• γράφει ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης
«Σε μια χώρα που η σύγκριση του παρόντος με το παρελθόν κυριαρχεί τυραννικά στην καθημερινότητα, η παράσταση αποδομεί την αλήθεια της συλλογικής μνήμης. Tα τρία τελευταία χρόνια έννοιες με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές μοιάζουν να μετασχηματίζονται μπροστά στα μάτια μας. Ποια είναι η λύση για να αποφύγουμε το σοκ και να αντισταθούμε; Ποιος είναι ο τρόπος για να αντέξουμε την πραγματικότητα;»
Στη μαγική αυλή του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων «Φοίβος Ανωγειανάκης» στην καρδιά του κέντρου της πόλης και κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, η εξαιρετική Μάνια Παπαδημητρίου με όχημα ένα μοναδικά επιλεγμένο ρεπερτόριο και ακαταμάχητο όπλο της τα δικά της εμβόλιμα κείμενα, μας πήρε από το χέρι και μας ταξίδεψε ως εκεί που επιθυμούσε ενδόμυχα, ο καθένας από μας: ως τις πιο εσωτερικές θετικές μας μνήμες, εικόνες και σκέψεις.
Με αρωγό τον Άρη Γραικούση στο πιάνο και στο τραγούδι, η πολυτάλαντη πρωταγωνίστρια και σκηνοθέτης του θεάτρου μας, ξεδίπλωσε το δικό της θεατρικό έργο, μια παράσταση πλημμυρισμένη από απρόβλεπτα –άλλοτε αγαπημένα κι άλλες φορές πάλι πρωτάκουστα θαρρείς στ’ αυτιά μας- τραγούδια, που οι ρίζες κι οι συνθέτες τους, αγγίζουν τις απαρχές του προηγούμενου αιώνα, τις επιρροές, τις σκέψεις, τα ταμπού των καιρών τους, τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τότε παλιά, οι άνθρωποι τον κόσμο.
Σιγοτραγουδώντας πλάι από τους θεατές πέρασε για ν’ ανέβει στη σκηνή κι η παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι της. Με τόλμη να δηλώνει εξαρχής, ότι είναι άλλο όπλο η μνήμη κι άλλο το νόστος+άλγος που παράγουν πίκρα και διαθέσεις ονειρικά χαμένης επαναφοράς σ’ όσα από δεκαετίες έχουμε οριστικά απολέσει, η Μάνια με τη γνωστή τοις πάσι σκηνική της τόλμη, ξεπέρασε αμέσως το σκόπελο της εύκολης συγκίνησης.
Γιατί μια βραδιά σα τη χτεσινή, σταθήκαμε σε πολλούς σύντομους αλλά μεγαλειώδεις σταθμούς, περάσαμε από την οπερέτα και τον Αττίκ στο Μάνο Χατζιδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον πρόωρα χαμένο Δημήτρη Λάγιο ή τη Λιλιπούπολη και τη Λένα Πλάτωνος. Και μ’ εμβόλιμα άλλοτε κείμενα κι άλλοτε στιχοπλόκα παιχνίδια, θέλησε η Μάνια να μας καταδείξει μια άλλη οπτική για τα πράγματα: αυτήν, των ανθρώπων που δεν αναπολούν τα παλιά για να εκτονωθούν μέσα από τα σαθρά δίχτυα της στιγμιαίας αυτοσυγκίνησης, αλλά την άλλη· αυτήν όσων επιμένουν να επιστρέφουν στο παρελθόν, αξιοποιώντας τη μνήμη σαν όχημα ομαλής μετάβασης στο παρόν και το μέλλον μας. Εκεί άλλωστε δεν ανήκει ο καθένας από μας με το δικό του άλφα ή βήτα τρόπο;
Η παράσταση θα ταξιδέψει σε επιλεγμένες πόλεις και χώρους σ’ όλη την Ελλάδα. Αν βρεθεί σημείο-σταθμός προσβάσιμος σε σας, μη στερήσετε με τίποτα στον εαυτό και στους αγαπημένους σας, την ευκαιρία ενός τέτοιου ταξιδιού.
