το Μαριάκι, η γυναίκα του φονευμένου. Η Μαρία η γυναίκα του φονιά. Η φιλία που της έδενε πρέπει να γίνει έχθρα για τα μάτια των άλλων αλλά όχι και για τις καρδιές τους. Η Ερωφίλη, η μεγάλη κόρη του Σήφη, που πρέπει με έναν εξαναγκαστικό, κίβδηλο εξαρχής γάμο, να σβήσει την κατάρα των αντιποίνων. Και τέλος η Αρετή, που αν και δεν κατάλαβε τίποτα απ’ όσα έλαβαν χώρα γιατί ήταν νήπιο, θα πληρώσει το τίμημα που της αναλογεί, μεγαλώνοντας με την «ρετσινιά» της κόρης του φονιά. Να ’τες επί σκηνής, κοιτάζουν θαρρετά στα μάτια τους θεατές τους και ρωτούν “Γιατί;”. Δεν μας αφήνουν περιθώρια να κοιτάξουμε δήθεν αδιάφορα κάπου αλλού και να τις αγνοήσουμε.
Κάθε μια αφηγείται την ιστορία της, μας κάνει κοινωνούς του δράματος της. Κάποια λυγά και κάποια στέκεται, κάποια αποδέχεται στωικά την μοίρα της κι άλλη επαναστατεί, κάποια μνησικακεί κι άλλη συγχωρεί, κάποια νικά στο τέλος και κάποια ηττάται οικτρά προδομένη από την ζωή και την αγάπη. Όλες τους όμως με τον τρόπο τους, ξεγυμνώνουν ένα σαθρό, παράλογο απ’ την βάση του καθεστώς, καταφέρνοντας του γερό χτύπημα με την αλήθεια και την αξιοπρέπεια τους. Από την πρώτη εκείνη Ιφιγένεια, ως τις σημερινές, καθημερινές, γενναίες Ιφιγένειες, ένα δίλημμα δεσπόζει στην σκέψη τους, να παραιτηθούν ή να διεκδικήσουν το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης και αυτοδιάθεσης. Ένα πραγματικά καλογραμμένο βιβλίο, οι «Ιφιγένειες» του Χρήστου Φλουρή, μας αφυπνίζουν και μας ωθούν να ανατρέψουμε στερεότυπα κατάλοιπα ενός πικρού παρελθόντος.
Σχετικοί σύνδεσμοι:
