Το ψωμί. Αφράτο και ξεροψημένο. Ολόγυρα απλωμένο το πουδρένιο αλεύρι, κορνίζα του επάνω στην εβένινη γυαλάδα του παλιού, σκούρου τραπεζιού.
Το νερό. Κρυστάλλινο και με εσωτερική κίνηση. Με φόντο τον ήλιο να διαθλάται επάνω στην καμπυλότητα της διάφανης και γεμάτης φως κανάτας.
Το κρασί. Βελούδινο, στέρεα υγρό και με μυστικά. Μέσα στην υποσχόμενη ευφροσύνη του χρώματός του, ένας αέρας οσιότητας ρυτιδώνει τη γεμάτη συστολή επιφάνεια.
Το άνθος. Αρωματισμένο από μέσα και μέσα από την παραφορά της γης. Σέρνει τον πυρήνα πάνω σ’ ένα ξέφωτο και με απροκάλυπτη αφέλεια μεθά τη διαφάνεια της ουδετερότητας. Το άνθος έχει δύναμη.
Το άγγιγμα. Μουδιασμένο μουδιάζει, ενώ μειδιά. Γδέρνει το απέξω που εκτινάσσεται για λίγο σε χιλιάδες πολύχρωμα πυροτεχνήματα. Το άγγιγμα γδέρνει ανοίγοντας τον κόσμο να δεις. Το τσόφλι σπάει για να χυθεί το ζεστό εσωτερικό.
Η μυρωδιά. Αμέτρητες εικόνες σε κάθε μόριο. Η παιδική ηλικία πιάνει έναν τζίτζικα, τον χώνει σ’ ένα κουτί. Ο αέρας μυρίζει έκσταση. Ένα δάκρυ σαν κρύσταλλο διαλύει τη λεία κρούστα. Η δύναμη της μυρωδιάς ισούται με θησαυρό.
Η παραφορά. Εκτίναξη εγκεφαλικών μορίων στον άνεμο, και το δέρμα χαίρεται. Οι λέξεις ενισχύονται από πολλά σύμφωνα γρρρρρ και ξου. Η παραφορά ξέρει, είναι ένδειξη ότι μπορεί να πάει παραπέρα, στο άγνωστο. Το πού είναι πάντα σχετικό εξάλλου.
Η αλμύρα. Γλείφεις το δέρμα με ευλάβεια. Κολλημένη επάνω η φύση κι εσύ Θεός που ξέρει ν’ αγαπά. Η αύρα του σώματός σου, η θάλασσα που δε λέει να σ’ αφήσει. Η γλώσσα συνεχίζει να δουλεύει, δεν υπάρχει ντροπή, είσαι απορροφημένος να καταπίνεις το περίγραμμά σου.
Ο ήλιος. Η ζέστη των κόκαλων μαζί με τη ζωή που μένει να ξεπλένεται πάνω σ’ ένα βράχο. Η ευφορία είναι πορτοκαλί, στρογγυλή και καίει. Τις νύχτες αργά ακόμη σε καίει, η επιφάνεια έχει εγκαταλειφθεί, η φωτιά χτύπησε μεδούλι.
Η σιωπή. Γεμάτη μυρωδικά και ξυλαράκια κανέλας. Συμπυκνωμένη μπορεί να σώσει μια ευαίσθητη ισορροπία. Η σιωπή που βιώνεται σαν χαρά ύπαρξης μπορεί να γεννήσει ζωή, ενώ πρώτα σε μαθαίνει πού κατοικεί η ψυχή σου.
Η νύχτα. Τι γλυκιά αγκαλιά, τι φόντο μαγικό για την ταινία σου. Κι εσύ πάντα μοναδικός κομπάρσος και πρωταγωνιστής, μα η μαγεία κατοικεί τη νύχτα, σπαταλιέται μέσα στα τριχωτά τοιχώματα της μήτρας της, ενώ μοιάζει με θεά 8 κεφαλιών και 16 αιδοίων.
Ο άνεμος. Πάνω στο δέρμα φυσάει το όλο, το απτό, το ποθητό. Γεννάει σπόρους, θρέφει ζωή και καταστρέφει το αρυτίδωτο. Ο άνεμος έχει μέσα του και ήλιο και νύχτα κι εκείνο το ανθρώπινο, το τρυφερό, που κλαίει.
Το γέλιο. Δυνατός και γάργαρος φύλακας μιας παιδικότητας που πασχίζει να διατηρηθεί πάνω σε αιχμηρά σύρματα με αιμάτινα πανιά. Το γέλιο είναι ο πολεμιστής της καρδιάς, σοκάρει, παγώνει, εξημερώνει όσο τίποτα άλλο, ούτε καν μέταλλο. Αγνοείται η μαγεία του κι αυτό το τεράστιο μυστικό μοιάζει βαρύ στους τρυφερούς του ώμους. Μα είναι ίδιο ζωή, ψιθυρίζουν όσοι ξέρουν.
