Μια ακριβή-δική μου μουσική, έχει νόημα να ψάξω να βάλω ν’ ακούγεται «χαλί» όπως λένε στα ραδιόφωνα, πριν σου μιλήσω για την επιφάνεια εργασίας μου. Ναι, αυτήν του υπολογιστή μου εννοώ. Της μηχανής, που τα τελευταία αρκετά χρόνια, έχει αντικαταστήσει με εντυπωσιακά αποτελέσματα, το χαρτί και το μολύβι μου, το κινητό μου τηλέφωνο και την επιτακτική –λόγω του χαρακτήρα μου- τακτική παλιότερη εποχή, που ‘μουν ασύμβατος με την έννοια εξωστρέφεια ή έστω επικοινωνία. Χρόνια πέρασαν, ρυθμοί-ζωές-το ίδιο το εθνικό ή προσωπικό μας φρόνημα ή η οικονομική κατάσταση άλλαξαν. Και χρόνια τώρα αυτός ο ίδιος «μηλαράκιας» υπολογιστής μεταφέρει ή επικοινωνεί εργασιακά ζητήματα, σχέδια βιβλίων, θερμές συγκεντρώσεις με κόσμο και ταυτόχρονα, την ίδια εκείνη μοναξιά του ακροβάτη, που σκαλίζει τη γραφή. Και το δικό του τεντωμένο σκοινί καμιά φορά δε συμπεριλαμβάνεται σετ με το αντίστοιχο δίχτυ. Ακροπατάει συχνά εις γνώσιν του παράξενα συγκροτημένου λογισμού του ανάμεσα στο πραγματικό και το εν δυνάμει υπαρκτό ενός ασταμάτητου ρολού πεζογραφίας. Και το μηχάνημα παραπαίει γλυκά κι αυτό, ανάμεσα σε λινκς για εκδόσεις βιβλίων κι αρχεία κειμένων και μουσικές ή συνδέσμους που σου ανοίγουν συγκεκριμένα παράθυρα σε σάιτ, ραδιοφωνικές συχνότητες και υποσημειώσεις για ζητήματα εκκρεμοτήτων, που αφορούν επαφές που δεν προλαβαίνεις να κάνεις.
Η μεγάλη όμως ισορροπία στο καθημερινό μαγικό μου πολυμέσο, είναι η ίδια η εικόνα στην ηλεκτρική επιφάνεια, όπου ενυπάρχουν ειρηνικά η καθημερινή αναπόφευκτη τρέλα και οι στιγμές μαγείας. Γιατί, η εικόνα που ανοίγει το προσωπικό μου παράθυρο στον έξω κόσμο είναι «ντυμένη» με μια απόλυτη προσωπική στιγμή ευτυχίας, τέσσερα καλοκαίρια πριν που ξεκινήσαμε με το άλλο μου μισό από το δωμάτιο που νοικιάζαμε στο Φηροστεφάνι, να το πάμε περπατητά ως το προαύλιο του Άι Γιώργη στο Ημεροβίγλι.
Για το ίδιο σημείο λέω, που προστρέχουν διάφοροι πιο υποψιασμένοι, που είτε δε διαμένουνε στην Οία όταν επισκεφτούν τη Σαντορίνη, είτε αποφεύγουν συναθροίσεις, πολυκοσμία, σφυρίγματα ή χειροκροτήματα, αν οι τελευταίες δεν εξυπηρετούν κάποια πολιτική διαμαρτυρία, ο συνειρμός στη σκέψη είναι αυθόρμητα απορριπτικός. Ίσως γιατί ο ήλιος, δεν χρειάζεται χειροκροτήματα για να δύσει και δεν έχει ανάγκη από την ανθρώπινη σύμπραξη.
Όλους κι όλες εμάς, που ζούμε για να κουβαλάμε πάντα μέσα μας, εικόνες σαν αυτή που βλέπεις ν’ αγκαλιάζει αυτό το κείμενο. Κι αφορούν στιγμές συμπαντικής ειρήνης, σεβασμού απέναντι στην τοσοδούλα υδρόγειο, που επιφυλάσσει στιγμές, που αποτυπώνονται οριστικά μέσα σου, λες κι η ψυχή είναι καρούλι από πραγματικό πάλαι ποτέ 36άρι φιλμ και τα χημικά σου υγρά, αποθηκεύουν εντός σου, την στιγμή που θα σε ακολουθήσει ως να φανεί άξια να παραμένει η κύρια εικόνα σου, όταν προσφεύγεις για χίλιους δυο λόγους στο παράθυρο ενός υπολογιστή. Και νιώθεις δυνατός, ικανός να αντιμετωπίσεις κάθε στίγμα από καθημερινά γραναζάκια. Είναι, γιατί συνεχίζεις ν’ ακούς εκείνη την όμορφη σεβαστική σιωπή της αυλίτσας του προσωπικού σου Άι Γιώργη και της εικόνας της, ίσως γιατί εκεί, να ‘νιωσες καλύτερα τα βιομαγνητικά σου ρευστά, να σμίγουν με το συμπαντικό μεγαλείο, ανταμώνοντας μ’ ό,τι αντιλαμβάνεσαι συ προσωπικά σαν Θείο.
• Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki
http://yannis-filippidis.blogspot.gr
© φωτογραφία: Αρχείο συνεργατών του «Ανέμου»
