Μου μίλαγαν κοινοί γνωστοί με τα καλύτερα επίθετα. Ότι είναι αγωνιστάκι λαμπερό κι αδάμαστη ακριβή φωνή. Αλλά εγώ, τη γνώριζα μονάχα σα βιντεοκλίπ, να τρέχει ν’ αγκαλιάσει τη Χαρούλα, που ανέλαβε να κάνει την παραγωγή στον έναν από τους δύο προσωπικούς της δίσκους, τα «Κρύσταλλα κόκκινα φιλιά» («Τατουάζ» ονομάζεται ο άλλος). Κάτι είδε η Αλεξίου κατά τα προφανή, σ’ αυτό το εύπλαστο κορίτσι, που δε γνώριζε πιο πριν, αλλά είχε φτιαχτεί να ξεχωρίσει.
Επωφελήθηκα λοιπόν την ευκαιρία να τη δω προσωπικά για μια συζήτηση. Και καταφύγαμε νωρίς μία Τετάρτη μεσημέρι ως το «Black duck» και μείναμε ως αργά συνομιλώντας χαλαρά, έτσι όπως ξέραμε να κάνουμε, ερχόμενοι από βόρεια οι δυο μας. Δύσκολο είναι ν’ απομαγνητοφωνείς Παπαδοπούλου, είναι τόσα τα γέλια και τ’ απρόοπτα, που αν με ρωτήσεις, μέρες μετά για τη ζωή –όχι μονάχα την Παπαδοπούλου, αλλά και τη δική μας αυτή καθ’ αυτή- θα πω, ότι ένα μεσημέρι, πλάι σε ένα τέτοιο λαμπερό κορίτσι, κάτι σου κάνει: Ξεχνάς αριθμάκια και λογαριασμούς της κάθε μέρας, φεύγεις καινούργιος κι είχες καιρό. Η δεύτερή μας επαφή ήταν στο Νueva Trova πλάι στον Νεοκλή Νεοφυτίδη, όπου ολοκλήρωσαν μια πρώτη σειρά από εμφανίσεις.
Τι λες Ζωή μου; Πάμε REC;
• Αν η μνήμη σου, ταξιδεύει στην παιδική σου ηλικία ποιες είναι οι πρώτες λέξεις, που επιστρέφουν από το παρελθόν;
-Μαμά, μπαμπάς, μουσική, αγκαλιά…
• Έχεις βάσιμες υποψίες, ότι το μέλλον θα ‘ναι φωτεινότερο από το παρελθόν; Τι σε κάνει να ελπίζεις ακόμα;
-Ευτυχώς, ναι. Ονειρεύομαι ειν’ η αλήθεια, δε μπορώ να ζήσω την πραγματικότητα, έτσι όπως είναι. Ακόμα και τώρα, που κατέβαινα στο κέντρο με το λεωφορείο, που ήτανε γεμάτο από κόσμο, αυτό έβλεπα: ανθρώπους κατηφείς, χαμένους. Θέλω να λέω, «δε μπορεί, κάτι καλύτερο θα υπάρχει για μετά».
• Φοβάσαι το μέλλον; Την Αθήνα του 2011, το αύριο, φοβάσαι ότι η ζωή μας θα χειροτερέψει;
-Δε φοβάμαι, γιατί ονειρεύομαι πάρα πολύ και συνεχίζω να ελπίζω. Πιστεύω ότι θ’ αλλάξουν τα πράγματα. Λυπάμαι, στεναχωριέμαι, απογοητεύομαι. Αλλά κάτι μαγικό συμβαίνει πάντα μέσα μου, λες και κάτι με ανατροφοδοτεί. Και μ’ ένα τρόπο, νομίζω πως το περνάω στους πολύ δικούς μου ανθρώπους.
• Όταν είσαι στη σκηνή, χρειάζεται να ‘σαι σε συνεχή αρμονία με την ορχήστρα. Στην πραγματική ζωή, συμβαίνει αυτό; Ακούς το ίδιο σωστά; Αφουγκράζεσαι την πραγματικότητα;
-Ακούω τους γύρω μου, έχω ανάγκη να μαθαίνω πράγματα. Η γνώση, είναι μια διαδικασία, που κρατάει σ’ όλη μας τη ζωή. Είναι ανάγκη μου η μάθηση, είτε σπουδή μου είναι οι άνθρωποι, είτε η ίδια η μουσική σαν ενασχόληση.
• Εν τω μεταξύ, έχει μεγάλη πλάκα: απ’ τη στιγμή, που ανοίξαμε κασετόφωνο, επαναλαμβάνουμε συνέχεια τη λέξη «ζωή». (Η Ζωή γελάει εγκάρδια).
H πολιτική μας απογοητεύει. Η τηλεόραση σαχλαμαρίζει αθεράπευτα. Τι σε κάνει να πλήττεις; Και τι σε κάνει να θυμώνεις;
-Ο συνδυασμός τους. (Γελάμε ξανά).
Εγώ την έχω κλείσει την τηλεόραση. Γιατί συνέβαινε παλιότερα να μας τραβάει την προσοχή, μάλλον δεν άξιζε. Ζει στην παλιά της εποχή, δε σε βάζει σε καμιά διαδικασία, να σκεφτείς, να δράσεις ή να οδηγηθείς σε διαδρομές, μακριά της.
• Ζεις στο κέντρο της Αθήνας. Την αγαπάς αυτή την πόλη; Είσαι βόρειο παιδί εσύ.
-Την αγάπησα την Αθήνα, με το που πάτησα το πόδι μου, εδώ. Δεν είχα το σύνδρομο ημών των βορείων. Τότε, ζούσα κοντά στους συγγενείς μου, ίσως έτσι ένιωθα κι αλλιώς. Είχα κατέβει θυμάμαι καλοκαίρι, για τη σειρά συναυλιών με το Δημήτρη το Μητροπάνο και δεν είχα καθαρή εικόνα. Αλλά όταν χειμώνιασε κι άρχισα να τριγυρίζω στους δρόμους της, μ’ άρεσε πάρα πολύ το κέντρο, ξεκινούσα το πρωί κι επέστρεφα αργά το βράδυ καμιά φορά. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα, δεν έχω φτάσει στο σημείο να φοβάμαι, ωστόσο η πόλη διαφοροποιείται συνεχώς όχι απαραίτητα προς το καλύτερο.
• Το βρόμικο ή το σκοτεινό κομμάτι αυτής της πόλης, σου προκαλεί το ενδιαφέρον; Τι βρίσκεις, ότι θα μπορούσε να βγει από τη γενική εικόνα;
-Θεωρώ ότι θα ‘πρεπε να υπάρχει περισσότερη ισορροπία, φοβάμαι πως έχει χαθεί το μέτρο.
• Ξυπνάς το πρωί;
-Εγώ ξυπνάω πολύ νωρίς, είμαι παιδί της ημέρας, γύρω στις οχτώ ή τις οκτώμισι. Μ’ αρέσει πάρα πολύ το φως του ήλιου, άσχετα αν χρειάζεται να τραγουδάω τη νύχτα.
• Πως περνάς στον ελεύθερο χρόνο σου; Διαβάζεις βιβλία;
-Βέβαια, τον τελευταίο καιρό μάλιστα, διαβάζω και βιβλία ψυχολογίας, το ‘χω ανάγκη. Μ’ ό,τι έχει να κάνει με την αυτοβελτίωση, μ’ αφορά. Με βοηθάει σε στιγμές δύσκολες, ανατρέχω σε πράγματα, που έχω διαβάσει στο παρελθόν, βρίσκω λύσεις.
• Διαδίκτυο, χρησιμοποιείς; Με τι κατεύθυνση.
-Διαδίκτυο, ναι πολύ. Αναζητάω τα πάντα, μ’ αρέσει η επικοινωνία που αναπτύσσεται, αλλά δεν είναι και το πιο αγαπημένο μου κομμάτι του.
• Με τους φίλους σου επικοινωνείς τακτικά, σαν άνθρωπος;
-Μιλάω πολύ με τους φίλους μου, πολύ όμως. Έχω ανάγκη από την παρέα τους. Όσο μεγαλώνω, γίνομαι όλο και πιο επιλεκτική, πιο αυστηρή, πιο κάθετη. Όταν ένας άνθρωπος αποδειχθεί, πως δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν, απομακρύνομαι. Η επαφή κι η σκέψη του, δε μου κάνει καλό.
• Σα γνήσιο καλλιτεχνικό πλάσμα, αισθάνεσαι καθόλου καταθλιπτική;
-Πολύ! Συμβαίνει αρκετά συχνά να αισθάνομαι έτσι, όχι ακριβώς καταθλιπτική, μελαγχολική όμως, ναι. Δεν ξέρω κι αν μου αρέσει να ‘μαι χαρούμενη πολύ συχνά, δε μου γίνεται εμμονή η γελαστή πλευρά μου.
• Πετάς και μια Αλεξίου ας πούμε, στα πιο δραματικά της σαν εμένα, ναι;
-Ίσως να το θέλω, ναι. Χαίρομαι ν’ ακούω βαριά πράγματα, μέχρι και να κλαίω μ’ αρέσει, βρίσκω ότι με ξαλαφρώνει, το χρειάζομαι. Δε λένε, ότι έχει και το πένθος το δοξαστικό του κομμάτι; Και το δράμα, είναι συχνά γοητευτικό.
• Είσαι μόνη σου αυτή την περίοδο; (Γνέφει άμεσα κι αρνητικά). Αυτό είναι μεσημεριανό! (Ξεκαρδίζεται). Ερωτεύεσαι επιφανειακά ή στα πρόχειρα, όπως συμβεί;
-Απερίφραστα, όχι. Αισθάνομαι αγάπη για τον άλλον, από την αρχή. Αγάπη, που εμπεριέχει κι ευθύνη. Κι είμαι ήρεμη τότε, την αναζητώ αυτή τη γαλήνη. Δεν αντέχω έτσι κι αλλιώς, τα πολλά δράματα και τις εντάσεις. Πάντα έτρεχα πίσω απ’ αυτά, τώρα πια δε θέλω, ίσως μεγάλωσα. Θέλω να ζω σ’ ένα όμορφο σπίτι συντροφευμένη, με αγάπη.
• Η ζωή σου έχει ξετυλιχτεί όμορφα ως τώρα, μαγικά, τουλάχιστον κατά τα φανερά. Πολύς κόσμος θα τη ζήλευε, τουλάχιστον όσοι δε γνωρίζουν την εσωτερική της πλευρά, τον αγώνα, την προσπάθεια, τα βασανάκια. Εσύ έχεις αισθανθεί τυχερή;
-Ναι, αλλά συνεχίζω να δουλεύω, αυτό κάνω πάντα. Κι έχω προσπαθήσει πολύ για καθετί, πιστεύω ότι εμείς τελικά, ορίζουμε την τύχη μας, εμείς της δίνουμε κατεύθυνση. Ένιωσα πολλές φορές ευνοημένη. Αλλά έχω συναντήσει και πολύ σκληρά εμπόδια.
• Σαλλονίκη και Ρασούλης, Μητροπάνος κι Αλεξίου;
-Ξεκίνησα απ’ το «Πλατό» στη Θεσσαλονίκη, μετά από οντισιόν και στη μέση της σεζόν, ήρθε μαζί μας ο αξέχαστος Μανώλης ο Ρασούλης. Κι επέλεξε εμένα από το νεανικό σχήμα για να τραγουδήσω μαζί του. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος, που με ξεχώρισε. Ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι από τους πιο ειλικρινείς κι αληθινούς ανθρώπους σ’ αυτό το χώρο, πολύ μεγάλη καρδιά. Πέρασα πραγματικά καλά μαζί του, με βοήθησε πολύ. Με τη Χαρούλα η σχέση μας αναπτύχθηκε μαγικά και πολύπλευρα. Με είδε τυχαία, ερχόμενη ν’ ακούσει εκείνον, έτσι γνωριστήκαμε.
• Ένιωσες ποτέ, ότι η Χαρούλα η Αλεξίου είναι ένα πρόσωπο, που κάνει παράλληλα τα πάντα; Είναι δηλαδή ταυτόχρονα ένας άνθρωπος που ζει, ονειρεύεται, σχεδιάζει, προχωράει σε δίσκο, κάνει παραγωγή, γράφει στίχους. Δεν κλίνει προς τα δω μονάχα ή προς τα κει, είναι η ίδια ολόκληρο το μοιρογνωμόνιο, καθαρό και στρογγυλό, όλο το project του ελληνικού τραγουδιού από μόνη της.
-Και λειτουργεί πάντα, ως μαθήτρια η ίδια, είναι το φοβερότερο. Ήτανε μαγικό να τη βλέπεις. Ένας άνθρωπος, που δεν θα ‘χε λογικά ανάγκη ν’ ασχολείται με τίποτε κι όμως, είχε το νου της σε καθετί.
• Αυτό, δε είναι που σε κρατάει και πάντα επίκαιρη, έτοιμη, προετοιμασμένη και συμβατή με την επόμενη εποχή;
-Ασχολείται πολύ εκείνη ναι, και τα φέρνει όλα σε πέρας με αγάπη, μεράκι και τις καλύτερες ιδέες. Έτσι μονάχα προχωράς στο στάδιο του μετά.
• Γύρνα πίσω στην παιδική σου ηλικία και σκέψου: πότε ήταν η πρώτη φορά, που σχηματίστηκε μέσα σου η ιδέα, ν’ ασχοληθείς με τη μουσική και το τραγούδι;
-Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια σκέψη! Συνέβη στα γυμνασιακά χρόνια, να ‘χω ένα τέτοιο όνειρο, αλλά πάλι χωρίς καμία προσδοκία.
Άκουγα Κάνα, Καλημέρη, Καζαντζή. Έκλεινε όμως όλη αυτή η σχολή της Θεσσαλονίκης, ολοκλήρωνε ένας κύκλος. Παράλληλα άκουγα και πολύ ξένο τραγούδι. Από Whitney Houston και Michael Jackson, μέχρι τζαζ μουσική, πολλά πράγματα. Κι είχα πολλές επιρροές από την οικογένεια. Κρήτη, Σμύρνη, Πόντο.
• Δώσε μου μ’ ένα συσχετισμό σε πρόσωπα και τόπους, να καταλάβω.
-Η μητέρα μου είναι Κρητικιά, ο πατέρας μου Πόντιος, οι ρίζες έφταναν ως τη Σαμψούντα. Η γιαγιά μου όμως, ήταν Σμυρνιά. Στο σπίτι φαντάσου, ότι ακούγαμε πολλά απ’ τους τόπους καταγωγής των γονιών μου. Ο μπαμπάς μου ήθελε πάντα να μάθω να τραγουδάω ποντιακά τραγούδια κι έχω μάθει και πολλά…
• Χιούμορ έχεις; Το κινητοποιείς καθημερινά; Γελάς φανερά ή το κρατάς σα σκέψη μέσα σου;
-Μα, μπορούμε να ζούμε χωρίς χιούμορ; Γελάω πολύ. Κι εξωτερικά εκφράζομαι, αλλά γελάω, ακόμα και χωρίς να το μοιράζομαι. Επίσης μιλάω κι όταν είμαι μόνη μου (Γελάμε). Αυτό, όσο μεγαλώνω εντείνεται… (Γελάμε πάλι). Το ‘βλεπα στη μητέρα μου όταν ήμουν μικρή.
• Πιάνεις δηλαδή κουβέντα με τ’ αντικείμενα ή τον τοίχο;
-Με τον τοίχο, στην κουζίνα ή όταν είμαι στο μπαλκόνι, με την ανοιχτή τηλεόραση πολλές φορές, αντιδρώ, βρίζω. Έχω θέματα…
• Ποια είναι η δημοφιλέστερη κατηγορία στο ρεπερτόριό σου, εκεί;
-Τώρα τελευταία, οι πολιτικοί.
• Πόσο είναι δύσκολο για έναν καλλιτέχνη με όνειρα, να προχωρήσει, να κάνει δισκογραφία σε μια δύσκολη για όλα, χρονιά σα το 2011; Υπάρχουν καλοί μουσικοί στην Ελλάδα; Δημιουργούμε μουσική καινούργια;
-Νιώθω ότι υπάρχει μια θολούρα, μια σύγχυση, ένα μπέρδεμα. Υπάρχουν πολλοί κι άξιοι καλοί μουσικοί, πιστεύω σε όλους μας, τρέχει νέα γενιά μπροστά. Μας δυσκολεύει η ανάγκη που ‘χουμε στην Ελλάδα, να τοποθετούμε σε καλούπια. Και εννοώ, όποιον νέο καλλιτέχνη βγαίνει. Γιατί αυτό, δημιουργεί τεράστιο άγχος στα καινούργια παιδιά, που μπορεί να έχουν πολλαπλά ακούσματα, που θέλουν να προσδιορίσουν τη φωνή ή τον ήχο τους.
• Είναι ίδιον αυτό, της προηγούμενης ίσως μεγάλης γενιάς, όπου συνέβαινε πιο τακτικά, να αυτοπροσδιορίζονται τα πρόσωπα με το αντικείμενό τους; Αισθάνεσαι ας πούμε, ότι η τέχνη είναι μια μορφή; Κι ότι μπορείς ας πούμε να τραγουδάς το ίδιο εξαιρετικά, να σχηματοποιείς φιγούρες σε πηλό ή να δίνεις ρυθμό στο σώμα σου και να ‘σαι το ίδιο πρόσωπο ταυτόχρονα; Εκφράζεσαι με άλλες μορφές εσύ; Ρωτάω γι άλλες πλευρές σου, γιατί από μικροφώνου, το μουσικό αποτέλεσμα της παρουσίας σου, είναι σαφές. Άλλα ταλέντα, κρύβει;
-Έχω νιώσει την ανάγκη να γράψω ανά καιρούς και το κάνω, αλλά προς το παρόν, τα πιο πολλά χαρακτηρίζουν την «ιδία χρήση».
• Φέτος εμφανίζεσαι με τη Μαριώ στις «Διαδρομές», κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Πως είναι η Μαριώ σαν άνθρωπος;
-Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για τη Μαριώ. Έχει ξεκινήσει η συνεργασία μας από το καλοκαίρι μέσα από μια περιοδεία. Είναι χειμαρρώδης. Αληθινή γυναίκα, κανονικός άνθρωπος. Που θα σου φέρει καλομαγειρεμένα γεμιστά, να σε φροντίσει. Την αγαπάω πάρα πολύ, νιώθω ότι μου στέκεται σαν άνθρωπος δικός μου, συγγενής. Είναι ευτυχία να υπάρχεις δίπλα στη Μαριώ.
Ήταν ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης σε μια συνέντευξη με τη Ζωή Παπαδοπούλου αποκλειστικά για τοwww.mylady.gr των κοριτσιών
