La vie en rose
Voilà le portrait sans retouche de l’ homme auquel j’ appartiens
Η νύχτα προχωρά…
Ο δείχτης του ρολογιού στον απέναντι τοίχο σού φανερώνει κάτι παραπάνω από μεσάνυχτα, ενώ το λευκό, αγαπημένο σου κάποτε, κρασί έχει πια ζεσταθεί στο ποτήρι. Κι όμως, δε νοιάζεσαι… πίνεις γουλιά-γουλιά, κι ας αφήνει μια γεύση στυφή πάνω στα ξεραμένα σου χείλη. Ίσως να ’ναι η προσμονή, λες, που φυλά μέσα του, μια προσμονή –τάχα;- χιμαιρική… να εξαχνώσει τη μοναξιά… αυτή που εσύ τόσο επίμονα ζητάς, αυτή που εσύ αφορίζεις κάθε μα κάθε στιγμή.
Χαμογελάς… Την ξέρεις τούτη τη νύχτα, σωστά; Την ξέρεις καλά, καθώς ανάβεις ένα ακόμα στριφτό και τ’ αφήνεις να σπαρταρά τρομαγμένο πότε στο στόμα, τα δάχτυλα και πότε πλάι σου, σε κείνο το πνιγμένο μ’ αποτσίγαρα τασάκι.
Κι είναι ο νους σου -κι ο νους μου- σκοτεινός, που δραπετεύει γι’ αλλού, μια τέτοια ώρα… σ’ ένα όνειρο κάπου, σε μια άφευκτη, άφεγγη πλέον, αγκαλιά, όσο το ίδιο, πάντα το ίδιο, τραγούδι βάζεις να παίζει εσύ –όπως κι εγώ, άλλωστε-, παραδέξου το… ξανά και ξανά… μ’ ένα κλικ στο YouTube.
Κλείνεις τα μάτια στο ημίφως κι ακούς…
Άκου! Η κάμαρα μου κι απόψε παίζει σ’ ένα δικό της ρυθμό, που τον βαστά σφιχτά κάποιος ματαιωμένος Δεκέμβρης, σ’ ένα ρυθμό μουσκεμένο από αλλοτινή εποχή, από μια Ρόδινη, ίσως να σου έλεγα ειρωνικά, Ζωή –καταλαβαίνεις;
Και πάμε πίσω –μ’ ακούς;-, εκεί… στο 1945, όταν η Édith Giovanna Gassion ή Môme Piaf, ως Édith Piaf πια, έπιασε να γράψει τους πρωτόλειους στίχους της σε μια μελωδία, που ’χε κρύψει βαθιά πολύ μες στην καρδιά. Και με ποιες νότες να την δήλωνε, άραγε, στο παρθένο της κείνο χαρτί; Αφού… είχε σταθεί μελανός ο ουρανός γι’ αυτό το Σπουργίτι, προτού καν φτερουγίσει –πες μου, θυμάσαι;
Στη φτώχεια, το πορνείο, το τσίρκο, τους δρόμους είχε διεκδικήσει απ’ τα μικράτα του τιτιβίζοντας μια ζωή… τη ζωή του… κι ας του απέμεινε ως το τέλος μισή. Γιατί έτσι συνέχισε να είναι πάντα ο ουρανός του –το ξέρεις-, όλος απόρριψη, εξάρτηση και πόνο… ένας ουρανός γεμάτος πάθη, αρρώστια, συντριβή και… θάνατο.
Μα… ονειρεύτηκε κάποτε -σε μια χαρτοπετσέτα να ’ταν;- τον πρώτο –όποιον- έρωτα η Édith, κείνον που το ’χε να ζήσει αργότερα, απόλυτο και παντοτινό, στην αγκαλιά του Marcel… για λίγο μόνο.
«Σαν με παίρνει στα χέρια και μου σιγομιλά, εγώ βλέπω τα πράγματα στα ροζ», μονολογεί, κι αλλάζουν τα «πράγματα» με τη «ζωή», δίνοντας τούτο το -αδιόρατα θλιβερό για μένα- τραγούδι… «La vie en rose». –Ακούς;- «Μου λέει λόγια αγάπης, λόγια της κάθε μέρας κι αυτό είναι το… Κάτι», αφού «μπήκε στην καρδιά, κομμάτι ευτυχίας που… ξέρω την αιτία. Είναι Κείνος για μένα κι εγώ Κείνου πια στη ζωή, μου το ’πε, τ’ ορκίστηκε, για μια ζωή…», κι αλήθεια, «απ’ την στιγμή που τον γνώρισα, νιώθω στα στήθη μου μέσα την καρδιά να χτυπά…».
Κι οι λέξεις της, έπειτα, ντύθηκαν με μουσική, χάρη στην Marguerite Monnot και τον Louiguy (Louis Guglielmi) -θυμάσαι;-, μοναδικό συνθέτη της επίσημα τελικά.
Η Édith, όμως, αγνόησε για λίγο τη Ρόδινη Ζωή της… την φοβήθηκε -λες;-… και την κράτησε σ’ ένα συρτάρι ασφαλή ως το 1946, που την πρόβαλε δειλά σε μια κάποια σκηνή του Παρισιού. Κι ένα χρόνο μόλις μετά, ηχογραφώντας την στο στούντιο, κίνησε η ίδια η γυναίκα πια ν’ αγναντέψει από ψηλά δοξασμένη τον κόσμο της. Το 1950 την ζέστανε στο άλμπουμ της «Chansons parisiennes» και στο εξής την φώλιαζε τρυφερά –θυμήσου!- ανάμεσα σε κείνες, τις πιο μεγάλες επιτυχίες, σαν τα «Milord», «Padam padam» και «Je ne regrette rien». Και ειλικρινά –άκου!-, αναθαρρεμένη απ’ αυτήν έγραψε περίπου ογδόντα τραγούδια σ’ όλο το πολύβροχο κατά τ’ άλλα ταξίδι της.
Κι έκτοτε… το «La vie en rose» ξεχώρισε –το ξέρεις- κι ερμηνεύτηκε από πολλούς, για ν’ αγγίξει το 1998 και το περίφημο Grammy Hall of Fame Award, ενώ κάμποσες στα χρόνια στάθηκαν κι οι ταινίες που συντρόφεψε, δίχως πάντα να εξιστορούν τις πιο ροδαλές ιστορίες. Να! «La vie en rose» είναι κι ο αγγλικός τίτλος του «La môme», ενός γαλλόφωνου φιλμ για τη ζωή της Édith, μια… «Ζωή σαν τριαντάφυλλο», όπως, ίσως, σου πουν –θα πιστέψεις;
Μα… σωπαίνεις… πάλι σωπαίνεις –γιατί; Οι δείχτες του ρολογιού σού μοιάζουν να σ’ έχουν ξεχάσει, αλλά εσύ επιμένεις, όλο μένεις να τους κοιτάς. Μετανιώνεις… Ποτέ δε μίλησες –θυμάσαι;-… πάντα σώπαινες σε Κείνον, πρόσμενες για Κείνον –γιατί;-, «τον άνδρα που ανήκες».
Οι στίχοι κι οι νότες, η ζωή της Édith κι η δική σου –η δική μου ζωή- στροβιλίζονται στο μυαλό. Η μουσική έχει πια πάψει στη μοναξιά κι όμως… εσύ –όπως κι εγώ- τώρα ψελλίζεις λόγια αμάρτυρα, προσευχή, μπρος στο βλέμμα, το γέλιο… στη μορφή που σου λείπει. Τραγουδάς τούτη τη νύχτα –μ’ ακούς;- τον όποιον όρκο του ανάκουστο σε μια αόριστη αγαπημένη, «“c’ est toi pour moi, moi pour toi”, il me l’ a dit, l’ a juré, pour la vie», –να ‘σουν τάχα εσύ;- ελπίζεις… συνεχίζεις να ελπίζεις… δακρύζεις –μη!
Σκουπίζεις τα μάτια στα κρυφά και κοιτάς…
Δες! Η κάμαρά μου απόψε έχει πνιγεί στον καπνό, όσο το μισοτελειωμένο τσιγάρο, το νιώθω, καίει στα δάχτυλά μου. Στο ποτήρι μού ‘χει μείνει μια τελευταία γουλιά και δυο ρόδινες ανταύγειες ν’ αντιφέγγουν απ’ την κουρτίνα… είναι εκεί χαμηλά -τις βλέπεις;-, σ’ ένα υπόγειο –σου κρύβονται- κάποιου πρώιμου, παρελθόντος.
Κι αναρωτιέμαι -ρωτώ κι εσένα-, αναρωτιέμαι συχνά μια τέτοια ώρα… να ’ναι ο έρωτας τριαντάφυλλο τελικά, καθώς κλείνει στα πέταλα τα πιο άξενα αγκάθια; -Πώς;- Αλήθεια… όλο –νομίζεις- τον αγγίζεις, τον μυρίζεις, τον γεύεσαι… υποκύπτεις στην ομορφιά του, μα… όλο έχει ένα τρόπο να σε τρυπάει, να σε ματώνει, να σε πονά… πάντα γλυκά, καθαρά… με μια Ρόδινη Ζωή –καταλαβαίνεις;
Σκέψου το, σκέψου, μη βιαστείς να μου αποκριθείς. Βλέπεις… δεν ξέρω ακόμα αν θέλω να μάθω τον κόσμο σου. Ονειρεύομαι μονάχα, το προσπαθώ –συγγνώμη… και τώρα θα σου πω «καληνύχτα».
• Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/christinaavgerinou?fref=ts
